Ο κ. Ανδρουλάκης μίλησε στην Εφημερίδα Free Sunday.

Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να μου πείτε τι συμβαίνει με την Ευρώπη και το προσφυγικό. Επιστρέφουμε στο «Δουβλίνο»;

Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική για την χώρα μας μια και στις καθαρές ροές που έχουμε από την Τουρκία θα προστίθενται και όσοι «εξαφανίζονται» προς την β. Ευρώπη. Νομικά, οι εταίροι μας έχουν δικαίωμα να προβούν σε αυτή την κίνηση, ηθικά όμως είναι απαράδεκτο από τη στιγμή που δεσμεύτηκαν για 66.000 μετεγκαταστάσεις και έχουν γίνει μόνο 6.000 ενώ δεν έχει αποσταλεί και το συμφωνημένο προσωπικό για την εξέταση αιτημάτων ασύλου. Η κυβέρνηση οφείλει, να δηλώσει την αδυναμία της να φιλοξενήσει τους υπό επιστροφή πρόσφυγες, να ζητήσει να μην ενεργοποιηθεί το Δουβλίνο τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει να λειτουργεί αποδοτικά ο μηχανισμός μετεγκατάστασης σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να καταστεί αρνητικό το ισοζύγιο ροών προς την χώρα μας.

Οι πάντες παραδέχονται ότι Ελλάδα και Ιταλία δέχονται τη μεγαλύτερη πίεση από το προσφυγικό/μεταναστευτικό, ωστόσο ούτε καν οι αποφάσεις της Επιτροπής δεν εφαρμόζονται. Πού αποδίδετε εσείς αυτή την εικόνα;

Δυστυχώς επικρατεί η έλλειψη αλληλεγγύης και περισσεύει η υποκρισία. Στα λόγια όλοι δέχονται ότι η Ελλάδα και η Ιταλία χρειάζονται βοήθεια. Για αυτό άλλωστε το 2015 τα Κ-Μ συμφωνήσαν στην επανεγκατάσταση αρχικά 40.000 προσφύγων και σε δεύτερο χρόνο ακόμα 120.000 από αυτές τις δυο χώρες. Στην πραγματικότητα όμως η μετεγκατάσταση δεν λειτουργεί γιατί πολλές χώρες θέτουν εμπόδια. Είναι ενδεικτικό ότι τον Νοέμβριο,  μόνο 1.400 άτομα μετεγκαταστάθηκαν. Με αυτούς τους ρυθμούς το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί .

Από την άλλη, θεωρείτε ότι η Ελλάδα ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις της για το προσφυγικό;

Το 2015 η στάση της κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν ανεύθυνη, θεωρούσε ότι μπορούσε να εκβιάσει ανταλλάγματα με αφορμή το προσφυγικό. Στη συνεχεία κατανόησε την ένταση του ζητήματος αλλά τότε ήταν αργά. Σήμερα, αδυνατεί να διαχειρισθεί το, πραγματικά, δύσκολο έργο της φιλοξενίας των 60.000 προσφύγων γιατί έχει καθυστερήσει εγκληματικά σε όλα τα μέτωπα. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν υπό απάνθρωπες συνθήκες, τα νησιά έχουν μεταβληθεί σε ανοιχτές φυλακές, οι τοπικές οικονομίες δοκιμάζονται, και οι ρατσιστές της χρυσής αυγής έχουν βρει την ευκαιρία να δηλητηριάζουν την κοινωνία.

Την ίδια στιγμή, βλέπουμε τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε. να επιδεινώνονται ραγδαία. Τι συμβαίνει;

Με την ευκαιρία του πραξικοπήματος, που ευτυχώς απέτυχε, ο κ. Ερντογάν επιτάχυνε την ήδη προσχεδιασμένη στρατηγική του. Κάθε μέρα που περνά η Τουρκία, απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το δημοκρατικό ιδεώδες. Βαθμιαία μεταλλάσσεται σε ένα αυταρχικό. Έχουμε ένα πογκρόμ κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με στόχο δημοσιογράφους, πολιτικούς αντιπάλους και απλούς πολίτες. Μια δημοκρατία έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στους εχθρούς της αλλά ο κ. Ερντογάν καταδιώκει  όσους αμφισβητούν τον ιμπέριουμ του βαφτίζοντας τους ως εχθρούς της δημοκρατίας.  Αυτό συνιστά μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη, η οποία δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστες τις Ευρω-τουρκικές σχέσεις.

Πιστεύετε ότι υπάρχει κίνδυνος να συζητηθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι απαιτήσεις Ερντογάν για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης;

Η ΕΕ δεν έχει καμία ουσιαστική αρμοδιότητα στο συγκριμένο ζήτημα. Ωστόσο, ως υπερεθνική ένωση κρατών στον οποίο επιθυμεί να συμμετάσχει και η ίδια η Τουρκία, η άποψη της έχει πολιτική σημασία. Για αυτόν το λόγο με ερώτηση μου προς την Επιτροπή έχω θέσει το ζήτημα συμβατότητας του αναθεωρητισμού του κ. Ερντογάν με τις αρχές καλής γειτονίας και τα πολιτικά κριτήρια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Η κλιμακούμενη αυτή ρητορική του κ. Ερντογάν τον καθιστά μη υπερασπίσιμο με όλο και λιγότερους συμμάχους και οδηγώντας την Τουρκία στην απομόνωση/

Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις Ε.Ε.-Τουρκίας «παγώνουν». Κινδυνεύει η Ευρώπη από μεταναστευτική «πλημμύρα», όπως απειλεί η Άγκυρα;

Ο κ. Ερντογάν θεώρει ότι μπορεί να εκβιάσει την ΕΕ με το προσφυγικό για να κλείσουμε τα μάτια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δυστυχώς, με την υποχωρητικότητα τους, το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες, μεταξύ των οποίων και η κα. Μέρκελ. Αντίθετα, με την εξαίρεση μιας μικρής μειοψηφίας, η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου στο ΕΚ θεώρει ότι πρέπει να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Εάν η Τουρκία επιθυμεί να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις τότε θα πρέπει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Σε κάθε περίπτωση, η ΕΕ έχει τα οικονομικά εργαλεία για να αποτρέψει τον εκβιασμό του κ. Ερντογάν στο προσφυγικό.

Και μέσα σε όλα, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους θεσμούς για το κλείσιμο της β’ αξιολόγησης. Εσείς πώς βλέπετε να βαδίζει η διαπραγμάτευση;

Είμαι απαισιόδοξος. Ακόμα και να κλείσει η διαπραγμάτευση οι αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας δεν θα βελτιωθούν. Η Κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί σε μια αδιέξοδη  στρατηγική με αποτέλεσμα να συνυπογραφεί υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα που εξασφαλίζουν συνθήκες δημοσιονομικής ασφυξίας. Ο φαύλος κύκλος κλιμακώνεται από τις τακτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που οδήγησαν στις κλειστές τράπεζες και σε περαιτέρω αύξησης φόρων και εισφορών.

Ποιο κλίμα εισπράττετε για την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο;

Η Ελλάδα πάντοτε προκαλεί αισθήματα ειλικρινούς φιλίας. Ωστόσο, οι καιροί δυσκολεύουν και οι προτεραιότητες αλλάζουν. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον η μοναδική πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη. Η ιταλική κρίση, το Brexit και οι ανατροπές που φέρνει η εκλογή Τραμπ δεσπόζουν στην ατζέντα εν όψει των Γαλλικών, Ολλανδικών και Γερμανικών εκλογών και φυσικά και οι ευρύτερες προκλήσεις που προκύπτουν εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων. Άρα, το ειδικό βάρος του ελληνικού ζητήματος περιορίζεται. Για αυτό είναι σημαντικό να έχουμε την δική μας εθνική στρατηγική και να μην περιμένουμε μαγικές λύσεις.

Θεωρείτε ότι υπάρχει κίνδυνος εμπλοκής της διαπραγμάτευσης, λόγω των χειρισμών και των δύο  - τριών, αν βάλουμε στη συνάρτηση και το ΔΝΤ- πλευρών;

Ήδη συμβαίνει αυτό. Η κυβέρνηση στο Eurogroup της προηγούμενης εβδομάδας δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τις παραμετρικές αλλαγές ως προς το δημόσιο χρέος τις οποίες επιθυμούσε το ΔΝΤ αλλά αντιδρούσαν οι εταίροι. Έτσι, συμφώνησε σε έναν μη ρεαλιστικό στόχο, για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5 % του ΑΕΠ για το 2018 και έπειτα, τον οποίο αποδέχονται οι εταίροι αλλά η επίτευξη του απαιτεί επιπρόσθετα μέτρα σύμφωνα με το ΔΝΤ. Άρα, ούτε τις παραμετρικές αλλαγές πήραμε και θα αναγκαστούμε να υιοθετήσουμε και νέα μέτρα. Πρόκειται για την απόλυτη αυτοπαγίδευση.