Αναφερόμενη συγκεκριμένα στα πιο πρόσφατα με την Παιδοχειρουργική και την Αγγειοχειρουργική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου, Ένωση Γιατρών ΕΣΥ Ν. Ηρακλείου τονίζει ότι «θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς πως το πρόβλημα είναι μεμονωμένο και αφορά μόνο τις δύο αυτές κλινικές», αφού ανάλογο κίνδυνο «διατρέχουν στο άμεσο μέλλον η Νευροχειρουργική, η Νεφρολογική και η Γενική  Χειρουργική Κλινική του ΠΑΓΝΗ καθώς και η  Παθολογική και Ουρολογική Κλινική του Βενιζελείου που διαρκώς αδειάζουν από προσωπικό».

Ολόκληρη η επιστολή:

«Τα τελευταία τρία χρόνια η Ελληνική κοινωνία βάλλεται από μία πολιτική βάναυσης λιτότητας με ανατριχιαστικά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς των κοινωνικών δραστηριοτήτων του Ελληνικού λαού. Είναι βιώματα όλων μας η ασύλληπτη ανεργία, η δραματική αύξηση των ανασφάλιστων, η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, η συστηματική και γενικευμένη μετανάστευση ανθρώπινου δυναμικού και άλλα αναρίθμητα παραδείγματα που ξεφεύγουν από τη λογική της αποδόμησης του νεοπλουτισμού που χαρακτήριζε την ελληνική κοινωνία προ κρίσης και αγγίζουν πια τα όρια της γενοκτονίας.

Ειδικά στο χώρο της υγείας -που αποτελεί και το αντικείμενο της εργασίας μας-ζούμε τη διάλυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, την αύξηση της συμμετοχής στη φαρμακευτική δαπάνη για τους πολίτες –με αποτέλεσμα πολλοί εξ αυτών να μην μπορούν να προμηθευτούν πλέον τα φάρμακά τους- την απίστευτη αγωνία, ταλαιπωρία και απαξίωση των χρονίως πασχόντων (καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς κ.τ.λ.), την εγκατάλειψη της ψυχικής υγείας, την έκρηξη της εμφάνισης των ιατρείων κοινωνικής αλληλεγγύης που σκοπό έχουν να καλύψουν τις ανάγκες των ανασφάλιστων συμπολιτών μας, υποκαθιστώντας τις κρατικές δομές ως μη ώφειλαν και τελευταία, τη συστηματική και μεθοδευμένη διάλυση των νοσοκομείων που απογυμνώνονται μέρα με τη μέρα τόσο από υλικούς πόρους όσο και από ανθρώπινο δυναμικό, αδυνατώντας να επιτελέσουν το έργο τους.
 
Συγκεκριμένα, στα όρια της 7η ΔΥΠΕ ήρθε πλέον στην επιφάνεια η πραγματική εικόνα των νοσοκομείων μας με πρόσφατα παραδείγματα την Παιδοχειρουργική και την Αγγειοχειρουργική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου, οι οποίες απειλούνται με αναστολή της λειτουργίας τους και παραπομπή των ασθενών στην Αθήνα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και την αρτιμέλεια των συγκεκριμένων ασθενών.
Δυστυχώς θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς πως το πρόβλημα είναι μεμονωμένο και αφορά μόνο τις δύο αυτές κλινικές. Τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο διατρέχουν στο άμεσο μέλλον η Νευροχειρουργική, η Νεφρολογική και η Γενική  Χειρουργική Κλινική του ΠΑΓΝΗ καθώς και η  Παθολογική και Ουρολογική Κλινική του Βενιζελείου που διαρκώς αδειάζουν από προσωπικό (Ιατρικό και Νοσηλευτικό) μαζί με όλες τις άλλες, μέχρις ότου το επίπεδο περίθαλψης της περιοχής μας να επιστρέψει σε επίπεδα πριν το 1989, όταν και άρχισε να λειτουργεί το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και σταδιακά κατάφερε να αναχαιτίσει τα καραβάνια των ασθενών που έφευγαν για την Αθήνα προκειμένου να βρουν λύση στο πρόβλημα της υγείας τους.

Ποιά όμως είναι η αντίδραση των επίσημων αρμοδίων φορέων (Υπουργείο Υγείας, Διοίκηση ΔΥΠΕ, Διοίκηση ΠαΓΝΗ-Βενιζελείου)  σε αυτήν την τεράστια έκπτωση του συστήματος υγείας στην περιοχή μας; Τίποτα περισσότερο από καθυστερήσεις, από κενές υποσχέσεις, από μετάθεση και συγκάλυψη ευθυνών αναβιώνοντας με τον πιο επώδυνο και ανερυθρίαστο τρόπο τις πρακτικές και λογικές “Μαυρογιαλούρου” ξεκινώντας από την καρικατούρα που έχουμε για υπουργό Υγείας, του οποίου το κυρίαρχο μέλημα είναι να εξελιχθεί σε τηλεπερσόνα και μάλιστα κακής αισθητικής και καταλήγοντας στον ΔΥΠεάρχη και τον Διοικητή του Νοσοκομείου, οι οποίοι παίζουν με χαρακτηριστική άνεση το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου, αρνούμενοι να επωμισθούν τις ευθύνες που τους αναλογούν, σπαταλώντας το χρόνο και την ενέργειά τους στην υπεράσπιση μιας αδιέξοδης και απόλυτα καταστροφικής πολιτικής.

Ποιά είναι η αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας των καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, υπό την επιστημονική καθοδήγηση της οποίας λειτουργεί το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο; Τίποτα περισσότερο από την επίδοση σε έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου συλλογής ανούσιων επιστημονικών δημοσιεύσεων και ύφανσης μηχανορραφιών για τις Διευθύνσεις των κλινικών (που παρεπιπτόντως δεν θα υφίστανται αύριο), χωρίς λόγο και χωρίς ρόλο σε αυτήν την ανθρωπιστική κρίση, στην αναχαίτιση της οποίας κανονικά θα έπρεπε να ηγούνται, όπως ο ρόλος του «πνευματικού ταγού» επιβάλλει.

Ποιά είναι η αντίδραση του Ιατρικού κόσμου της περιοχής μας, που βιώνει το πρόβλημα σε καθημερινή βάση και θα μπορούσε να γίνει η κινητήρια δύναμη στην υπεράσπιση της υγείας του λαού μας;

Ο μεν Ιατρικός Σύλλογος αναλώνεται σε προάσπιση των συντεχνιακών συμφερόντων των ιδιωτών γιατρών και λάμπει δια της σιωπής του στη διάλυση των νοσοκομείων, οι δε νοσοκομειακοί γιατροί κάτω από την πίεση που υφίστανται καθημερινά από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τις τερατώδεις μειώσεις των αποδοχών τους, την κοινωνική και εργασιακή απαξίωση που τους έχει επιβάλλει το Υπουργείο Υγείας προσπαθούν να διασώσουν από τις ζωές τους ό,τι διασώζεται, ξεχνώντας όμως την τεράστια κοινωνική ευθύνη που φέρουν για την αφύπνιση της κοινωνίας μπροστά στον κίνδυνο πλήρους διάλυσης των δομών υγείας.

Τέλος, ποια είναι η αντίδραση της κοινωνίας που νιώθει περισσότερο από τον καθένα το πρόβλημα στο πετσί της;

Εδώ αγαπητέ συμπολίτη αναρωτήσου μόνος σου, κάνε την αυτοκριτική σου και αν το κρίνεις σκόπιμο ανέλαβε δράση για να προστατέψεις τα Νοσοκομεία που είναι περιουσία σου, να προστατέψεις τα παιδιά σου και τους ανήμπορους αυτής της κοινωνίας που μπορεί να είσαι εσύ, ο γονιός σου, ο γείτονάς σου, ο συνάδελφος ή πιθανότερα πλέον ο πρώην συνάδελφός σου.

Με την επιστολή αυτή ωστόσο δεν μπορείς πια να ισχυριστείς πως δεν ήξερες…

ΕΝΩΣΗ ΓΙΑΤΡΩΝ ΕΣΥ ΝΟΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ».