"Ζοφερές μέρες ξημέρωσαν πάλι στον τόπο μας. Τα χρώματα τα ρούφηξε ξανά η αχανής τρύπα του μαύρου. Όμως τα συμβάντα δεν είναι τυχαία, ούτε απλώς προέκυψαν ξαφνικά. Έχουν αιτίες, οι αιτίες αυτές έχουν ρίζες βαθιές, ρίζες που τις είδαμε να μεγαλώνουν, να απλώνονται επικίνδυνα και να ξεκουφώνουν τα πλακάκια της αυλής γύρω από το δέντρο, αλλά δεν κάναμε τα απαραίτητα για να σταματήσουμε την εξάπλωση. Αυτό λένε τα γεγονότα, που είναι αμείλικτα. Δεν είναι απλώς μια εκτίμηση, είναι τα γεγονότα που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας.

Εφόσον θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία ανθρώπων, εφόσον αγαπούμε τους ανθρώπους και τον τόπο μας, οφείλουμε τώρα να δούμε καθαρά και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Ναι, δεν είναι μονάχα πρόβλημα του τόπου μας. Ναι, παντού στον κόσμο συμβαίνουν άσχημα πράγματα – και δεν μας αφήνουν αδιάφορους, δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Εμάς όμως, αυτή είναι η αυλή μας αυτή τη στιγμή και με αυτή πρέπει να ασχοληθούμε. Χωρίς να ξεχνάμε ποτέ φυσικά ότι είμαστε μέρος ενός όλου στον πλανήτη μας, πρέπει όμως να εντοπίσουμε την δράση μας αυτή τη στιγμή στον τόπο μας, στα Ανώγεια.

Ως κοινωνία είχαμε κάποτε κατακτήσει ένα σημαντικό κατά την γνώμη μας προνόμιο. Να μπορούμε να λύνουμε τις διαφορές μας μεταξύ μας, χωρίς καμιά από τα πάνω διαμεσολάβηση, κάτι που κατά την γνώμη μας είναι μια κατάκτηση για μια κοινωνία ανθρώπων. Όμως είναι άλλο πράγμα να λύνουμε τις διαφορές μας κι άλλο πράγμα να σκοτωνόμαστε. Δυστυχώς αυτή είναι μια προοπτική που δεν ταιριάζει σε καμιά κοινωνία ανθρώπων, επομένως πρέπει να διαλέξουμε: ή θα γίνουμε ζούγκλα, περιμένοντας από την καταστολή και την αστυνόμευση να μην μας αφήνει να σκοτωνόμαστε, ή θα προσπαθήσουμε να ξαναγίνουμε εκείνη η κοινωνία ανθρώπων που μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους, να έχουν κατανόηση και να λύνουν όμορφα και συνετά τις όποιες διαφορές – που πάντα θα προκύπτουν.

Ως κοινωνία πρέπει να βάλουμε πάνω στο τραπέζι όλα τα ζητήματα, να εξετάσουμε και να ξαναδούμε τι είναι αυτό που θέλουμε, ποια είναι η ουσία που αποζητούμε, ποιες είναι οι σχέσεις που θέλουμε να δομήσουμε μεταξύ μας. Γιατί τι άλλο είναι μια κοινωνία παρά οι σχέσεις μεταξύ των μελών της; Αυτές τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ μας, πρέπει και οφείλουμε να τις αποκαταστήσουμε.

Με θάρρος πρέπει να βάλουμε ξανά τα θέματα πάνω στο τραπέζι. Αυτονόητα φυσικά καταδικάζουμε την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία, όμως αυτή δεν είναι παρά το σύμπτωμα της αρρώστιας. Επομένως πρέπει και το οφείλουμε στην κοινωνία μας να προχωρήσουμε παρακάτω. Να σταθούμε αντιμέτωποι στην νοοτροπία και την κουλτούρα που οδηγούν στην οπλοκατοχή και την οπλοχρησία, να επανεξετάσουμε αρκετά από τα πράγματα που οριοθετούν την ζωή στην κοινωνία μας: την οικογενειοκρατία, την πατριαρχία, την προσπάθεια της επιβολής των εγωισμών μας και όλες τις αιτίες που οδηγούν τα πράγματα εδώ που έχουν οδηγηθεί τώρα.

Οφείλουμε να ανοίξουμε αυτή την κουβέντα. Το οφείλουμε στον τόπο μας, στα παιδιά μας αλλά και στην μνήμη του Μανόλη Στρατάκη, του Λευτέρη Καλομοίρη και του Γιώργη Ξυλούρη που τόσο άδικα χάθηκαν. Θα έπρεπε να είναι μαζί μας τώρα αυτοί οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην τους έχουμε εδώ, όρθιους, ζωντανούς. Ας παλέψουμε να μην τους ακολουθήσουν άλλοι.

Αποδεχόμαστε λοιπόν το κάλεσμα που έκανε το ΔΣ του Συλλόγου Αποφοίτων και Φίλων Σταυρακείου Γυμνασίου και Λυκείου Ανωγείων και καλούμε κι εμείς με την σειρά μας όλους τους φορείς του τόπου μας αλλά και όλους τους ανθρώπους των Ανωγείων να δώσουμε μια κοινή μάχη: Να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να το λύσουμε. Όλοι μαζί μπορούμε να την κερδίσουμε αυτή την παρτίδα!

Αυτονόητα εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στις οικογένειες του Λευτέρη Καλομοίρη και του Γιώργη Ξυλούρη.

Το ΔΣ του Σκακιστικού Ομίλου Ανωγείων

Το ΔΣ του ΑΠΣ ΙΔΑΙΟΙ Ανωγείων"

neakriti.gr