«Εάν διακοπεί η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης των Δυτικών Βαλκανίων, τότε μια μορφή ολοκλήρωσης ενδεχομένως θα είναι η ένωση (σ.σ.: της Αλβανίας) με το Κόσοβο», είπε ο Pάμα, για να ακολουθήσει ο Θάτσι δηλώνοντας στον ραδιοσταθμό Ελεύθερη Ευρώπη πως «εάν η Ευρώπη μάς κλείσει την πόρτα, τότε όλοι οι Αλβανοί θα ζήσουμε σε ένα και ενιαίο κράτος». Kαι από κοντά ο δήμαρχος του Μπουγιάνοβατς διακήρυξε, μιλώντας σε τοπικό αλβανικό πρακτορείο ειδήσεων, πως «χωρίς την κοιλάδα του Πρέσεβο, δεν νοείται Μεγάλη Αλβανία». Μόνο ο Aλί Αχμέτι στο Τέτοβο δεν μπήκε στον χορό των δηλώσεων περί «ενοποίησης» των αλβανικών πληθυσμών στη Βαλκανική υπό μία «στέγη», ίσως για να μην τροφοδοτήσει τις εναντίον του κατηγορίες από τον σλαβομακεδονικό εθνικισμό ότι απεργάζεται την υπονόμευση του ενιαίου χαρακτήρα του κράτους της ΠΓΔΜ, προς όφελος της «Μεγάλης Αλβανίας».

Αρπαξαν οι Αλβανοί ηγέτες την ευκαιρία –δεδομένης και της παγκόσμιας αναστάτωσης και του κενού εξουσίας που παρατηρείται στη Βαλκανική εξαιτίας της αναιμικής πλέον παρουσίας των Αμερικανών και της αδυναμίας των Ευρωπαίων να επιβάλουν πολιτικές– για να θέσουν ατζέντα «Μεγάλης Αλβανίας»; Ο προαιώνιος και μεγαλύτερος εθνικός τους εχθρός, οι Σέρβοι, ερμήνευσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο την σε επίπεδο δηλώσεων κινητικότητα στο αλβανικό τόξο και αντέδρασαν με οξύτητα, καλώντας διά του ΥΠΕΞ Ντάτσιτς και του πρωθυπουργού Βούτσιτς την Ε.Ε. «να τους μαζέψει», ενώ τις δηλώσεις των Αλβανών πολιτικών αποδοκίμασαν, χλιαρά είναι η αλήθεια, οι πρέσβεις των ΗΠΑ τόσο στο Βελιγράδι όσο και στα Τίρανα, αλλά και η εκπρόσωπος της Ε.Ε. Φεντερίκα Μογκερίνι.

Τι ακριβώς θέλουν ο Ράμα και οι άλλοι Αλβανοί ηγέτες; Πρωτίστως να προχωρήσουν οι διαδικασίες ένταξης της Αλβανίας, του Κοσόβου αλλά και της FYROM στην Ε.Ε., ώστε να έλθουν οι Αλβανοί της περιοχής «εις σάρκα μίαν» εντός μιας κοινωνίας δίχως σύνορα, με ευρωπαϊκές δομές και χωρίς εθνοτικούς διαχωρισμούς.

Και επειδή βλέπουν ότι το όραμα αυτό, το οποίο οι Ευρωπαίοι πασχίζουν, σε επίπεδο διακηρύξεων, να κρατήσουν ζωντανό στους πληθυσμούς της Βαλκανικής, απομακρύνεται, καθώς ούτε οι χώρες τους έχουν προχωρήσει τις απαιτούμενες από τις Βρυξέλλες μεταρρυθμίσεις ούτε όμως κλίμα διεύρυνσης υπάρχει στην Ε.Ε., αναδεικνύουν, ως εναλλακτική, την ένωση σταδιακά σε ένα κράτος: κατ’ αρχάς της Αλβανίας με το Κόσοβο και ακολουθούν οι αλβανοκατοικούμενες περιοχές της ΠΓΔΜ, η κοιλάδα του Πρέσεβο, τμήμα του Μαυροβουνίου και η δική μας Ηπειρος και Δυτική Μακεδονία.

Τρέφουν οι Αλβανοί ηγέτες ψευδαισθήσεις ότι μπορούν να επιβάλουν στη βαλκανική ατζέντα ζήτημα «Μεγάλης Αλβανίας» ή όπως αλλιώς (Φυσική Αλβανία, εθνική ενοποίηση κ.ά.) επιχειρούν να καμουφλάρουν τον μεγαλοϊδεατισμό τους; Δύσκολο να το πει κανείς, μολονότι κάποιοι εξ αυτών δείχνουν να μην έχουν συνέλθει εντελώς από το «εθνικό μεθύσι» της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, ούτε να συνειδητοποιούν ότι οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν και σε κάθε περίπτωση οι Αλβανοί δεν πήραν από τους Σέρβους την αιματοβαμμένη σκυτάλη του «περιούσιου λαού» της Βαλκανικής.

Ούτε φυσικά οι Ευρωπαίοι εκβιάζονται με απειλές του τύπου ή μας βάζετε στην Ε.Ε. ή φτιάχνουμε τη δική μας αλβανική ένωση εντός των Βαλκανίων αποσταθεροποιώντας το υφιστάμενο συνοριακό καθεστώς, όπως ενδεχομένως να νομίζουν ο Εντι Pάμα, ο Χακίμ Θάτσι και άλλοι ομοεθνείς τους πολιτικοί.

Προς τι τότε οι συνεχιζόμενες «κορώνες»; Η ευρωπαϊκή και η αμερικανική διπλωματία δεν τις παίρνουν ιδιαίτερα στα σοβαρά. Εκτιμούν ότι γίνονται περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση σε μια εποχή που επίκεινται εκλογές στην Αλβανία και στο Κόσοβο και ραγδαίες εξελίξεις στην ΠΓΔΜ. Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι μια τέτοια ρητορική εκ μέρους των Τιράνων και της Πρίστινας, κυρίως, δεν προκαλεί ανησυχίες στη Δύση.