Πρόκειται για νούμερα, τα οποία έχουν προκύψει από μεγάλη διαβαλκανική έρευνα, στην οποία μετείχε και η Κρήτη, όπως επισήμανε η κ. Μαρία Παναγιωτάκη, παιδοψυχολόγος, μιλώντας στην TV Creta.

Μιλάμε για την έρευνα Becan, η οποία έδειξε ότι υπαρχει ένα αυξανόμενο ποσοστό παιδιών στην Κρήτη, που κακοποιείται σεξουαλικά. Αριθμοι που προκαλούν ανησυχία. Ενώ, όπως ανέφερε η κ. Παναγιωτάκη, το πλέον τραγικό είναι πως θα δούμε ανθρώπους από το οικογενειακό και το ευρύτερο συγγενικό περιβάλλον να είναι συνήθως τα άτομα που κακοποιουν σεξουαλικά τα παιδιά.  Ατομα δηλαδή που δεν προκαλούν και δεν αποτελούν κάποιες περιπτώσεις ξεχωριστές. Είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας. «Υπαρχουν πολλοί παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν έναν ανθρωπο σε μια τέτοια συμπεριφορά χωρις να είναι απαραίτητο πως αν εχουμε αυτούς τους παράγοντες θα καταλήξουμε εκεί», είπε η κ. Παναγιωτάκη.

Και η ιατροδικαστής κ. Ελπίδα Σπανουδάκη όμως, επισήμανε αυτή την αύξηση στα περιστατικά. Οπως είπε, στην ίδια, στο γραφείο της, κατεληξαν την περασμένη χρονιά έξι περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδιά, στην Κρήτη. «Σε μας φτάνουν άτομα και κυρίως παιδιά ηλικίας από 2 ως 17 ετών, των οποίων η πλευρά κινείται νομικά πλέον. Ο ένας γονιός μιλάει και έτσι γίνεται γνωστή η περιπτωση. Και συνήθως άτομα από το οικείο περιβάλλον είναι αυτά που κακοποιούν. Δυστυχώς υπαρχει μια αύξηση και χαίρομαι που τουλάχιστον οι γονείς μιλάνε και επικοινωνούν με τους αρμόδιους φορείς πλέον», τόνισε η κ. Σπανουδάκη.

«Υπαρχει αύξηση στην Κρήτη. Φανταστείτε ότι για να φτάσουν σε μενα εξι περιστατικά φετος, υπαρχει αυξηση των γεγονότων», είπε μεταξύ άλλων η ιατροδικαστής.

Η δυσκολία των ερευνων

Η κ. Παναγιωτάκη μάλιστα στάθηκε ιδιαίτερα στη δυσκολία των ερευνών που γίνονται, καθώς τα εμπόδια είναι πολλά με κυριότερο το γεγονός πως οι άνθρωποι δεν γνωστοποιούν και δεν καταγγέλλουν αυτά τα περιστατικά. Δεν είναι πολλά όσα καταλήγουν να καταγγελθούν στις Αστυνομικές Αρχές και τις αρμόδιες Υπηρεσίες.

«Ως προς τις έρευνες αυτές λοιπόν, δεν μπορούμε να ξέρουμε ποτέ πόσο ακριβείς είναι, καθώς είναι τέτοια η φύση της πράξης. Η κακοποίηση έχει πολλές μορφές. Αν θέλουμε να μιλήσουμε και με νούμερα μπορούμε να πούμε ότι: Η σωματικη κακοποίηση έχει διεθνώς θηνότητα 3-5%. Ενα στα 5000 παιδιά σε όλο τον κόσμο πεθαίνει από κακοποίηση.

Το 10% των παιδιών κάτω των 3 ετών που τραυματίζονται (εξαιρουμένων των τροχαίων) είναι από κακοποίηση. Το ίδιο ποσοστό ισχύει και για τα παιδιά κάτω των 5 ετών που πηγαίνουν τραυματισμένα στα εξωτερικά ιατρεία. Είναι παιδιά που έχουνε κακοποιηθεί. Το 25% από όλα τα κατάγματα σε παιδιά κάτω των 3 ετών είναι από κακοποίηση», επισημανε η κ. Παναγιωτάκη που είπε πως πρέπει να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας ωστε να δημιουργηθεί τελικά ένα περιβάλλον το οποίο θα προστατεύσει τα παιδιά.

Αυτό που σημειώσε επίσης η κ. Παναγιωτάκη είναι πως συνήθως τα άτομα που κακοποιούν έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά. Πρόκειται για άτομα που εχουν στο μυαλό τους πως η βία κατά κάποιο τρόπο έχει νομιμοποιηθεί και πως για να επιβληθούν, να λειτουργήσουν σε ένα χώρο ή να περάσουν την άποψη τους, πρέπει να τη χρησιμοποιήσουν.

Η έρευνα BECAN  

 Η θεωρητική αυτή περιγραφή απέκτησε για πρώτη φορά στην χώρα μας και μια ποσοτική αποτίμηση με τα αποτελέσματα της έρευνας BECAN (www.becan.eu) της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού εχει αναφέρει ο κ. Νικολαϊδης στο tvxs.gr. 

Στην έρευνα αυτή που αποτέλεσε μέρος μιας ευρύτερης έρευνας για την έκταση και τα χαρακτηριστικά της κακοποίησης – παραμέλησης των παιδιών σε 9 Βαλκανικές χώρες (η μεγαλύτερη στην Ευρώπη μέχρι σήμερα έρευνα για το θέμα με συνολικό δείγμα 63.500 παιδιά και τους γονείς τους), ερευνήθηκε μέσω ανώνυμου ερωτηματολογίου, η έκθεση σε περιστατικά βίας παιδιών ηλικίας 11, 13 και 16 ετών σε τυχαία επιλεγμένο, αντιπροσωπευτικό δείγμα 15.000 παιδιών στην Ελλάδα. 

Παράλληλα, καταμετρήθηκε στις ίδιες γεωγραφικές περιφέρειες, για τις ίδιες ηλικίες και για το ίδιο χρονικό διάστημα (το ημερολογιακό έτος 2010) πόσα τέτοια περιστατικά ήρθαν σε γνώση υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας, δικαιοσύνης, δημόσιας τάξης και εκπαίδευσης του κυβερνητικού και μη κυβερνητικού τομέα. Η σύγκριση ήταν δυστυχώς άκρως αποκαλυπτική…

Ένα στα 20-30 παιδιά που γνωρίζει ο καθένας μας είναι θύμα…

 Στο ανώνυμο ερωτηματολόγιο, τα ίδια τα παιδιά ανέφεραν πως το προηγούμενο δωδεκάμηνο από του χρόνου διεξαγωγής της έρευνας είχαν στην διάρκεια του προηγούμενου χρόνου τουλάχιστον μια εμπειρία έκθεσής τους σε σωματική βία σε ποσοστό 47,4% ενώ το 6-6,5% των παιδιών ανέφεραν εμπειρίες έκθεσής τους σε 9 ή περισσότερους διαφορετικούς τύπους σωματικής βίας (δηλαδή και χτύπημα με τα χέρια ή με τα πόδια και χτύπημα με αντικείμενο και κάψιμο και πλήγμα από μαχαίρι ή ανάλογο όργανο και ούτω καθεξής). 

Αναφορικά δε με την έκθεση των παιδιών σε ανεπιθύμητες σεξουαλικές εμπειρίες το συνολικό ποσοστό ήταν 9,5% εκ των οποίων το 4,5% των εμπειριών έκθεσης σε σεξουαλική βία εμπεριείχε και σωματική επαφή μεταξύ θύματος και δράστη ή δραστών με 2% αφορά απόπειρες βιασμού των παιδιών. Μάλιστα, σε ένα ποσοστό 3,4% του αντιπροσωπευτικού αυτού δείγματος τα παιδιά ανέφεραν εντός του 2010 εμπειρίες θυματοποίησής τους και από τους τέσσερις βασικούς τύπου βίας: και σωματική και σεξουαλική και ψυχολογική και παραμέληση. 

Και χωρίς περαιτέρω σύγκριση τα αποτελέσματα αυτά είναι αποκαλυπτικά για το μέγεθος του προβλήματος. Ο καθένας μας γνωρίζει στον ευρύτερο οικογενειακό ή κοινωνικό του κύκλο 20 ή 30 παιδιά. Σε κανενός το μυαλό δεν υπάρχει συνήθως η υπόνοια ότι ένα από αυτά τα παιδιά που γνωρίζουμε έχει υπάρξει θύμα π.χ. απόπειρας βιασμού ή πολλαπλής σωματικής κακοποίησης ή κακομεταχείρισης. Καθώς, όμως, τα αποτελέσματα αυτά προέκυψαν από έρευνα σε τυχαίο δείγμα του γενικού παιδικού πληθυσμού σημαίνουν ότι ισχύουν μάλλον και για τα παιδιά που γνωρίζει ο καθένας και η καθεμιά μας ανά την Ελλάδα