Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης

Διαβάζοντας προσεκτικά την απάντηση από τη προσωπική σου σελίδα στο facebook για τις, έτσι ξαφνικά, δηλώσεις κατά τη διάρκεια της συνέντευξής σου στη Hurriyet, εξαιτίας συναυλιών στην Αλικαρνασσό της Τουρκίας, θεωρώ πως πρόκειται για κακώς δομημένη και γρήγορη απάντηση μετάνοιας χωρίς εξηγήσεις σοβαρές αλλά και χωρίς να αφήνουν περιθώρια για παραδοχής του λάθους. 

Στην περίοδο που ζούμε, ο Ελληνικός λαός τρώει αρκετό σανό από το πολιτικό σύστημα της χώρας, – είτε να είναι κοινοβουλευτικό, (βλέπε Κυβέρνηση), είτε εξωκοινοβουλευτικό, (βλέπε Σώρρας ή κοινό που χειροκροτεί αϊβαλιώτικες ζεϊμπεκιές οι οποίες ρίχνονται κατά την ώρα που είναι σε ισχύ το πραξικόπημα στης Τουρκία την 15η Ιουλίου), οπότε τα πάντα είναι επίφοβα και κατακριτέα άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για αυτά που πράττουμε κυρίως όμως για αυτά που λέμε. Πέρα από το σανό, στις μέρες μας Αντώνη Ρέμο ή Αντώνη Remic -μ` άρεσε αλήθεια όταν είδα την σερβοκροατική εκδοχή του Ρέμος στο twitter -, το μεγαλύτερο ποσοστό του λαού, όπως ξέρεις, όντως ως παιδί μεταναστών και Μικρασιατών προσφύγων, έχοντας πλήρη την επίγνωση της οικονομικής κατάστασης που η χώρα βρίσκεται, δεν μπορεί να σε απολαύσει, ούτε στο γνωστό Μυκονιάτικο μπαρ, όπως σε απολαμβάνουν – και μπράβο σου – αρκετοί επιχειρηματίες ξοδεύοντας αρκετές χιλιάδες ευρώ, ούτε όμως και στο πολυτελές και για τα ελληνικά δεδομένα ¨Anjelique¨ του Bodrum. Σαφέστατα, τιμητικές οι συναυλίες σου σε ξένη χώρα, με όχι τόσο διαφορετική κουλτούρα ή και χαρακτηριστικά από τα δικά μας, ιδιαίτερα δε, όταν αυτές απευθύνονται στην υψηλή κοινωνία των γειτόνων οι οποίοι καταφθάνουν στην Αλικαρνασσό, την Μύκονο της Τουρκίας, με κάθε πολυτελές μέσο. 

Δεν με αφορά αν το αντίτιμο ήταν ισόποσο της Μυκονιάτικης συναυλίας, δεν ξέρω αν οι τουρκικές οικονομικές αρχές αγωνιούσαν για την απόδοση του φόρου όπως πράττουν στη Μύκονο οι αντίστοιχες ελληνικές, αλλά όχι, Αντώνη μας, δεν πρέπει να υποτιμάς, ή να αποδώσουμε ορθά, να υποτιμούν οι συνεργάτες σου, που διαχειρίζονται τη προσωπική σου σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού. Η Hurriyet είναι η μεγαλύτερη εφημερίδα της Τουρκίας, δεν έχουν αντίστοιχες πωλήσεις οι αντίστοιχες Ελληνικές εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι που εργάζονται σ` αυτή έγκυροι -τουλάχιστον πριν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου -. Η σοβαρή και έγκυρη Hurriyet, δεν έχει καμία σχέση με τις συμπαθείς αλλά κουτσομπολίστικου τύπου φυλλάδες που διαστρεβλώνουν δηλώσεις και συνεντεύξεις στη χώρα μας, όπου σε τέτοια περιβάλλοντα είναι συνηθισμένοι και οι εκπρόσωποι του πάλαι ποτέ εγχώριου star system, με τους ιδίους να έχουν έτοιμη τη δικαιολογία της παραποίησης δηλώσεων όταν έχουν καταλάβει πως έχουν προβεί σε δημοσιογραφικό ατόπημα και πρέπει να απολογηθούν. Αντώνη Ρέμο, σαφώς και τιμητικό να δίνεις συνέντευξη στη μεγαλύτερη Τουρκική εφημερίδα, σαφώς όμορφο να γεύεσαι τον τουρκικό meze και να πίνεις τουρκικό (;) ouzo πάνω στο κύμα του Ege ή Αιγαίου, αλλά συγχρόνως πράξη ανησυχητική και ανιστόρητη να αναφέρεις στη συνέντευξη πως είσαι περήφανος για την κοινή από τον Λαγκαδά καταγωγή με τον σφαγέα του ελληνικού μικρασιατικού πληθυσμού Μουσταφά Κεμάλ Ατατουρκ. 

Ο Ataturk, πατέρας των Τούρκων και όχι των απανταχού κατοίκων του Λαγκαδά, σχεδιαστής και υπεύθυνος της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, με σκοπό μέσα από τις στάχτες της Μικρασιατικής Καταστροφής, να δημιουργήσει την νέα Τουρκία και το δικό του κοσμικό του κράτος. Φαντάζομαι, καταλαβαίνεις πως είναι σκληρό να χαίρεσαι και να είσαι περήφανος για τον σφαγέα των προγόνων σου και αυτόν που ανάγκασε τους συγγενείς σου να εγκαταλείψουν τη γη και την πατρίδα τους. Αντώνη Πασχαλίδη, χωρίς εθνικιστικές κορώνες, -μακριά από μένα-, άλλωστε κι εγώ είμαι υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, χωρίς όμως τη διαστρέβλωση της ιστορίας και των γεγονότων, σου θυμίζω, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, το κατεχόμενο παρανόμως από τους Τούρκους, βόρειο τμήμα της Κύπρου, όταν μεταγενέστεροι Κεμαλιστές πραγματοποίησαν στη Μεγαλόνησο την παράνομη εισβολή τον Ιούλιο του 1974 παρά τη διεθνή κατακραυγή. Δεν θα μπω σε λογικές τύπου περισσότερης ή λιγότερης ελληνοφροσύνης, αλλά θα θεωρήσω ατυχέστατες τόσο τις αναφορές σου στη συνέντευξη στη Hurriyet για τον Κεμάλ αλλά και άστοχη, στην δημοσιοποιημένη στη προσωπική σου σελίδα τοποθέτηση δικαιολογίας, εξαιτίας και μόνο της γενικής κατακραυγής. Ελπίζω, στο διάστημα της παραμονής σου στην Τουρκία, για τις δυο συναυλίες στο Αnjelique Bodrum, στις 2 & 3 του τουρκικού μήνα Eylul ( δικός μας Σεπτέμβριος), να αναρωτήθηκες γιατί εκείνες τις ημέρες ήταν σημαιοστολισμένο το Bodrum όπως άλλωστε και όλη η Τουρκία.

Η Τουρκία την 30η Αυγούστου γιορτάζει την « Εορτή της Νίκης », τη νίκη του ¨Λαγκαδιώτη συγχωριανού σου Μουσταφά Κεμαλ και του στρατού των Νεότουρκων επί του ελληνικού, αλλά και λίγο μετά, στις 9 Σεπτεμβρίου οι γείτονες εορτάζουν μια εορτή πιο ανθελληνική, αυτή της «απώθησης του εχθρού -Ελλήνων- στη θάλασσα». 

ΥΓ1). Αντώνη Ρέμο, ως ο θεωρούμενος και ορθά ο κορυφαίος Έλληνας ερμηνευτής της γενιάς σου και επειδή δεν είσαι εσύ το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης – άλλωστε με τις συναυλίες σου έχεις μέτοχο το ελληνικό δημόσιο – , ή των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ή της ανύπαρκτης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, δώσε τη σωστή ερμηνεία με παραδοχή του λάθους, μέσα από μια άλλη τοποθέτηση από αυτή που δημοσίευσες στην ιστοσελίδα σου. Τα προβλήματα του ελληνικού λαού τα γνωρίζεις, τραγουδάς γι` αυτόν μέσα από συναίσθημα και κυρίως έχεις βιώσει την μετανάστευση, την προσφυγιά ως παιδί μεταναστών στη Γερμανία και είναι κρίμα ενέργειες τέτοιου τύπου να μαυρίζουν την εικόνα σου. 

ΥΓ2). Το γράμμα κλείνει με τους στίχους του Γιώργου Μουκίδη στο τραγούδι της “Στέλλας της Σμυρνιάς”: ” Καβάλησες τη μουσική και πέρασες τη θάλασσα, ύστερα μέσα σε μια αυλή κατέβηκες αργά, ο γέρος σου σε μια γωνιά σε φώναζε αντάρτισσα κι η μάνα σου έλεγε ποτέ μην ξαναφύγεις πια. Θα σε περνάνε για τρελή, που θες να πας στο Αϊβαλί, ρεμπέτικα να τραγουδήσεις, θα σου κολλήσουν ρετσινιά θα λένε Στέλλα η Σμυρνιά απ’ το χασίσι έχει κολλήσει”.

mignatiou.com