Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με έκθεση φωτογραφικού υλικού και τη λειτουργία βιβλιοπωλείου, ακολούθησε η προβολή ντοκιμαντέρ και στη συνέχεια συζήτηση. Πρώτα η Δανάη Πετάση, μέλος της ΟΒ Νέων Εργαζομένων Χανίων της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση έκανε μια ιστορική αναδρομή στα γεγονότα που προηγήθηκαν της κουβανικής επανάστασης, ενώ ακολούθησε εισήγηση από το Δημήτρη Γρηγορόπουλο, καθηγητή φιλοσοφίας και μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, με θέμα "Ο χαρακτήρας της Κουβανικής επανάστασης".

"Περισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκη για την εργαζόμενη πλειοψηφία τη νεολαία, τους ανέργους τα λαϊκά στρώματα να ακολουθήσουμε το δρόμο που χάραξαν οι επαναστάτες της Κούβας, που θυσιάσθηκαν και αγωνίσθηκαν για το καλό της εργατικής τάξης και του λαού, χωρίς υποχωρήσεις με πάντα ψηλά τη σημαία του αγώνα" είπε ο εισηγητής.

Ο Δ. Γρηγορόπουλος είπε μεταξύ άλλων: "Στο πρώτο της στάδιο της η Κουβανική επανάσταση ήταν μια επανάσταση αντιιμπεριαλιστική, αντιφεουδαρχική και δημοκρατική. Η εξάρτηση της Κούβας από τις ΗΠΑ μέχρι την επανάσταση ήταν πολύ έντονη, ήταν το "καμπαρέ" των ΗΠΑ για χρόνια, ενώ στην οικονομία της υπήρχε πολύ έντονο το φεουδαρχικό στοιχείο αφού η συντριπτική πλειοψηφία των αγροκτημάτων άνηκαν σε λιγοστούς ιδιοκτήτες. Από το 1961 ξεκινάει η μετάβαση προς το σοσιαλισμό. Δεν συμφωνώ ότι οι συγκυρίες οδήγησαν στην σοσιαλιστική πορεία, γιατί ο Κάστρο, ο Τσε και οι επαναστάτες ήταν μαρξιστές. Ιδιαίτερα ο Τσε εκτός από μεγάλος επαναστάτης ήταν και θεωρητικός. "

Για το τι κράτησε την Κούβα όλα αυτά τα χρόνια ειδικά μετά την κατάρρευση των χωρών του "υπαρκτού σοσιαλισμού" ο Δ. Γρηγορόπουλος είπε: "Τα πρώτα χρόνια έχουμε μια πορεία πολύ διαφορετική. Υπάρχει ένα σύστημα λαικών συμβουλίων που έχει μεγάλες εξουσίες σε σύγκριση με την κυβέρνηση, το κράτος και συμμετέχει σημαντικά στις πολιτικές εξελίξεις. Αντίθετα στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες μετά τις πρώτες κατακτήσεις είχε επιβληθεί ένα είδος εκμεταλλευτικής γραφειοκρατίας που ιδιοποιούνταν την εξουσία και το προϊόν της παραγωγής το διένειμε με βάση τα συμφέροντα της και είχε αποξενωθεί από το λαό. Αντίθετα στην Κούβα υπάρχει μια σοβαρή συμμετοχή του λαού και μια αναλογία με την Κομμούνα του Παρισιού. Η κεντρική κυβέρνηση μοιράζεται την εξουσία με τα λαϊκά συμβούλια. Σταδιακά όμως τα μεγάλα προβλήματα που έχει να λύσει αυτή η χώρα, ο αποκλεισμός της, το εμπάργκο, οπωσδήποτε ο πειρασμός της εξουσίας και ότι πρέπει να ενισχύσει το βαθύ κράτος (ασφάλεια, μυστικές υπηρεσίες) για να αντιμετωπίσει τις άπειρες απόπειρες ανατροπής έχουν ως αποτέλεσμα να ενισχύεται η γραφειοκρατία και βαθμιαία να αφαιρείται η εξουσία από τις λαϊκές επιτροπές. Η κατάσταση δεν εκφυλίζεται τόσο όσο στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, γιατί στην Κούβα η γραφειοκρατική διοικητική κορυφή συνεχίζει να έχει ως στόχο τον σοσιαλισμό παρά τα προβλήματα, να υπερασπίζει τις λαϊκές κατακτήσεις για αυτό και αντέχει! Αντέχει την ώρα που στις ανατολικές χώρες η πολιτική εξουσία ενσωματώθηκε και ιδιοποιήθηκε μαζί με τη Μαφία της οικονομίας και των μέσων παραγωγής. H Κούβα είναι η μόνη χώρα που διατηρεί στοιχεία σοσιαλισμού, πχ. η Βόρεια Κορέα δεν είναι σοσιαλιστική μια δικτατορία είναι με κρατικοποιημένη οικονομία. Η κρατικοποιημένη οικονομία δεν είναι σοσιαλισμός. Στην Κούβα υπάρχει αντίσταση . Αν μπορέσουν και διατηρήσουν αυτά τα στοιχεία, και δεν διαφθαρεί πλήρως η ηγεσία και οι μάζες από την αυταπάτη του δυτικού τρόπου ζωής υπάρχει η ελπίδα ότι μπορεί να προχωρήσει η χώρα σε πιο αριστερή κατεύθυνση.  "