Στο  άρθρο της  η δημοσιογράφος Γεωργία Λινάρδου, αποτυπώνει μέρος της τραγικής εμπειρίας της νεαρής Νιγηριανής Φαίη, η οποία εξοικειωμένη τώρα πια με αυτό που κάνει,  αφηγείται με αφοπλιστικό τρόπο τη δύσκολη εμπειρία της.  

Λίγα λόγια για να  μπορέσετε να καταλάβετε πόσο σημαντική είναι αυτή η παραγωγή. Και φυσικά η συμμετοχή σας και η κινητοποίησή σας για να αφυπνιστούν οι κοινωνίες μας και ν’ αλλάξει η δραματική ροή των πραγμάτων, προς την καταπολέμηση της διακίνησης ανθρώπινων ψυχών στα σκλαβοπάζαρα του δήθεν πολιτισμένου κόσμου μας! 

Σύμφωνα με  τη μαρτυρία της Φαίης, μιας κοπέλας η οποία από το Edo State – Νιγηρία - κατέληξε στα πεζοδρόμια της Αθήνας πουλώντας το κορμί της, για να ξοφλήσει το χρέος της στους διακινητές που την έμπασαν παράνομα στην Ευρώπη, θα έχουμε μια αμυδρή εικόνα . Εν αναμονή της ταινίας της New Productions στους κινηματογράφους που αφορά στη Νιγηριανή Μαφία η οποία δρα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

«Όλα ξεκίνησαν όταν τελείωσα το Λύκειο», λέει με παγερό βλέμμα η νεαρή κοπέλα. «Έπρεπε να προχωρήσω για δύο λόγους: ο πρώτος διότι ήθελα να μορφωθώ και ο δεύτερος για να μπορώ να βοηθήσω την οικογένειά μου. Αλλά τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα σχεδιάζεις. Η οικογένειά μου δε μπορούσε να βγάλει το μήνα, πώς θα μπορούσε να σκεφτεί και να στηρίξει ένα παιδί που έχει τη φιλοδοξία να συνεχίσει την εκπαίδευσή του και να πάει στο Πανεπιστήμιο»; 

Οι δυσκολίες πολλές για ‘κείνη και τ’ αδέλφια της, η φτώχεια θερίζει το τόπο της και φυσικά ούτε λόγος για εκπαίδευση. Πολλά χρήματα που δεν έχει κανείς στη διάθεσή του, για να τα δώσει στα παιδιά του για να μορφωθούν και ν’ αλλάξει η ζωή τους προς το καλύτερο.

Οι νέοι στη Νιγηρία, προσπαθούν αλλά μάταια. Μην έχοντας διεξόδους λοιπόν για λίγο φως, πέφτουν από απελπισία στα δίχτυα της Νιγηριανής Μαφίας. «Το Edo State», συνεχίζει, « είναι η φτωχότερη πόλη της Νιγηρίας. Χωρίς δρόμους, δίχως σταθερή παροχή ρεύματος, με το νερό να μην είναι ασφαλές να το πιείς, χωρίς περίθαλψη ιατροφαρμακευτική και χωρίς καμία ασφάλεια!». 

Ο μπαμπάς της, ως δημόσιος υπάλληλος κέρδιζε λίγα ψίχουλα κυριολεκτικά, για την επιβίωση. Δεν υπήρχε λοιπόν άλλη επιλογή για την ίδια, παρά να φύγει για το άγνωστο με μοναδική ελπίδα, τα καλά κρυμμένα όνειρά της.

Η μόνη γέφυρα φυγής κάποια εξαδέλφη της η οποία είχε σχέση με την Ελλάδα.  Για να την πείσει δε, να πάει μαζί της στην Ευρώπη, όλο την κολάκευε λέγοντάς της: «Είσαι ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Θέλεις να ταξιδέψεις στην Ευρώπη;» Δείχνοντάς της δελεαστικές βίλες στην Ελλάδα και λέγοντάς της ότι τάχα, μένουν εκεί κοπέλες από τη Νιγηρία και εργάζονται με οικιακές δουλειές.

Έτσι άρχισαν όλα για τη Φαίη και για τόσες άλλες νεαρές κοπέλες από τη Νιγηρία. Όλες για ένα όνειρο, για τη γη της επαγγελίας, την Ευρώπη.  

«Έτσι, μία μέρα αποφάσισα να κάνω το ταξίδι για την Ευρώπη. 

'Όταν είσαι 17 ετών με μια οικογένεια που δε μπορεί να σε βοηθήσει, το να παραμένεις εκεί είναι σα να περιμένεις το τέλος σου. 

Παίρνοντας κουράγιο από τον εαυτό μου και δίχως χρόνο να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο - γι' αυτό που θα μου συνέβαινε τελικά - άφησα την πατρίδα μου, αμφισβητώντας ακόμη και τις δυσκολίες που θα έβρισκα στο δρόμο μου καθώς ήθελα να δώσω στον εαυτό μου μια ευκαιρία να δοκιμάσει τις αντοχές του...».

Δυστυχώς η μια μαρτυρία ακολουθεί πάρα πολλές άλλες, επώνυμες ή ανώνυμες για το φόβο που επικρατεί στην ψυχή τους. Δεν είναι ένας απλός φόβος απέναντι στους προστάτες και τους διακινητές τους, αλλά ένας φόβος πιο δυνατός, εκείνος των δοξασιών και των όρκων που έχουν δώσει σε ειδικές τελετές βουντού και άλλα μεσαιωνικά δρώμενα, που επικρατούν στη χώρα τους.

Αυτή η ταινία, «Uvies princess of the night” θα είναι ως φαίνεται, ένα παράθυρο προς το φως μέσω των πραγματικών μαρτυριών και φυσικά μέσω της έρευνας κι ενός σεναρίου που κόβει την ανάσα!

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche degli studi dell’ Universita’ di Napoli “Federico II”].