Ηθοποιός, είτε μωρος, είτε σοφός

είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί, 

που καρτερεί κάτι να δει.

Πιες κρασί, στάλα χρυσή

απ' την ψυχή, ως την ψυχή.

Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Πρόκειται για την παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών. 

Αυτά τα λόγια διαβάζω αναφορικά με το "θέατρο" και φυσικά για τους υπηρέτες του θεάτρου τους ηθοποιούς, οι ποιούντες ήθος ή ποιούντες, φτιάχνοντας χαρακτήρα για να τον υπηρετήσουν στη διάρκεια της παράστασης για την τέρψη του κοινού.

Τώρα, με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ πως στην πραγματική ζωή μερικοί ηθοποιοί -ευτυχώς όχι το σύνολο - μπορεί να δείξουν τον χαρακτήρα τους δίχως την έννοια να τον κατασκευάσουν για να φέρουν την κάθαρση του κοινού, αλλά την οργή και την απογοήτευση. Το μόνο που μας έχει μείνει από την τόση ένδεια και κατάρρευση ηθών και αξιών είναι ο πολιτισμός μας και οι πλέον κατάλληλοι για την διαφύλαξή του και την προώθησή του είναι φυσικά οι καλλιτέχνες και πιο συγκεκριμένα, οι ποιούντες ήθος οι ηθοποιοί. 

 Το θέατρο είναι το άνδρο του λόγου και του έργου, της ποίησης και του πεζού λόγου, του χορού και της πράξης είτε είναι δράμα, είτε κωμωδία, είτε σάτιρα. 

Όταν μπερδεύονται με τον αναδευτήρα της αναπαραγωγής και του ευτελισμού πραγμάτων και προσώπων γίνεται σιγά αλλά σταθερά η αποκαθήλωση κι αυτής της ύψιστης αξίας που κρατούσαμε ως τα τώρα αμάλαγα  στην ψυχή μας, για να δώσουμε ώθηση στα συναισθήματα και στα κλεμένα μας όνειρα πετώντας από πάνω μας το βάρος των τόσων προβλημάτων, καθαίροντες  την ψυχή μας για νέους αγώνες προς το φως, την ανάπτυξη και τον πολιτισμό σε όλες του τις εκφάνσεις.

"Το Θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, κάτω από τις παρούσες συνθήκες και περιστάσεις, αναπόφευκτα οδηγήθηκε στην απόφαση της οριστικής παύσης των παραστάσεων  ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ, όπως ήδη έχουν ενημερωθεί και συναινέσει όλοι οι συντελεστές της παράστασης. Η απόφαση αυτή κρίθηκε αναγκαία και επιβεβλημένη, παρά  το κόστος που συνεπάγεται, αφενός  στο κύρος του Θεάτρου μας, ως σημαντικού πολιτιστικού φορέα, και αφετέρου στην απώλεια των προσδοκώμενων του εσόδων από τη λήξη των παραστάσεων, άκρως απαραίτητων για τη λειτουργία του." 

Διαβάζω στο Δελτίο Τύπου, θλιβερό κατά την ταπεινή μου γνώμη ως λάτρης του πολιτισμού και της προώθησής του. Γιατί όταν για λόγους προσωπικής διαμάχης, που πιθανότατα δεν ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο λόγω του ότι δεν ξέρει και δεν μπορεί να μάθει απόλυτα και με ειλικρίνεια την αλήθεια, πέφτει η αυλαία σε θεατρική παράσταση σημαίνει ότι κλείνουμε απλά ένα παράθυρο στον πολιτισμό, τότε οι οιωνοί είναι μελανοί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!

Αχ πώς πονεί!

Κι ύστερα λες για δυο τρελές

που μ’ αγαπούν γιατί σιωπούν, 

γιατί σιωπούν......

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Είμαι σοφός μην απορείς, 

έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Εύα Καπελλάκη -Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell' Universita' deglii studi di Napoli "Federico II"}.