Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει αποκαλυπτική έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου βάσει της οποίας οι αξιωματούχοι του απέτυχαν να προβλέψουν την ελληνική κρίση στο πραγματικό μέγεθος της, τους μήνες πριν από τον Μάιο του 2010, με αποτέλεσμα να παραβιαστεί το καταστατικό του ΔΝΤ με αφανείς και περίεργες διαδικασίες, για να ενταχθεί η Ελλάδα στον σκληρό μηχανισμό του Ταμείου και των Ευρωπαίων

Η έκθεση του του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office-IEO) αποτελεί μία ισχυρότατη απόδειξη πως η χώρα μας οδηγήθηκε στο Μνημόνιο, αντί να ενεργοποιηθούν άλλες διεργασίες που θα έσωζαν την οικονομία και θα τερμάτιζαν μία οικονομική κρίση που διαρκεί μέχρι σήμερα.

Στην έκθεση αναφέρεται ότι πριν ακόμη αποφασιστεί επίσημα η συμμετοχή του Ταμείου στο λεγόμενο Ελληνικό Πρόγραμμα, οι αξιωματούχοι του είχαν καταλήξει στο πολύ ορθό συμπέρασμα ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο. 

Σημειώνεται ότι οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ δέχθηκαν ασφυκτική πίεση από τους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας, οι οποίοι είχαν αποφασίσει ότι δεν θα προχωρούσαν σε αναδιάρθρωση του χρέους. Σημειώνουμε ότι με τη θέση αυτή ταυτίστηκε και η τότε ελληνική κυβέρνηση του κ. Γεωργίου Παπανδρέου, η οποία δεν ζήτησε - ως όφειλε - την αναδιάρθρωση του χρέους.

Μετά τα παραπάνω, το Ταμείο, του οποίου ηγείτο ο Ντομινίκ Στρος Καν, αποφάσισε επιλέγοντας αδιαφανείς διαδικασίες να τροποποιήσει το δεύτερο από τα τέσσερα κριτήρια που προέβλεπαν τη δυνατότητα παροχής ειδικής χρηματοδότησης.

Διαβάζοντας ο αναγνώστης την έκθεση εύκολα αντιλαμβάνεται ότι η γενική διεύθυνση του Ταμείου και τα στελέχη που γνώριζαν δεν ενημέρωσαν με επάρκεια τα μέλη του Δ.Σ. για τους πραγματικούς κίνδυνους που θα προέκυπταν από την απουσία του βασικού στοιχείου των προγραμμάτων, που είναι η βιωσιμότητα του χρέους, όπως αναφέρει το ethnos.gr. 

Σε αυτό το πλαίσιο - και με τη λογική ότι ο μόνος τρόπος για να τετραγωνιστεί ο κύκλος ήταν η ειδική χρηματοδότηση - εγκρίθηκε η συμμετοχή του ΔΝΤ στο Ελληνικό Πρόγραμμα, με ποσό μεγαλύτερο που έχει δοθεί ποτέ σε χώρα σε σχέση πάντα με το ποσοστό συμμετοχής του στο Ταμείο.

Το παιχνίδι για την Ελλάδα χάθηκε από τη στιγμή που το Ταμείο δέχθηκε να καλύψει τους Ευρωπαίους στο θέμα της αναδιάρθρωσης και ο κ. Παπανδρέου σιώπησε φοβούμενος τους Γερμανούς της κ. Μέρκελ και τους Γάλλους του κ. Σαρκοζί.

Η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, που τότε ήταν η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, ουσιαστικά παραδέχεται ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ στα προγράμματα της Ευρωζώνης είχε περιορισμένη επιτυχία. Επίσης παραδέχεται ξεκάθαρα ότι η συμμετοχή του Ταμείου στο Ελληνικό Πρόγραμμα βοήθησε στην αποτροπή διάχυσης της κρίσης σε άλλες χώρες της ζώνης του Ευρώ, και επίσης δέχεται ότι κερδήθηκε χρόνος για να δημιουργηθούν οι μηχανισμοί προστασίας της Ευρωζώνης και το θεσμικό πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων.

Παραδέχεται επίσης ότι η Ελλάδα ήταν ειδική περίπτωση, σημειώνει ότι οι αρχικοί στόχοι αναφορικά με την ανάπτυξη και την «ιδιοκτησία» του προγράμματος, αποδείχθηκαν υπερβολικά αισιόδοξοι, και τονίζει ότι το Πρόγραμμα χαρακτηρίστηκε από πολλαπλές πολιτικές κρίσεις, από παρεμβάσεις οργανωμένων συμφερόντων και από σοβαρότατα προβλήματα εφαρμογής. Επιρρίπτει, δηλαδή, τις μεγαλύτερες ευθύνες στις ελληνικές κυβερνήσεις, τα συνδικάτα, αλλά και σε επιχειρηματικά συμφέροντα.