Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Το ιστορικό χαμηλό του 15,5%, αυτό κατάφερε να επιτύχει η Ν.Δ. στην έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που παρουσίασε ο ΣΚΑΪ, το έχει πλησιάσει για μια ακόμη φορά στην ιστορία της. Ηταν το 1983, όταν σε δημοσκόπηση που δημοσίευσε το περιοδικό «Ενα» του Παύλου Μπακογιάννη το κόμμα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε συγκεντρώσει την προτίμηση μόλις του 17% των ερωτηθέντων. Το θυμάμαι σαν και τώρα, διότι τότε εργαζόμουν στο περιοδικό, και από την Πέμπτη που κυκλοφόρησε το τεύχος το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει. Αγανακτισμένοι οπαδοί καθύβριζαν και τον μακαρίτη Μπακογιάννη και την οικογένειά του. Για την Ιστορία να αναφέρω πως είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο ίδιος είχε αποφασίσει να δημοσιεύσει τη δημοσκόπηση, παρά τις έντονες αντιδράσεις της εξ αγχιστείας οικογένειάς του.

Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας τότε ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, λόγιος πολιτικός και ευρωπαϊστής, που βοήθησε ενεργά τον Καραμανλή στο ομαλό πέρασμα από τη χούντα στη δημοκρατία με συνέπεια ο αλλόφρων πολιτικός λυρισμός της μεταπολίτευσης να του χρεώσει τον τίτλο του «γεφυροποιού». Οι κραδασμοί που προκλήθηκαν από τη δημοσκόπηση ήταν έντονοι. Θυμάμαι ακόμη πως η Ελένη Βλάχου, την επομένη της σαρωτικής νίκης του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981 είχε γράψει στο χρονογράφημά της πως η Ν.Δ. είχε πιάσει το απόλυτο χαμηλό με το 35% και ότι η δεξιά στην Ελλάδα δεν επρόκειτο να πέσει παρακάτω. Το 17% έμοιαζε απίστευτο.

Εν μέσω δεκαετίας του ’80, παρά την απόλυτη κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, η δημοσκόπηση αυτή σήμανε και την αρχή της πτώσης της ηγεσίας Αβέρωφ. Το 1985 η Ν.Δ. κατέβηκε στις εκλογές με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ποία η σχέση του 1983 με το 2015; Η Ελλάδα τότε ήταν μια νεόκοπη ανερχόμενη ευρωπαϊκή χώρα, την ευρωπαϊκή της δυναμική την είχε δημιουργήσει η Νέα Δημοκρατία, με τη βοήθεια της πτωχής πλην τιμίας ανανεωτικής αριστεράς, την ευρωπαϊκή ένταξη την εκμεταλλευόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, και η κεντροδεξιά συνειδητοποιούσε ότι για να επανέλθει στο προσκήνιο έπρεπε να αλλάξει. Πώς το λέει ο Γατόπαρδος; «Αν θέλουμε να κρατήσουμε τη θέση μας πρέπει να αλλάξουμε» - παραφράζω.

Ο κ. Σαμαράς θεωρεί εαυτόν πολιτικό παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο ευρών αμειφθήσεται. Μπορείς να προσάψεις πολλά στον Αβέρωφ, τον Ράλλη ή τον Καραμανλή. Οχι όμως και πολιτικό καιροσκοπισμό, σαν αυτόν που υπηρέτησε ο κ. Σαμαράς όταν ήταν αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Εχει αλήθεια αναρωτηθεί ο κ. Σαμαράς γιατί έχασε τις εκλογές; Γιατί το εκλογικό κοινό παρασύρθηκε από τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, παραπλήσιες με τα δικά του Ζάππεια; Γιατί όμως «παρασύρθηκε» και δεν «πείσθηκε» από τις δικές του; Μα αυτό είναι το παιχνίδι της δημοκρατίας. Γιατί δεν πείθει όταν λέει ότι θα διασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας; Πόσο πείθει όταν υπερασπίζεται τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας;

«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία», που λέει κι ο Σαββόπουλος. Οσο νοσηρός είναι ο τσαρλατανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, άλλο τόσο νοσηρή είναι και η μελαγχολία της κεντροδεξιάς που, σαν πεισματάρικο παιδί, δεν παραδέχεται την ήττα της. Η δημοκρατία χρειάζεται αντιπολίτευση.