Με τίτλο: "Περί κανιβάλων: Όταν πεθάνουν οι γονείς σου γράψε μας!", η Δάφνη Χρονοπούλου γράφει τα εξής:

«Γνωστός τηλετέτοιος βλέπω βγάζει τσάκα -τσάκα βιβλίο για τον πατέρα του που μόλις έθαψε. Πότε το 'γραψε, πότε βρήκε εκδότη, πότε το διόρθωσαν κι επιμελήθηκαν δεν ξέρω.

Παρατηρώ με φρίκη πως όσο βουλιάζουμε στις συνέπειες της Κρίσης τόσο ο κανιβαλισμός γίνεται καθημερινότητα με όλο και πιο πολλούς διάσημους να πουλάνε τα πτώματα της μάνας και του πατέρα τους.

Δυό τα πολύ γνωστά ονόματα της λογοτεχνίας που θησαύρισαν πέρσι με μυθιστορίες με θέμα τις μάνες τους. Σειρά τώρα πήρε κι ο πατέρας.

Βλέπετε είναι οι πωλήσεις σίγουρες. Το κοινό που διαβάζει ως επί το πλείστον είναι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, οι κυρίες που στη μοναξιά της αϋπνίας βλέπουν και τους Ράδιο Αρβύλα δίχως να συνδυάζουν πως αν και δουλεύουν με μπαράκια στη Χαλκιδική λέξη δεν έχουν πει για την Eldorado του Μπομπολιστάν που την καταστρέφει.

Μη με παρεξηγήσετε, δεν τις κατηγορώ. Είναι καλοπροαίρετες, το κοινό που συντηρεί πολλά θέατρα, το κοινό που φλερτάρουν οι πονηροί τηλεαριστοφάνηδες μα και οι υπερώριμες και υπερβραβευμένες ποιήτριες-ακαδημαϊκοί που διαμαρτύρονται όταν οι φτωχοί άστεγοι πιάνουν παγκάκια κι εκείνες σιχαίνονται να τα μοιραστούν.
Όχι, τις αναγνώστριες δεν τις κατηγορώ.

Περιφρονώ όμως τους κανιβάλους. Και θλίβομαι».

Η πρώτη αντίδραση στο κείμενο της Δάφνης Χρονοπούλου ήρθε από τον Αύγουστο Κορτώ. Η φράση: "Δυό τα πολύ γνωστά ονόματα της λογοτεχνίας που θησαύρισαν πέρσι με μυθιστορίες με θέμα τις μάνες τους", ήταν αυτή που προκάλεσε τον συγγραφέα, ο οποίος έχει γράψει βιβλίο για τη μητέρα του.

Ο Αύγουστος Κορτώ επίσυναψε το κείμενο της Δάφνης Χρονοπούλου στο facebook και στην ανάρτησή του έγραψε τα εξής: "Δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο του Αντώνη Κανάκη. Αυτό που ξέρω, ωστόσο, είναι ότι η μνήμη των γονιών του καθενός είναι ιερή, και του ανήκει απόλυτα, και ότι όποιος τρίτος την προσβάλλει είναι το ομηρικό 'άχθος αρούρης'.
(Και όχι, δεν με πείραξε η μπηχτή της κυρίας Χρονοπούλου, όπως βεβαίως και δεν 'θησαύρισα' από τη νεκρή μου μάνα. Το Κατερινάκι ήταν μια διαδικασία ιδιωτική, μύχια, επώδυνη και ακριβή, και ουδείς μπορεί να αγγίξει τη μάνα μου όπως την περιέχω - πολλώ δε μάλλον μια τόσο επιδερμική κακοήθεια)».