του Νίκου Μπουνάκη*

Τα πολιτικά μηνύματα των εκλογών για την ανάδειξη της ηγεσίας της δημοκρατικής παράταξης ήταν ηχηρά και ισχυρά. Έπειτα από πολλά πέτρινα και καταθλιπτικά χρόνια ο προοδευτικός κόσμος ανταποκρίθηκε στις προσπάθειες επανίδρυσής της.

Η προσέλευση διακοσίων δέκα χιλιάδων πολιτών  στις κάλπες αποδεικνύει την αφύπνιση της παράταξης.

Η πρωτοφανής συμμετοχή είναι η απαρχή για να μπει τέλος στην περιπέτεια που μας οδήγησαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τα αποτύπωμά τους υπήρξε οδυνηρό για τον τόπο και τους πολίτες. Οι επιχειρήσεις εξωραϊσμού, με κορυφαία το αποκαλούμενο «κοινωνικό μέρισμα», μοιάζουν απεγνωσμένες. Δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Ούτε ανατρέπουν το δυσμενές κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία.

Η απαξίωση και η αποδόμηση της συγκυβέρνησης είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.

Η πολιτική παρένθεση που άνοιξε από της την συμμαχία «αριστερών» και δεξιών λαϊκιστών, κλείνει με τη δημοκρατική παράταξη ξανά στο προσκήνιο. Ο κατακερματισμός και η αποσύνθεσή της φαίνεται να αποτελούν παρελθόν. Η ανασύστασή της αναδείχθηκε σε καίρια προτεραιότητα από όλους τους προοδευτικούς πολίτες. Η κοινωνική της βάση υποδεικνύει την ενωτική πορεία που οφείλουν να ακολουθήσουν όσοι φιλοδοξούν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, προτάσσοντας τις πολιτικές που είναι αναγκαίες.

Η αναγέννηση της Κεντροαριστεράς ανατρέπει τους πολιτικούς συσχετισμούς. Πρωτίστως πλήττει δραστικά τον μικρό και εύθραυστο δικομματισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Ο εθνολαϊκισμός και ο συντηρητισμός οδηγούνται σε ασφυξία και αδιέξοδο με την επάνοδο της προοδευτικής παράταξης στην πρώτη γραμμή των μαχών. Το κεκτημένο που πέτυχε, ενεργοποιώντας μεγάλο τμήμα της κοινωνικής της βάσης αποκτά ξεχωριστή αξία. Ως εκ τούτου, η ανθεκτικότητα της συσπείρωσης συνιστά πρώτιστο μέλημα. Με τη συσπείρωση μπορεί να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος και να υπηρετηθούν πολιτικές που βρίσκονται σε αρμονία με τις ανάγκες και απαιτήσεις της σημερινής εποχής.

Καταλυτικό παράγοντα για τον νέο φορέα που επιδιώκουμε να θεμελιώσουμε αποτελεί η ηγεσία του. Οι δύο μονομάχοι του δεύτερου γύρου εκ των πραγμάτων εκπροσωπούν διαφορετικές δυνάμεις, αντιλήψεις  και πολιτικές.

Η Φώφη Γεννηματά εκφράζει την ιστορικότητα του χώρου. Στερείται, όμως, τη δυνατότητα να ενσαρκώσει νέες πολιτικές που θα δυναμώσουν και θα διευρύνουν τη δημοκρατική παράταξη.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι άφθαρτο πρόσωπο, αυτοδημιούργητος πολιτικός χωρίς δεσμεύσεις  και εξαρτήσεις.

Δεν παραπέμπει στην τοξικότητα της πολιτικής.

Αντιθέτως, διαθέτει την αναγκαία πολιτική ζωτικότητα.

Είναι ορθολογιστής και ταυτόχρονα ριζοσπάστης, διακρίνεται  για την  πολιτική του συγκρότηση και έχει γνώση των ευρωπαϊκών εξελίξεων.

Το κυριότερο, μπορεί να λειτουργήσει σαν γέφυρα για τη συνάντηση και δημιουργική συνύπαρξη όλων των δυνάμεων που αναζητούν νέα έκφραση.

Η ανατροφοδότηση της δημοκρατικής παράταξης με νέα κύτταρα, τη βοηθάει να κλείσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν, να βγει από το τέλμα και την παρακμή.

Ο δεύτερος γύρος προσφέρει στους εκλογείς την ευκαιρία να κρίνουν τους υποψηφίους με πολιτικά και όχι με προσωπικά κριτήρια. Και κυρίως να επιλέξουν όχι με το θυμικό, αλλά με το μυαλό. Όχι μόνο με την ιστορία, αλλά και την προοπτική μας. Σε εποχές ανορθολογισμού είναι ζωτική ανάγκη η επικράτηση της λογικής.

* Ο Νίκος Μπουνάκης είναι Γεωπόνος,BSc, Γεωργοοικονομολόγος, MSc, MBA, Επιχειρηματίας