Προεδρικοί και μειοψηφία, αναμένεται να διασταυρώσουν τα «ξίφη» τους στη σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, όπου και θα ληφθεί η τελική απόφαση για το πότε και τι είδους συνέδριο θα διεξαχθεί.

Η πλειοψηφία συμφωνα με το iefimerida.gr ζητά Έκτακτο συνέδριο εντός του Σεπτεμβρίου, η « Αριστερή Πλατφόρμα» προωθεί την πρόταση για διεξαγωγή  Διαρκούς Συνεδρίου τις επόμενες μέρες, ενώ σαφείς αποστάσεις από τους δύο αυτούς πόλους τηρούν οι «53» οι οποίοι αναμένεται να κατεβάσουν ξεχωριστό κείμενο. Θα ζητούν να δοθεί χώρος και χρόνος, αλλά και να διατηρηθεί η ενότητα του κόμματος.

Η κατάσταση πλέον στο κυβερνών κόμμα είναι οριακή και η κεντρική επιτροπή που συγκλήθηκε εσπευσμένα, υπό το βάρος της σφοδρής κριτικής, που δέχεται από την αριστερή πτέρυγα του Παναγιώτη Λαφαζάνη η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας ενόψει της υπογραφής του τρίτου μνημονίου, καλείται να λύσει τους λογαριασμούς των δύο πλευρών. Η διάσπαση είναι πλέον προ των πυλών, καθώς έχει ήδη προκύψει τεράστια χάσμα στις πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις, ενώ είναι εμφανές και η ψυχική απόσταση, που συνήθως προηγείται και της «οργανικής».

Η συνεδρίαση θα ανοίξει με ομιλία του πρωθυπουργού, ο οποίος αναμένεται να επιμείνει στην πρότασή του για διεξαγωγή εκτάκτου συνεδρίου τον Σεπτέμβριο και αφού η κυβέρνηση υπογράψει τη νέα συμφωνία, που κατά το Μαξίμου, θα σταθεροποιήσει τη χώρα και θα απομακρύνει τους κινδύνους, που ακόμη υπάρχουν, όπως το grexit.

Η αριστερή πτέρυγα όμως - όπως αναφέρει το protothema.gr- πιέζει να συγκληθεί τώρα, ακόμη και αυτό το σαββατοκύριακο, το διαρκές συνέδριο – αποτελείται από τα μέλη του συνεδρίου του 2013 – ώστε να αποφασίσει τον τερματισμό των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές και την μη υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Η σύγκρουση αυτή δεν επιδέχεται ρετουσάρισμα, είναι κάθε και μετωπική. Γι’ αυτό και οι δύο πλευρές μοιάζουν ανυποχώρητες και χωρίς δυνατότητα σύνθεσης, παρότι μιλούν για ενότητα.

Εάν δεν περάσει η πρόταση για συνέδριο τον Σεπτέμβριο, ο κ. Τσίπρας προτίθεται να κάνει ρελάνς, ζητώντας να διεξαχθεί εσωκομματικό δημοψήφισμα και όχι διαρκές συνέδριο, ώστε να ψηφίσουν όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Το δημοψήφισμα μπορεί να διεξαχθεί σε ελάχιστες ημέρες.

Ωστόσο οι ισορροπίες που είχαν διαμορφωθεί τις προηγούμενες ημέρες και ήταν δυσμενείς για τον κ. Τσίπρα, ίσως αλλάξουν μετά την παρέμβαση της κίνησης των «53», η οποία τάχθηκε υπέρ συνεδρίου τον Σεπτέμβριο και ενός μορατόριουμ για την τρέχουσα περίοδο. Πρόκειται για στελέχη που προέρχονται από την προεδρική πλειοψηφία και μεγάλος αριθμός των οποίων έχει ταχθεί κατά των κυβερνητικών επιλογών τις τελευταίες εβδομάδες, συμμαχώντας με την αριστερή πτέρυγα του Π. Λαφαζάνη. Μαζί είχαν υπογράψει και κείμενο κατά του τρίτου μνημονίου και κατά των διαγραφών, διαμορφώνοντας μία πλειοψηφία 109 μελών στην ΚΕ των 201 μελών, αλλά η συμμαχία αυτή δεν είναι βέβαιο ότι θα αντέξει σε οποιαδήποτε καμπή.

Σκληρή γλώσσα από Τσίπρα

 Πάντως ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα στη συνέντευξή του το μεσημέρι της Τρίτης στο «Κόκκινο». Είπε ότι η ενότητα δεν μπορεί να είναι εκβιαζόμενη, κατηγόρησε την αριστερή πτέρυγα για σχέδιο ρήξης και σύγκρουσης στο εσωτερικό του κόμματος και ότι ουσιαστικά υπονομεύει την προσπάθειά του, κάλεσε τους διαφωνούντες να παραδώσουν τις βουλευτικές τους έδρες και απείλησε με εκλογές εάν η κυβέρνηση χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μίλησε δε για διαφορά στρατηγικής.

Από την πλευρά της η αριστερή πτέρυγα παραμένει στις θέσεις της, με τον κ. Λαφαζάνη πάντως να δηλώνει ότι δεν άκουσε τη συνέντευξη του κ. Τσίπρα, αποφεύγοντας χθες να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά.

 Το «παζλ» των τάσεων

Υπό αυτό το πρίσμα, η ανθρωπογεωγραφία των υπουργών, βουλευτών και στελεχών είναι αυτή που θα κρίνει την έκβαση της «μάχης», αφού οι ετερόκλητες απόψεις τους έχουν αποτελέσει σημείο-κλειδί για την «επόμενη μέρα» στο κυβερνών κόμμα.

Υπουργοί

Στο σύνολο του υπουργικού συμβουλίου συμμετέχουν 24 βουλευτές και στις τάσεις που συναποτελούν την «πλειοψηφία» ανήκουν οι Γιάννης Δραγασάκης, Νίκος Παππάς, Νίκος Βούτσης, Γιώργος Σταθάκης, Πάνος Σκουρλέτης, Ευκλείδης Τσακαλώτος ,Δημήτρης Βίτσας, Θοδωρής Δρίτσας, Θεανώ Φωτίου, Παναγιώτης Κουρουμπλής, Τάσος Κουράκης, Όλγα Γεροβασίλη.

Με την Αριστερή Πλατφόρμα τάσσονται –παρότι κράτησαν αποστάσεις και δεν καταψήφισαν- οι υπουργοί Γιάννης Αμμανατίδης και Βαγγέλης Αποστόλου.

Μη ενταγμένοι σε τάσεις, αλλά κοντά στον πρωθυπουργό είναι ο Νίκος Τόσκας, η Ράνια Αντωνοπούλου και ο Νίκος Ξυδάκης.

Πλειοψηφία

Ανομοιογενής είναι η τάση της πλειοψηφίας, με τους περισσότερους βουλευτές  να στέκονται θετικά στους χειρισμούς της ηγετικής ομάδας και κάποιους άλλους να ανήκουν στην ομάδα των «53» βλέποντας τακτά πυκνά με κριτικό μάτι τις εξελίξεις.

Στους πρώτους ανήκουν οι Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Νίκος Φίλης, Χαρά Καφαντάρη, και ο Αλέξης Μητρόπουλος, παρά τις κατά καιρούς διαφωνίες του, ενώ στην πλειοψηφία εσχάτως ανήκει και η Νατάσα Γκαρά η οποία ψήφισε «ναι».

Στην τάση των «53» είναι οι Βασιλική Κατριβάνου, Χρήστος Καραγιαννίδης, Ηρώ Διώτη, Αννέτα Καββαδία, Ελένη Σταματάκη,  Μάκης Μπαλαούρας, Νίκος Μανιός, Δανάη Τζήκα, Αφροδίτη Σταμπούλη, όπως και ο γραμματέας της ΚΕ Τάσος Κορωνάκης.

Στην «Πλατφόρμα ‘10» είναι οι Γιάννης Μπαλάφας, Πάνος Σκουρολιάκος, Σία Αναγνωστοπούλου, ενώ στην νεοϊδρυθείσα «Ενωτική Κίνηση» βρίσκονται οι Κώστας Μπάρκας, Μάριος Κάτσης και Στάθης Γιαννακίδης.

«Σκληροί»

Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας και πρόκειται για τους: Παναγιώτη Λαφαζάνη, Δημήτρη Στρατούλη, Κώστα Λαπαβίτσα, Στάθη Λεουτσάκο, Αγλαία Κυρίτση, Γιάννη Σταθά, Κώστα Δελημήτρο, Ζήση Ζάννα, Γιάννη Ζερδελή, Κώστα Ήσυχο, Ηλία Ιωαννίδη, Ηλία Καματερό, Μιχάλη Κριτσωτάκη, Θωμά κώτσια, Ευγενία Ουζουνίδου, Θανάση Πετράκο, Στέφανο Σαμοίλη, Αλεξάνδρα Τσανάκα, Δέσποινα Χαραλαμπίδου..

Στην ΚΟΕ του Ρούντι Ρινάλντι, εντάσσονται οι βουλευτές της οποίας καταψήφισαν και στις δυο ψηφοφορίες. Πρόκειται για τους Δημήτρη Κοδέλα, Βασίλη Χατζηλάμπρου, Βασίλη Κυριακάκη και Ελένη Σωτηρίου.

Στη ΔΕΑ του Αντώνη Νταβανέλλου, ανήκουν οι Ελένη Ψαρρέα και Ιωάννα Γαιτάνη, με τις δύο βουλευτίνες να καταψηφίζουν επίσης τα προαπαιτούμενα.

 «Ανένταχτοι»

Για πολλούς ίσως είναι και η πιο ελκυστική ομάδα βουλευτών. Γιάννης Μιχελογιαννάκης, Στάθης Παναγούλης, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, Άννα Βαγενά, Εύη Καρακώστα είναι κάποια από τα μέλη της εν λόγω «ομάδας».

 «Ελεύθεροι σκοπευτές»

Ξεχωριστή παράμετρο τέλος, στην εξίσωση των διαφωνούντων αποτελεί η στάση τόσο της προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά και της Ραχήλ Μακρή.

Η ανακοίνωση των 53

 Στην ανακοίνωσή τους οι «53» ασκούν με σκληρή κριτική στην κυβέρνηση για την τακτική της διαπραγμάτευσης και μιλούν για «στρατηγική ήττα», αλλά προτρέπουν «να μην μετατραπεί η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης σε πολιτική γραμμή». Ζητούν να διεξαχθεί «ένα συνέδριο όχι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και διάσπασης» και επισημαίνουν ότι «στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν ούτε προδότες ούτε τζάμπα μάγκες. Σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη συγκυρία, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα οι κραυγές και οι απλοποιήσεις. Η πόλωση, η ανθρωποφαγία και το κυνήγι μαγισσών απλά θα φέρουν τη διάσπαση η οποία με τη σειρά της θα καταστήσει ακόμα πιο μεγάλη την ήττα».

 Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Να χαράξουμε πορεία ενότητας κι απεγκλωβισμού από το Μνημόνιο

 (Ενωμένοι να απεγκλωβιστούμε από το μνημόνιο)

 1. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η συμφωνία που επιβλήθηκε από τους δανειστές στην ελληνική κυβέρνηση, συνιστά πραξικόπημα που βιάζει την εκφρασμένη στις εκλογές και το δημοψήφισμα θέληση του λαού. Με μέσο την απειλή για πλήρη διάλυση του τραπεζικού συστήματος, που θα οδηγούσε σε άτακτη χρεοκοπία και οικονομική κατάρρευση, οι δανειστές επέβαλαν ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα τόσο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, των αναγκών της κοινωνίας, καθώς και της προοπτικής για ανάκαμψη. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες της κυβέρνησης  για να αποφευχθούν τα χειρότερα, τα μέτρα που προβλέπονται στη συμφωνία, επιτείνουν τις υφεσιακές τάσεις της οικονομίας και, κυρίως, δημιουργούν ένα περιβάλλον κοινωνικής απορρύθμισης. Χωρίς να παραβλέπουμε τη δέσμευση για την αναδιάρθρωση του χρέους, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το προφανές: το 3ο Μνημόνιο συνεχίζει το δρόμο των δύο προηγούμενων. Ακόμα χειρότερα, διατηρεί το καθεστώς μερικής αναστολής της λαϊκής κυριαρχίας, αφού το βασικό τμήμα της κυβερνητικής πολιτικής επιβάλλεται έξωθεν, με τρόπο που εύλογα ανακαλεί στις μνήμες συνθήκες  αποικιοκρατίας. Η συμφωνία αυτή δεν είναι οικονομικά βιώσιμη και πολιτικά δεν είναι διαχειρίσιμη από μια κυβέρνηση της αριστεράς. Φυσικά, όσο λάθος θα ήταν να ωραιοποιήσει κανείς τη συμφωνία, άλλο τόσο λάθος είναι να αρνηθεί κανείς ότι ο εκβιασμός που την επέβαλε, ήταν απολύτως υπαρκτός.

2. Το μείζον ερώτημα είναι πώς φτάσαμε στο σημείο να τεθεί με πραγματικούς όρους το δίλημμα «άτακτη χρεοκοπία ή μνημόνιο». Πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από ασαφείς διατυπώσεις. Το γεγονός ότι βρεθήκαμε τελικά βρεθήκαμε ενώπιον του τραγικού διλήμματος, συνιστά ήττα της στρατηγικής της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Διαψεύστηκαν από την ίδια την πραγματικότητα οι βασικές θέσεις μας ότι μπορεί να γίνει ανεκτή μια εναλλακτική οικονομική πολιτική στο πλαίσιο της υφιστάμενης ευρωζώνης, καθώς και ότι το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο θα αρκούσε  για να αποτρέψει τον στραγγαλισμό ενός ολόκληρου λαού.

Παρασυρμένοι από τις κατεπείγουσες ανάγκες της κοινωνίας καθώς και από έναν πολιτικό βολονταρισμό που παρέβλεπε τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης, δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως ότι οι κυρίαρχοι της Ευρώπης ήταν απολύτως αποφασισμένοι να καταβάλουν το οικονομικό κόστος (όσο βαρύ και αν ήταν αυτό) προκειμένου να καταπνίξουν ένα παράδειγμα εναλλακτικής πολιτικής με πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Επιπλέον, υποτιμήσαμε τις αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια στην ευρωζώνη: από τη μια μεριά έχει ενισχυθεί η χρηματοπιστωτική θωράκιση απέναντι στον «ελληνικό κίνδυνο», από την άλλη, το Grexit συνιστά απειλή για ένα μόνο μέρος της ευρωπαϊκής ηγεσίας, ενώ για ένα άλλο αποτελεί μέρος του προγράμματος της.

3. Είναι προφανές ότι οι αδυναμίες και οι λάθος εκτιμήσεις δεν περιορίστηκαν μόνο στο πεδίο της διαπραγμάτευσης και του ευρωπαϊκού μας σχεδίου:  Από τις επιλογές στις διοικήσεις των τραπεζών έως τη σύνθεση της διαπραγματευτικής ομάδας, και από την ασάφεια στη διαπραγματευτική γραμμή έως τη μη προετοιμασία εναλλακτικού σχεδίου για την αντιμετώπιση του χρηματοπιστωτικού στραγγαλισμού (σχεδίου όχι ιδέας), πολλά πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε. Στο διάστημα των έξι μηνών διακυβέρνησης δεν εφαρμόσαμε με επάρκεια το σχέδιό μας, που εμπεριείχε τομές, συγκρούσεις και ρήξεις με το παλαιό μνημονιακό και συντηρητικό καθεστώς. Παράλληλα, σε τομείς που δεν επηρεάζονταν από τη διαπραγμάτευση δεν δόθηκε διαφορετικός τόνος ούτε ως προς το περιεχόμενο ούτε ως προς τον τρόπο της διακυβέρνησης –ο προκλητικός Γ. Πανούσης είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Συνολικά, όμως, η αντίληψη της λαϊκής συμμετοχής και παρέμβασης, το πνεύμα και το μήνυμα των πλατειών, δυστυχώς, δεν ήταν στη στόχευση της κυβέρνησης, η οποία, ως εκ τούτου, δεν αξιοποίησε την υπαρκτή λαϊκή διαθεσιμότητα.

Για τα λάθη αυτά, όλοι και όλες θα πρέπει να αναλάβουμε σήμερα μερίδιο ευθύνης, ανεξαρτήτως αν σε αυτήν την ευθύνη δεν αντιστοιχούν σε όλους ίσα μερίδια. Η Κεντρική Επιτροπή παρακολουθεί την παράκαμψη των συλλογικών κομματικών διαδικασιών καθώς και τη δική της υποβάθμιση να συνεχίζονται. Παρά τις προηγούμενες ρητές αποφάσεις της δεν βρέθηκε τρόπος να τα αποτρέψει. Εκ των πραγμάτων, δηλαδή από το τελικό αποτέλεσμα, προκύπτει καθαρά ότι η αποκλειστική διαχείριση όλων των κρίσιμων σχεδιασμών και αποφάσεων από την κυβέρνηση δεν ωφέλησε. Οι συλλογικές εκτιμήσεις και επεξεργασίες εξακολουθούν να παραμένουν, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, ο πιο ασφαλής δρόμος.  

4. Ωστόσο, θα ήταν ισοπεδωτικό και άδικο να αγνοήσουμε τις κατακτήσεις της περιόδου. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση μίλησε τη γλώσσα του δικαίου κι εξάντλησε όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης, άλλαξε σε μεγάλο βαθμό συνειδήσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το διεθνές trend #This is a coup  (“αυτό είναι ένα πραξικόπημα”) δεν αποτελεί παρά την πιο εντυπωσιακή έκφραση της κοινής πεποίθησης ότι η Ελλάδα έπεσε θύμα ωμής επιβολής. Στους έξι μήνες της διαπραγμάτευσης καταρρίφθηκαν οι μύθοι περί αλληλέγγυας και δημοκρατικής Ευρώπης όπως επίσης και περί οπισθοδρομικής και ιδιόρρυθμης Ελλάδας. Ο κόσμος πια γνωρίζει. Το απέδειξε στο εσωτερικό με τη συγκλονιστική λαϊκή έκρηξη του δημοψηφίσματος, με το μεγάλο ταξικό και νεανικό “όχι”. Το απέδειξε και στο εξωτερικό με το πρωτοφανές κύμα διεθνούς αλληλεγγύης. Δεν πρέπει να υποτιμάμε επίσης τις πολιτικές ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που είτε δημιουργήθηκαν είτε αναδείχτηκαν κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης. Είναι μια σημαντική παρακαταθήκη. Μπορεί στο μέλλον να δώσουν ευκαιρίες για να ενισχυθεί ο αγώνας ενάντια στην αέναη λιτότητα. Εμείς, όμως, από σήμερα θα χρειαστεί να συμβάλουμε σε μια πανευρωπαϊκή συζήτηση και στο συντονισμό  της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, ώστε να αξιοποιήσουμε τις υπαρκτές ρωγμές στο αντίπαλο

5. Αυτή τη στιγμή ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση είναι να μετατραπεί η συνθηκολόγηση σε πολιτική γραμμή. Να γίνει αποδεχτό δηλαδή ότι το Μνημόνιο είναι ο ορίζοντας της πολιτικής μας. Η παραδοχή ότι αυτός είναι ο συσχετισμός και δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε θα οδηγούσε στην πλήρη εφαρμογή του σχεδίου της «αριστερής παρένθεσης», όχι ως προς τα πρόσωπα αλλά ως προς το πολιτικό περιεχόμενο. Πέραν του ότι η λογική «να εφαρμόσουμε εμείς με τον καλύτερο τρόπο το Μνημόνιο» είναι η επιτομή των αντιλήψεων της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, δεν ευσταθεί και ως ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο. Οι λεπτομερείς προβλέψεις του Μνημονίου σε συνδυασμό με την ασφυκτική επιτήρηση δεν επιτρέπουν εναλλακτικούς τρόπους εφαρμογής του. Η «καλή» εφαρμογή του Μνημονίου γρήγορα θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ριζική συστημική μετάλλαξη.

6. Η κατάσταση των πραγμάτων με την οποία είμαστε αντιμέτωποι καθιστά αδήριτη την ανάγκη εκπόνησης ενός καινούργιου στρατηγικού σχεδίου για τον απεγκλωβισμό από τα μνημονιακά δεσμά. Ενός σχεδίου που δεν θα ωραιοποιεί την υφιστάμενη εικόνα, αλλά και δεν θα αποφεύγει κανένα από τα πραγματικά ερωτήματα. Γιατί η όποια ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί ξανά μπροστά στον εκβιασμό της ανατίναξης του τραπεζικού συστήματος. Τις πραγματικές δυσκολίες δεν μπορούμε να τις παρακάμπτουμε με τρικ –λεφτά δεν υπάρχουν ούτε στη Μόσχα ούτε στον Χολαργό. Χρειαζόμαστε επειγόντως να οργανώσουμε νηφάλια τη συζήτηση για ένα σχέδιο παρατεταμένης λαϊκής αντίστασης, ένα σχέδιο που θα ενισχυθεί από το συντονισμό με τους αγώνες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, ένα σχέδιο νίκης των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης δεν μπορούμε να φοβηθούμε κανένα ερώτημα είτε σε ό,τι αφορά μία οργανωμένη και σχεδιασμένη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα,  είτε σε ό,τι αφορά τους ελιγμούς μέσα στην υφιστάμενη Ευρώπη, είτε ακόμα και για το αν είναι εφικτό  και με ποιό τρόπο να κάνει αριστερή πολιτική μια κυβέρνηση μέσα στο σημερινό παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης. Όλα ανοιχτά και όλα πάνω στο τραπέζι ενός διαλόγου που θα καταλήξει σε έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

7. Θέλουμε ένα συνέδριο στρατηγικού επανακαθορισμού. Δεν θέλουμε ένα συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και διάσπασης. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν ούτε προδότες ούτε τζάμπα μάγκες. Σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη συγκυρία, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα οι κραυγές και οι απλοποιήσεις. Η πόλωση, η ανθρωποφαγία και το κυνήγι μαγισσών απλά θα φέρουν τη διάσπαση η οποία με τη σειρά της θα καταστήσει ακόμα πιο μεγάλη και διαρκή την ήττα. Περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε αυτοσυγκράτηση και συντροφική αλληλεγγύη. Είναι επείγον να αποκατασταθεί η δημοκρατία στο εσωτερικό μας και το συλλογικό “εμείς”, που το προηγούμενο διάστημα τραυματίστηκαν σοβαρά. Η συλλογική λειτουργία των οργάνων του κόμματος, η συντροφική αντιμετώπιση των διαφορετικών απόψεων και εν τέλει η σύνθεσή τους, είναι ζητούμενο και αναγκαία προϋπόθεση για τη διέξοδο από τη σημερινή κρίση. Αν είχε υπάρξει η συλλογική λειτουργία και άρα η συνεννόηση στο εσωτερικό μας, πολλά από αυτά που σήμερα εμφανίζονται ως αδιέξοδα, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

8. Εμείς από τη μεριά μας θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να περιφρουρηθεί η ιδεολογική ταυτότητα και να αποτραπεί η μνημονιακή μετάλλαξη του κόμματος. Θα εργαστούμε σκληρά για την ενότητα και θα αρνηθούμε επιλογές, που, ανεξάρτητα προθέσεων, οδηγούν στη ρήξη και τη διάσπαση. Διεκδικούμε να δοθεί, με ουσιαστικό και συντεταγμένο τρόπο, ο λόγος στα μέλη του κόμματος και της Νεολαίας. Να δοθεί χώρος και χρόνος, έτσι ώστε, η συζήτηση, ο αναγκαίος αναστοχασμός, η αντιπαράθεση των απόψεων να καταλήξουν σε σύνθεση, όπως γίνονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν συμφωνούμε με διαδικασίες εξπρές, που απλώς θα βάλουν σφραγίδα σε ένα τραυματικό και ασφαλώς επιζήμιο για την κοινή μας υπόθεση, διαζύγιο. Τα μέλη του κόμματος δεν είναι “εκλέκτορες”, “ψηφοφόροι”, “οπαδοί” σχηματισμένων στρατοπέδων. Είναι αγωνιστές και αγωνίστριες, σε μια μάχη που απαιτεί δράση και σκέψη, αντίσταση και προβληματισμό. Συνεπώς, δεν βάζουμε την υπογραφή μας σε προτάσεις ασφυκτικού χρόνου, σε συνέδρια και δημοψηφίσματα, που η δυνατότητα συνθετικών απαντήσεων, δεν θα είναι απλώς περιορισμένη, θα είναι ανύπαρκτη. Θέλουμε να δώσουμε μια ανάσα στο διάλογο, μια ευκαιρία στην ενότητα.

Η πρότασή μας για συντεταγμένη πορεία προς το συνέδριο του κόμματος, με όλα τα πολιτικά και στρατηγικά επίδικα στο τραπέζι του διαλόγου, απαιτεί βεβαίως, για αυτό το χρονικό διάστημα, ένα είδος «μορατόριουμ», σεβασμό στη διαφορετική άποψη και επιλογή.

Γνωρίζουμε άλλωστε ότι το “ναι”, το “όχι”, το “παρών” στη Βουλή δεν προέκυψαν με ευκολία, προέκυψαν βασανιστικά, με γνώμονα τις ανάγκες των φτωχών, των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Οι επιλογές αυτές, δεν μπορεί παρά να είναι σεβαστές, μέρος του διαλόγου μπροστά στο κυρίαρχο συνέδριό μας».