Γράφει ο Γιάννης Κουράκης

Πριν μερικές μέρες ως μέλος της Επιτροπής των Περιφερειών, είχα απευθυνθεί με επιστολή μου, που βρήκε φιλοξενία στα ΜΜΕ, προς τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Γιούνκερ, προτρέποντας τον να χρησιμοποιήσει το κύρος, τις γνώσεις,  την πολιτική του εμπειρία και δεξιότητα, προκειμένου να οδηγηθούμε σε μια έντιμη, αξιοπρεπή και αμοιβαίως επωφελή συμφωνία για τη χώρα μας και την Ευρώπη.
         Δυστυχώς, σημαντικά λάθη και από τις δύο πλευρές οδήγησαν σε αδιέξοδο τις συνομιλίες, και με απόφαση πλέον της Κυβέρνησης, οδεύουμε σε ένα δημοψήφισμα, που μάλλον διχάζει τους πολίτες.
         Ανεξάρτητα από την ομιχλώδη διατύπωση των ερωτημάτων του ουσιαστικά σημαίνει:  ¨Η    παραμονή της χώρας στο ευρώ και την Ευρωζώνη ή επιστροφή στη δραχμή και τη γκρίζα Βαλκανική πραγματικότητα.
          Έτσι μετά από 33 χρόνια συμμετοχής της χώρας στον πιο επιτυχημένο πολιτικό-οικονομικό θεσμό της Δύσης,, που έχει εξασφαλίσει 70 χρόνια Ειρήνης, Δημοκρατίας και Ευημερίας στη Γηραιά  Ήπειρο, βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της νεότερης ιστορίας μας, με όχι απλώς ορατό, αλλά άμεσο, τον κίνδυνο της εξόδου μας.
          Πρόκειται για μια  αδιανόητη μέχρι χθες εξέλιξη με κατακλυσμιαίες συνέπειες, όχι μόνο για την οικονομία της χώρας αλλά και για το γενικότερο πολιτικό-στρατηγικό  της προσανατολισμό.
         Ακυρώνεται έτσι η μεγαλύτερη κατάκτηση της νεότερης Ελλάδας, για την οποία μεγάλες προσωπικότητες με τεράστιο κύρος και πολιτική δεξιοτεχνία αγωνίστηκαν σκληρά και κάτω από αρνητικές συνθήκες να την πραγματώσουν.
       Ένας νέος άνθρωπος λοιπόν, ο Πρωθυπουργός της χώρας που πέντε μόλις μήνες πριν, εκτός των πολλών άλλων υποσχέσεων διαβεβαίωνε κατηγορηματικά τον Έλληνα πολίτη ότι η Κυβέρνηση του, θα του ξανάδινε την ελπίδα, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια. Σήμερα όπως εξελίσσονται  τα γεγονότα ελπίζω να μην καταδικαστουν οι πολίτες   σε ακραία ταπείνωση όπως οι εικόνες που βλέπουμε να υποχρεώνονται υπερήλικες  άνθρωποι να αναζητούν μερικά ευρώ περιπλανώμενοι στα ΑΤΜ για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.
       Το πιο σπουδαίο όμως δεν είναι αυτή η παντελής οικονομικά ξηρασία και η ταλαιοπωρία  του Ελληνικού λαού στις ουρές των ΑΤΜ, αλλά αν συμβεί η έξοδος του από την Ευρωπαϊκή Οικογένεια και ο περιορισμός του στο μίζερο  και ασταθές γεωπολιτικά Βαλκανικό Περιβάλλον, με ότι αυτό συνεπάγεται για το Πολιτικό, Κοινωνικό και Οικονομικό μας μέλλον και την σταθερότητα στην ευαίσθητη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου .
        Γιατί, έστω κι αν η Ευρώπη δεν είναι σήμερα όπως εκείνη , που οραματίστηκαν οι μεγάλοι ιδρυτές της ο  Ζαν Μονέ, ο Ρόμπερ Σουμάν, ο Κόνρατ Αντενάουερ, ο Μιτεράν και τόσοι άλλοι , εξακολουθεί παρά τα όποια προβλήματα, -που μόνο όταν είσαι μέσα μπορείς να αγωνιστεις και να βελτιώσεις- να είναι μια όαση σταθερότητας, κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής, που την καθιστά πόλο έλξης για μεγάλο αριθμό χωρών μέσα σ΄ ένα ταραγμένο κόσμο με πολλές και επικίνδυνες απειλές.
         Από την Ευρώπη αυτή, ο ελληνικός λαός δεν έχει εξουσιοδοτήσει κανένα να τον απομακρύνει. Κι αν η Κυβέρνηση  δεν έχει το θάρρος να αναλάβει τις ευθύνες, που εκ του Συντάγματος της αναλογούν, ας το πάρει επάνω του ο λαός.
   Ας δώσει την απάντηση του,με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και περίσκεψη, για  παραμονή στην Ευρώπη και τη Δύση, το φυσικό και πνευματικό μας χώρο.