Το Creteplus.gr  σας παρουσιάζει τις πιο στοιχειωμένες…

Το Σανατόριο της Πάρνηθας

Το σανατόριο της Πάρνηθας χτίστηκε το 1912 και δημιουργήθηκε με σκοπό τη νοσηλεία των ατόμων που είχαν φυματίωση.

Στα 30 του χρόνια της λειτουργίας του χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την ζωή τους ενώ το 1960 αποφασίστηκε το κλείσιμο του σανατόριου και για 20 χρόνια αργότερα μετατράπηκε σε ξενοδοχείο και σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων.

Η «σκοτεινή» του όψη έχει δημιουργήσει ιστορίες για φαντάσματα και για τελετές μαύρης μαγείας που συμβαίνουν μέσα στο κτίριο.

Το σπίτι στο Πικέρμι της Αττικής

Από την αρχαιότητα ήταν γνωστή τοποθεσία όπου λάμβαναν χώρο παράδοξα φαινόμενα. Σε αυτήν, το 18ο και το 19ο αιώνα, άνθρωποι χάνονταν, ενώ υπήρχαν συχνές εμφανίσεις ξωτικών και νεραϊδών.  Το συγκεκριμένο σπίτι, τώρα, χτίστηκε το 1910 από τον Περικλή Καλλέργη, ο οποίος αυτοκτόνησε αφού δολοφόνησε τη γυναίκα του.

Οι μάρτυρες των περίεργων φαινομένων είναι πολλοί, όλοι άκουγαν για αρκετή ώρα έναν παράξενο ήχο σαν σύρσιμο και ένα ουρλιαχτό που ακολουθούσε.
 
 Αποτελέσματα ερευνών που έγιναν στο παρελθόν έδειξαν αλλαγή, χωρίς εμφανή εξωτερική αιτία, στον ιονισμό της ατμόσφαιρας γύρω στα 30-50 μέτρα γύρω από το σπίτι.

Συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού, όπως το βορειοανατολικό παράθυρο, εμφάνισαν υπερβολικές διακυμάνσεις, που οι εντάσεις τους ποίκιλλαν από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου.

Οι Δροσουλίτες
Στην περιοχή του βενετσιάνικου κάστρου του Φραγκοκάστελου στη νότια Κρήτη μαρτυρείται το φαινόμενο της εμφάνισης του στρατού των Δροσουλιτών.

Εκατοντάδες Κρήτες πολεμιστές αντιτάχθηκαν στην επίθεση των τουρκικών στρατευμάτων του Μουσταφά Μπέη στις 18 Μαΐου 1828. Οι Τούρκοι στρατιώτες πολιόρκησαν στενά το κάστρο και στη μάχη που κράτησε εφτά μέρες οι περίπου εξακόσιοι υπερασπιστές του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Χατζημιχάλη Δαλιάνη, θανατώθηκαν.
 

Ο Δαλιάνης, που επέλεξε να μείνει στο κάστρο αγνοώντας τις παροτρύνσεις του στρατού του, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στον Πασά. Τα κόκαλα των πεσόντων λέγεται ότι σήμερα βρίσκονται κάτω από το στρώμα χώματος που αποτελεί το δάπεδο του κάστρου. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων της περιοχής, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, o επίδοξος παρατηρητής που είναι εφοδιασμένος με υπομονή και οξεία όραση, μπορεί να παρατηρήσει μια σκιώδη παράταξη να αφήνει τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου και να προχωρά κατά μήκος των τειχών του κάστρου.

Πάνοπλοι στρατιώτες, ντυμένοι στα μαύρα, προχωρούν σε απλή παράταξη παράλληλα στην ομιχλώδη ακτή. Το φαινόμενο διαδραματίζεται στο διάστημα μεταξύ 17 και 30 Μαΐου και δε διαρκεί πάνω από 10 λεπτά.

Ντόπιοι κρητικοί αποκαλύπτουν ένα επιπλέον βοηθητικό στοιχείο: το φαινόμενο συμβαίνει συνήθως λίγο πριν την ανατολή, πράγμα που εξηγεί γιατί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων διανυκτερεύει αυτό το διάστημα κοντά στο κάστρο, με την προσδοκία να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι την προέλαση των γενναίων ψυχών των μαχητών. Από τη στιγμή της μέρας που προτιμούν να εμφανίζονται προέρχεται η ονομασία "Δροσουλίτες"(δρόσος, πρωινή υγρασία στην ατμόσφαιρα). Κάποιες προσπάθειες για επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου προτείνουν ότι μπορεί να προκαλείται από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων από στρατιώτες σε ώρα γυμνασίων στα παράλια της γειτονικής Αφρικής. 

Ωστόσο η τακτικότητα και η χρονική συνέπεια του γεγονότος αποκλείει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας σύμπτωσης. Η ανάμνηση της θριαμβικής προέλασης των πολεμιστών σε μια παρέλαση θανάτου από αγάπη στην ελευθερία παίρνει υπόσταση στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης ακόμα και σήμερα και μπορεί να γίνει φανερή στα μάτια του αποφασισμένου επισκέπτη.

Το “στοιχειωμένο” σπίτι των Λεχωνίων

Βγαίνοντας από τον Βόλο και ακολουθώντας τη διαδρομή προς το Νότιο Πήλιο, πάνω σε μια στροφή στα Λεχώνια ο ταξιδιώτης μένει έκπληκτος βλέποντας ένα σπίτι που η όψη του δεν έχει την παραμικρή σχέση με την τυπική αρχιτεκτονική του Πηλίου.

Πρώτοι κάτοικοί του ήταν η οικογένεια Κοντού. Ο ίδιος ο Κοντός είχε υπηρετήσει ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη και εγκαταστάθηκε στα Λεχώνια όταν αποσύρθηκε.

Η κακοδαιμονία του σπιτιού άρχισε ευθύς αμέσως με την κατοίκησή του. Κατά το μύθο, μια σαύρα έπεσε στην καράφα με το γάλα που θα έπιναν τα τρία παιδιά της οικογένειας. Πέθαναν από δηλητηρίαση και το ταφικό τους μνημείο, στο νεκροταφείο Βόλου, παρουσιάζει ακριβώς ένα τραπέζι, τρία καρεκλάκια, την καράφα και τη σαύρα στο χείλος της.

Άλλες εκδοχές πάνω στο ίδιο θέμα είναι πως τα παιδιά δηλητηριάστηκαν από μια υπηρέτρια προκειμένου να κληρονομήσουν το σπίτι κάποιοι συγγενείς και μια ακόμα πως ένα κοινωνικό νόσημα (φυματίωση ή σύφιλη) ανάγκασε την οικογένεια να μετοικήσει.

Στη συνέχεια το σπίτι άρχισε ν' αλλάζει χέρια και οι ένοικοι να πεθαίνουν (κατά το μύθο ή την πραγματικότητα) αιφνιδίως ή τουλάχιστον περίεργα.

Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής η οικία Κοντού έγινε αρχηγείο της Γκεστάπο, ήγουν κολαστήριο. Πολλοί ήσαν εκείνοι που βασανίστηκαν εκεί ή δολοφονήθηκαν. Οι Γερμανοί μάλιστα, εγκαταλείποντάς την, σκότωσαν και τις δύο τελευταίες κατοίκους του, τις οποίες είχαν κρατήσει για να τους υπηρετούν.

Αμέσως μετά τον πόλεμο διαιρέθηκε σε περισσότερες από μία κατοικίες και άρχισε να ερειπώνεται, μέχρι να φτάσει στη σημερινή τραγική του κατάσταση. 

Ωστόσο ήδη από το 1985 και ενώ εξακολουθούσε να ερειπώνεται, είχε χαρακτηριστεί με απόφαση της Μελίνας Μερκούρη διατηρητέο.

Θεσσαλονίκη: Βασιλίσσης Όλγας 261-263, το "στοιχειωμένο" σπίτι

Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλά νεοκλασικά, παλαιά αρχοντικά κτίρια, το καθένα με τη δική του ιδιαίτερη αίγλη και ιστορία.

Ένα απ' αυτά, σε κακή κατάσταση -μισογκρεμισμένο!- βρίσκεται στην γωνία της οδού Β. Όλγας και Μ. Ψελλού.

Η ιστορία του σπιτιού που βρίσκεται στην γωνία της οδού Β. Όλγας και Μ. Ψελλού, γνωστού ως "στοιχειωμένο σπίτι", είναι γνωστή για τους θορύβους και τις κραυγές  των φυλακισμένων πνευμάτων που ακούγονται τα βράδια, περί της κακής κατάληξης όσων θέλησαν είτε να το κατεδαφίσουν, είτε να το κατοικήσουν, είτε να το φωτογραφίσουν...
Ενδεικτικά,  όπως μας είπε η Αθηνά Παντίδου, της οποίας ο πατέρας ήταν ιδιοκτήτης του ακινήτου και η ίδια μεγάλωσε εκεί, για τις ιστορίες που ακούγονται:

«Δύο αδέρφια Εβραίοι γεροντοπαλίκαρα διατηρούσαν εκεί χαρτοπαικρική λέσχη. Όταν άρχισαν οι Γερμανοί να σφάζουν τους Εβραίους οι Εβραίοι πήγαιναν τα χρυσαφικά τους σε αυτά τα δύο αδερφια για να τους τα φυλάξουν επειδή ήταν μεγάλο το οικόπεδο.  Αφού πέθαναν τα αδέρφια το πνεύμα τους (όπως λένε) έμεινε  εκεί.

Αργότερα το ίδιο σπίτι έγινε τόπος σφαγής Εβραίων. Ψυχές μείνανε εκεί μαζί με τα αδέρφια. Όποιος εργολάβος μετά έπαιρνε το οικόπεδο  δεν μπορούσε να το χτίσει γιατί όποιος προσπαθούσε κάτι πάθαινε. Και φυσικά κανένας δεν μπόρεσε να βρει τα χρυσαφικά.»

newsbeast.gr, seleo.gr, enet.gr, thessalonikiartsandculture.gr, esoterica.gr