Μάλιστα θα πραγματοποιήσουν συλλαλητήριο, την ερχόμενη Πέμπτη 14 Νοεμβρίου, στις 19:οο, στην Πλατεία Ελευθερίας.

Η ανακοίνωση του Συλλόγου αναφέρει:

Οι εργαζόμενοι στο Δήμο Ηρακλείου Κρήτης και στην Περιφέρεια Κρήτης, οι οποίοι προσληφθήκαμε βάσει της υπ’ αριθμόν 8/2018 Δημόσιας πρόσκλησης του ΟΑΕΔ, στις 24/10 πραγματοποιήσαμε στάση εργασίας και συγκεντρωθήκαμε στον ΟΑΕΔ όπου ακολούθησε συνάντηση με τον διευθυντή του ΟΑΕΔ Ηρακλείου κ. Πάγκαλο Ιωάννη. Στην συζήτηση που είχαμε με τον κ. Πάγκαλο, θέσαμε το βασικό αίτημα της κινητοποίησής μας, το οποίο είναι η καταβολή του επιδόματος ανεργίας σε όλους τους εργαζόμενους για όλο το διάστημα της ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις, στο οποίο ο κος Πάγκαλος δήλωσε αναρμόδιος για την αλλαγή των προϋποθέσεων για την ένταξή μας στο ταμείο ανεργίας μετά τη λήξη των συμβάσεων μας και ζήτησε να του καταθέσουμε το αίτημα μας ώστε να το προωθήσει στην κεντρική διοίκηση του ΟΑΕΔ και στο Υπουργείο Εργασίας προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες για την αλλαγή των προϋποθέσεων ένταξης στο ταμείο ανεργίας.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Την καταβολή του επιδόματος ανεργίας σε όλους τους εργαζόμενους για όλο το διάστημα της ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις διότι:

1. Είμαστε εργαζόμενοι που απασχοληθήκαμε όλοι για 12 μήνες και παρ’ όλ’ αυτά, μετά την απόλυσή μας, όσοι δεν έχουμε επιδοτηθεί ξανά στο παρελθόν, αυτόματα αποκλειόμαστε του δικαιώματος αυτού.
2. Οι εργαζόμενοι στα προγράμματα Κοινωφελούς εργασίας ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (ΕΚΟ) και ως εκ τούτου μετά τη λήξη των συμβάσεων τους καθίσταται αδύνατη η επιβίωση τους χωρίς τη χορήγηση τακτικού επιδόματος ανεργίας.
3. Το υποτυπώδες βοήθημα των 240€ που δίνεται έπειτα από την τρίμηνη παραμονή στα μητρώα του ΟΑΕΔ, σε όσους δεν χορηγείται το επίδομα τακτικής ανεργίας, είναι τουλάχιστον υποτιμητικό και αποτελεί κοροϊδία, αφού είναι σαφές ότι με το ποσό των 2,67€/μέρα κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει.
4. Η κατάσταση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι σήμερα, έχει προκύψει από τακτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης , αφού σκοπίμως έχουν δημιουργηθεί προγράμματα απασχόλησης για την εικονική και μόνο αντιμετώπιση της ανεργίας (π.χ. voucher, κοινωφελή προγράμματα και παλαιότερα τα stage), που το μόνο που κάνουν είναι να την ανακυκλώνουν και να κρατούν σε ομηρία τους εργαζόμενους.
Έννοιες του τύπου «Κατάρτιση ωφελουμένων» ή «Πιστοποίηση ανέργων» αποτελούν απλά τεχνάσματα για να χρησιμοποιείται ο όρος “ωφελούμενοι” και να συνεχίζεται η οικονομική συνεργασία του ΟΑΕΔ με τα Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η απασχόληση μέσω προγραμμάτων voucher δεν παρέχει στους εργαζόμενους τα συντάξιμα ένσημα που δικαιούνται. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις εργαζομένων που ενώ απασχολήθηκαν επί 2 συναπτά έτη σε 2 διαφορετικά όμως προγράμματα, δεν θεμελιώνουν το δικαίωμα της τακτικής επιδότησης, αφού εμφανίζουν συντάξιμα ένσημα λιγότερα των ημερών εργασίας τους.

5. Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα από το έτος 1998 έως και το έτος 2008, μειωνόταν σταδιακά και από περίπου 12% το 1998 έφτασε λίγο χαμηλότερα από 8% το 2008. Από το 2009 όμως και μετά άρχισε ταχύτατα να αυξάνεται και έφτασε περίπου 28% το 2014. Από το 2015 και μετά άρχισε μεν να μειώνεται σταδιακά και σήμερα το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας είναι 19% και είναι το μεγαλύτερο που συναντάται αυτή τη στιγμή στις χώρες της ΕΕ. Φυσικά η “μείωση” της ανεργίας τα τελευταία χρόνια δεν οφείλεται σε καμία περίπτωση σε υποτιθέμενη «ανάπτυξη» ή στα προγράμματα που κατά καιρούς προκηρύσσονται, αλλά οφείλεται κυρίως σε εποχική απασχόληση ή σε εκ περιτροπής εργασία.
Και τίθεται λοιπόν το ερώτημα, κατά πόσο ευσταθεί το σκεπτικό ότι οι προϋποθέσεις για την χορήγηση επιδόματος τακτικής ανεργίας είναι οι ίδιες με εκείνες της δεκαετίας του ‘90, όταν οι σημερινές συνθήκες εργασίας είναι χειρότερες, η ανεργία αυξάνεται συνεχώς, καθημερινά απολύονται εργαζόμενοι, μειώνονται οι μισθοί και καταργούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα;

6. Το χρονικό διάστημα που αρχικά απασχολούμασταν ήταν 8 μήνες ώστε ελάχιστοι συνάδελφοί μας να μπορέσουν να επιδοτηθούν μέχρι να βρουν ξανά εργασία. Ακόμα όμως και με τις υπάρχουσες προϋποθέσεις με συνολικά 300 ένσημα, εάν γινόταν ορθή κατανομή των μηνών εργασίας στα 2 τελευταία ημερολογιακά έτη πριν την απόλυση, τότε όλοι οι εργαζόμενοι των κοινωφελών προγραμμάτων θα θεμελίωναν το δικαίωμα στην χορήγηση επιδόματος τακτικής ανεργίας.

7. Ήδη έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την άδικη και παράλογη κατάσταση όπου αν και παράγουμε την αντίστοιχη εργασία με τους υπόλοιπους μόνιμους και συμβασιούχους συναδέλφους μας χαρακτηριζόμαστε ως “ωφελούμενοι” ενώ είμαστε εργαζόμενοι που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, έχουμε ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα και αμειβόμαστε με τον κατώτατο μισθό, παρόλο που το Σύνταγμα και το εργατικό δίκαιο προβλέπουν ίση αμοιβή για ίση εργασία. Προς ίδια κατεύθυνση, όμως, έχουμε υποχρεωθεί να οδεύουμε τα τελευταία χρόνια οι ίδιοι και ως άνεργοι, όπου ενώ έχουμε εργαστεί χρονικά το ίδιο διάστημα με άλλους συναδέλφους, οι περισσότεροι να στερούμαστε του δικαιώματος της επιδότησης τακτικής ανεργίας μόλις απολυθούμε, χωρίς να έχουμε κανέναν οικονομικό πόρο μέχρι να βρούμε νέα εργασία.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

α) Ποιος είναι ο λόγος που δεν προσμετρούνται τα ένσημα των 2 τελευταίων μηνών εργασίας πριν την απόλυση ενός εργαζόμενου για την συγκέντρωση των 80 ενσήμων του τελευταίου ημερολογιακού έτους που απαιτούνται σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα;

β) Ποιος είναι ο λόγος που τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας δεν μετατράπηκαν από 5μηνα σε 9μηνα, αλλά περιορίστηκαν σε συμβάσεις των 8 μηνών;

γ) Γιατί δεν υπογράφτηκε ποτέ σύμβαση κοινωφελούς εργασίας πριν από τον μήνα Σεπτέμβριο;