Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης

Γιατί δεν υπάρχει κανείς στην οικονομία που να ενθουσιάζεται με την ιδέα ότι την εξουσία πλησιάζει ένας νέος πολιτικός που θα διαγράψει τα προσωπικά, εταιρικά και εθνικά χρέη και αν βρει χρόνο θα διαγράψει και τα χρέη όλου του Νότου;

Κανένας επιτέλους στον έξω κόσμο δεν αντιλαμβάνεται ότι εδώ έχουμε κόμματα εξουσίας που έχουν εύκολες και γρήγορες λύσεις για όλα αυτά που απασχολούν την παγκόσμια οικονομία;

Το ένα θα σκίσει το μνημόνιο (στην αυλή της Βουλής!) την πρώτη κιόλας μέρα της νέας διακυβέρνησης. Και την επόμενη μέρα θα καταργήσει (με έναν νόμο και ένα άρθρο!) όλες τις «μνημονιακές υποχρεώσεις». Και από την τρίτη μέρα θα μπορούμε να καθόμαστε. Αλλά επειδή οι Έλληνες είναι ανυπόμονοι και δεν μπορούν να περιμένουν, αυτοί που σήμερα κυβερνούν βρήκαν κάτι ακόμη πιο δραστικό να προτείνουν. Να διώξουμε τους ελεγκτές, να πάρουν μαζί και τα λεφτά τους, και εμείς ρευστό θα βρούμε από αλλού. Με 7%; Με 7! Με 8%; Με 8!
Άλλωστε στα σαλόνια των παλιών κομμάτων πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να αρνηθείς μια χρηματοδότηση με 4,5% και να βγεις στις αγορές να δανειστείς με 6,5% έως 8% ενώ ταυτόχρονα θα διεκδικείς από τους φορολογούμενους των άλλων χωρών της Ε.Ε. να σου ρυθμίζουν χρέη με μέσο επιτόκιο 2,5%!

Εδώ κάπου αρχίζει η πλήξη (όχι η ελβετική – επειδή τα έχουν λύσει όλα- αλλά η ελληνική – επειδή δεν θέλουν να λύσουν τίποτα) και αρχίζουν οι κοκορομαχίες και η πολιτική κλωτσοπατινάδα. Τα ΑΤΜ που θα αδειάσουν, οι κουμπαράδες που θα γεμίσουν… Οι φύλακες στα πανεπιστήμια που θα πρέπει να είναι έξω από την εσωτερική πόρτα ή μέσα από την εξωτερική; Τα τηλεοπτικά πάνελ αδειάζουν και γεμίζουν με τους μονομάχους να καταγράφουν νίκες ή ήττες σε θέματα που σε τίποτα δεν επηρεάζουν την κανονική ζωή.

Θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό;
Προφανώς και θα μπορούσε. Η χώρα περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη ένα πατριωτικό σχέδιο με τις μικρές και μεγάλες αλλαγές που θα μας βγάλουν από τη μιζέρια και την ομφαλοσκόπηση. Τοπικές και περιφερειακές συμφωνίες, κλαδικοί σχεδιασμοί, εξαγωγικός προσανατολισμός. Ένα σχέδιο με όλους τους προοδευτικούς της χώρας στο ίδιο τραπέζι. Όχι τους ψεκασμένους και τους λαϊκιστές αλλά αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει δυνατή. Να επουλώσει τις πληγές της και να φύγει μπροστά. Με μεγάλες αλλαγές παντού. Αλλαγές που θα μπορούσαν να αρχίσουν σήμερα κιόλας. Ένα νέο Σύνταγμα (χωρίς ασυλία στους πολιτικούς) που θα μπορεί να αλλάζει κάθε φορά που η κοινωνία πρέπει να το αλλάξει (σήμερα το 86, αύριο το 101 – στη Γαλλία έχουν κάνουν 30 τροποποιήσεις, στη Γερμανία 50).

Και ένας νέος εκλογικός νόμος – ο μόνος τρόπος να ανανεωθεί πραγματικά το πολιτικό σύστημα και να πριμοδοτηθούν οι συνεργασίες. Κι αν δεν συμφωνούμε για κοσμογονικές αλλαγές, όπως το γερμανικό σύστημα που το Ποτάμι έχει προτείνει, ας σπάσουμε τώρα τις μεγάλες περιφέρειες που ευνοούν τους πλούσιους, τους διάσημους και τους κληρονόμους. Ας καταργήσουμε το μπόνους των 50 εδρών που παίρνει το πρώτο κόμμα είτε πάρει 22% είτε 42%. Κι αν φοβόμαστε ότι θα υπάρξει κατακερματισμός και δεν θα βγαίνει ποτέ κυβέρνηση ας γίνει αναλογικό το μπόνους – το πρώτο κόμμα να παίρνει μια έδρα για κάθε 1%. Είκοσι δύο πρόσθετες έδρες αν πάρεις 22%, 42 αν πάρεις 42%.
Γιατί δε γίνονται όλα αυτά; Διότι απέναντί μας (και όχι δίπλα μας) είναι δυο γερασμένα κομματικά μπλοκ. Που ορμούν να εξαφανίσουν ό,τι ενδιαφέρον εμφανίζεται και αναπαράγουν ό,τι παλιό τους συντηρεί. Το δίδυμο που απειλεί τη χώρα.