«Π’ ανάθεμά την, έχασα το καλοκαίρι μου ολόκληρο για να της κάνω το σκηνικό! Φίλη εδώ και 20 χρόνια η Ολια, είπα θα σκιστώ για χάρη της. Είναι σαν να ετοίμασα μια έκθεση, ένα έργο τέχνης. Απλώς επειδή έχω την εμπειρία του θεάτρου τόσα χρόνια, την προσάρμοσα σε σκηνικό».

Οταν ο Αγγελος Παπαδημητρίου μιλάει για την Ολια Λαζαρίδου, γλυκαίνει κάθε του κουβέντα. Και εκείνη επίσης, όταν θυμάται πώς τον γνώρισε πριν από 20, ίσως και 25 χρόνια. «Τότε, ζούσε σε ένα σπίτι στην πλατεία Αμερικής ο Αγγελος, στο οποίο είχε μετατρέψει το σαλόνι του σε ένα είδος σκηνής. Είχε βάλει μια ντουλάπα ανάμεσα σε δυο δωμάτια, αφαιρώντας την πίσω πλευρά της. Οταν άνοιγε, έμοιαζε με παραμύθι. Θέλω να γίνω μέρος ενός έργου σου, του είπα τότε. Και το κάνουμε τώρα στον “Κήπο του Ραπατσίνι” του Ναθάνιελ Χόθορν. Είτε είναι εικαστικός, είτε ηθοποιός, είτε τραγουδιστής, ο Αγγελος είναι ίδιος και στη ζωή και στη δουλειά του».

Το σκηνικό που έστησε ο πολυπράγμων καλλιτέχνης στο θέατρο «Πορεία», όπου παίζεται «Ο κήπος του Ραπατσίνι», είναι ένας ολόκληρος κήπος από ξύλο και πορσελάνη, λάδια. «Κομμάτια που τα έφτιαξα όλα από το μηδέν», λέει ο ηθοποιός και εικαστικός. «Η Oλια ήθελε να παίξω εγώ τον ρόλο του επιστήμονα που κατασκευάζει έναν δικό του κόσμο. Αλλά η ίδια ήταν εκπληκτική στον ρόλο. Πώς θα μπορούσα; Μου αρέσει όπως παίζει το τραγικό και το κωμικό, το καλό και το κακό».

«Μια σκοτεινή ρομαντική ιστορία είναι η παράσταση, όπως η ατμόσφαιρα των διηγημάτων του Πόε και του Μπόρχες». Eτσι χαρακτηρίζει το έργο η Ολια Λαζαρίδου, η οποία ανέλαβε τη διασκευή, τη σκηνοθεσία και τον ρόλο του ιδιόρρυθμου επιστήμονα που φτιάχνει έναν τεχνητό κήπο. «Γοητευτικός αλλά ψεύτικος, με δηλητηριασμένα φυτά. Και μέσα σ’ αυτόν είναι φυλακισμένη η Βεατρίκη, ένα κορίτσι. Υπάρχει μια περίεργη φαουστική ατμόσφαιρα. Ο δόκτωρ Ραπατσίνι, ένας σκοτεινός επιστήμονας-κηπουρός. Η Βεατρίκη είναι προϊόν των πειραμάτων του. Κι έρχεται ένας νεαρός από τον έξω κόσμο, ο Τζοβάνι, που θέλει να τη βγάλει από εκεί».

Ο επιστήμονας είναι «μια παιχνιδιάρικη μορφή», ένα τσίρκο, «όπως στα έργα του Φελίνι που άλλοτε γίνεται πνεύμα του καλού κι άλλοτε του κακού. Αλλά με την ελαφράδα του βαριετέ, δεν έχει κάποιο ηθικολογικό βάρος. Κι αν το είχα ξεχωρίσει από παλιά, είναι γιατί σ’ όλη μου τη ζωή σ’ αυτό το βήμα ακροβατούσα. Ελεγα: “Τι ωραίo που είναι το θέατρο” κι ο κόσμος του που με ρουφούσε, αλλά σκεφτόμουν “μήπως είναι πιο ωραίο να κάνεις πιο απλά πράγματα έξω απ’ αυτή τη ρουφήχτρα του γοητευτικού αλλά κατασκευασμένου κόσμου της τέχνης;”. Αυτό ήταν το δίλημμα όλης μου της ζωής. Αυτό είναι και το δίλημμα του κοριτσιού: ο κήπος και ο έξω κόσμος».

Εξαρχής τη γοήτευσε το κείμενο «γιατί αντικατοπτρίζει κάτι από τα δικά μου διλήμματα». Μεγαλώνοντας προσπαθεί να γίνεται όλο και πιο αυθαίρετη, υποστηρίζοντας τα πράγματα που αγαπά. «Θέλω να πλησιάζουν το μέσα και το έξω μας. Τότε γίνεσαι πιο καρδιακός. Ποτέ δεν έκανα αυτή τη δουλειά σαν δουλειά. Ηταν ένα κομμάτι της πορείας μου». Μεγαλώνοντας πετάει όλο και περισσότερα. «Τη σαβούρα, προσπαθώντας να υποστηρίξω όσα αγαπώ και να τα μοιράζομαι». Πάντα της άρεσε να κάνει «πράγματα σοβαρά αλλά με ελαφρύ τρόπο. Θεωρούσα ότι είναι έλλειψη χιούμορ να κάνω πράγματα σοβαρά με υπερβολική σοβαρότητα. Οι σοβαροί άνθρωποι που γνώρισα και θαύμασα στη ζωή μου ποτέ δεν το έκαναν θέμα ότι είναι σοβαροί. Σε μια εποχή που τα σημεία αναφοράς καταρρέουν, για μένα αυτοί είναι φάροι. Ενας απ’ αυτούς, τους εν ζωή φίλους μου, είναι και ο Αγγελος Παπαδημητρίου. Εμένα όλοι μου οι φίλοι, αυτοί που έκανα παρέα κι αυτοί που έχω αγαπήσει και υπήρξα κοντά τους, είχαν την ελαφρύτητα της βαρύτητας».

Πάντα έχω κέφι σε ό,τι καταπιάνομαι, παραδέχεται ο Αγγελος Παπαδημητρίου. «Ετσι έφτιαξα την τεράστια ντουλάπα στο σπίτι μου, που εντυπωσίασε χρόνια πριν την Ολια. Εκεί, καλούσα τις παρέες μου, την Ελένη Βακαλό, τον Μαυροϊδή και άλλους. Εμπαινες σε ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχε μια ντουλάπα στον τοίχο και εγώ ζητούσα, δήθεν αυθόρμητα, από τον επισκέπτη που ερχόταν πρώτη φορά να την ανοίξει να μου δώσει κάτι. Ανοίγοντάς την έβλεπε 10 ανθρώπους καθισμένους αμίλητους. Οι φίλοι που σκαρώναμε τις πλάκες». Τώρα, το σκηνικό του «Πορεία» έβγαλε από μέσα του πάλι τον εικαστικό. «Μου αρέσει το παραμύθι αλλά και η ρευστότητα. Δεν μου αρέσει να αποκρυσταλλώνεται το έργο, να σταθεροποιείται, πρέπει να κυλάει σαν νερό».

«Σαν να κεντάει...»

Η αγαπημένη του δασκάλα, η Βακαλό, του έλεγε: «Η τέχνη είναι παιχνίδι». «Η τέχνη πρέπει να έχει κάτι ανέμελο και κάτι βλακώδες. Στο θέατρο έχουμε πολλή πόζα. Πέρυσι είδα την Ολια στο διήγημα του Παπαδιαμάντη “Ο γάμος του Καραχμέτη” που επαναλαμβάνεται στο “Από Μηχανής”. Σαν νεράκι είναι αυτή η παράσταση, έχει κάτι φίνο και ποιητικό». «Το χειροποίητο έχει θερμότητα», συμφωνούν οι δυο τους. Αλλά η Ολια Λαζαρίδου έχει τον τελευταίο λόγο: «Ο Αγγελος έφτιαξε τον κήπο του Ραπατσίνι σαν να κεντάει στο σπίτι του».

Θέατρο Πορεία, «Ο κήπος του Ραπατσίνι». Ολια Λαζαρίδου, Ερρίκος Μηλιάρης, Δανάη Ρούσσου.