08.00-09.00 Ας αρχίσω και εγώ με τη γάτα! Το Ροζ –αλητάκι– περιμένει το πρωί να ξυπνήσω και με κοιτάζει. Αν χάσει την υπομονή της, αρχίζει να χοροπηδάει πάνω μου. Ξυπνάω λοιπόν και ανταποκρίνομαι αμέσως για να μην έχω και γκρίνιες. Για πρωινό πίνω τσάι – τον καφέ τον έχω κόψει, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων, όταν είμαι σε ωραίο μέρος ή κάπου που κάνουν εξαιρετικό καφέ. Επιτρέπω στον εαυτό μου ένα μικρό τελετουργικό για το τσάι, ωραίο, γιαπωνέζικο ή πράσινο earl grey και ένα μικρό πρωινό. Χαζεύω λίγο, κάτι στο Facebook, καμιά είδηση, κάνω λίγο γυμναστική, ντους και δρόμο.

10.00-15.00 Τώρα εργαστήριο. Είναι κοντά στο σπίτι, μόλις τρία λεπτά. Το όνειρό μου να έχω σπίτι και εργαστήριο μαζί παραμένει ανεκπλήρωτο. Ας υπάρχουν προσδοκίες. Εδώ, ειδικά σε περιόδους προετοιμασίας έκθεσης όπως τώρα, περνάω πολλές ώρες. Μοναχικά. Αγαπώ να δουλεύω χειρωνακτικά. Ετσι μαζεύω πολλά υλικά και έχω μεγάλη «κουζίνα», όπως λέμε εμείς οι εικαστικοί τη διαδικασία της προετοιμασίας. Εδώ και δύο χρόνια δουλεύω μια ενότητα έργων με τα αποκόμματα των χαρτιών που μου έμειναν και δεν μπόρεσα να τα ξαναβρώ λόγω κρίσης. Παίρνω λοιπόν τα «κουρέλια» και φτιάχνω τα έργα μου. Τα κερώνω, τα χρωματίζω, τα σκίζω και τα ξαναενώνω. Τα κολλάω και τα ράβω με νήματα ασημένια ή βυσσινί. Η δουλειά μου βασίζεται στο βίωμα και στα προσωπικά συναισθήματα. Η κρίση που όλοι βιώνουμε, οι κοινωνικές και προσωπικές δυσκολίες δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν μας ανεπηρέαστο. Ο,τι βιώνω βγαίνει στα έργα μου. Οχι όμως σαν βαριά, στενάχωρη ατμόσφαιρα. Το χαρτί, που το λατρεύω σαν υλικό, με την ελαφρότητά του, τη διαφάνεια, το εφήμερο της υλικότητάς του, με βοηθάει να κάνω πράγματα πιο αέρινα και να ξεφεύγω από το ψυχικό βάρος. Μόλις φτάσω στο εργαστήριο, ανοίγω το ραδιόφωνο. Είτε στο Τρίτο είτε στο Kosmos, αλλά πολλές φορές συμβαίνει να ακούω ειδήσεις και πολιτικές εκπομπές την ώρα που δουλεύω. Με ξενίζει κι εμένα την ίδια που δεν με ενοχλεί αυτό το τόσο αταίριαστο άκουσμα. Ισως με φέρνει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Στο εργαστήριο μένω όσο περισσότερες ώρες μπορώ. Υπάρχουν και διαστήματα που δεν πάω πολύ. Πάω βόλτα. Περίοδος εγκυμοσύνης. Σκέφτομαι και ανιχνεύω. Βρίσκω λύσεις τις πιο απίθανες ώρες. Ακόμη και στον ύπνο.

16.00-19.00 Παίρνω το αυτοκίνητο για τη Βακαλό. Διαλέγω τον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Στη διαδρομή έχω τα σημάδια μου για τις εποχές. Παλιότερα, η άνοιξη ερχόταν με τις άγριες μαργαρίτες που άνθιζαν σε ένα πεζοδρόμιο. Εξαφανίστηκαν, κι άλλαξα δρόμο. Τα τελευταία χρόνια, η μουριά της Ιωάννας στην ταράτσα είναι το σημείο αναφοράς μου. Τριάντα χρόνια κάνω αυτήν τη διαδρομή. Δεύτερο σπίτι, η σχολή. Με τους πρώτους πρώτους μαθητές ήμασταν περίπου συνομήλικοι, αλλά τώρα αυτοί παρέμειναν μικροί. Διδάσκοντας δίνεις πολλά, αλλά και τα παιδιά δίνουν πολλά, χωρίς να το ξέρουν. Το υπέροχο είναι ότι με πολλούς μαθητές γίναμε και παραμείναμε ακόμη και τώρα φίλοι. Αυτή η ώρα περιλαμβάνει κι άλλες ασχολίες. Μαγειρική, π.χ., για φίλους και δικούς. Και στους πολύ κοντινούς, στον Αχιλλέα δηλαδή – πάει και το ταπεράκι κάνα δυο φορές την εβδομάδα. Ελληνίδα μάνα, τι να κάνουμε! Είναι όμως μια όμορφη ώρα για περπάτημα, αγαπώ πολύ να περπατάω, φτάνω στου Φιλοπάππου ή στην Πνύκα, γωνιές που λατρεύω. Βλέπεις όλη τη πόλη από εκεί ή μόνο την Ακρόπολη.

20.00 Βραδάκι. Το διάβασμα είναι για μένα βραδινή ιστορία. Είτε μείνω σπίτι είτε βγω. Τελευταία άρχισα να ξαναδιαβάζω αγαπημένα βιβλία. Πολλά όμως γίνονται στην πόλη. Εκθέσεις μικρές, μεγάλες, φίλων, συναδέλφων γενικότερα, θα πας, δεν γίνεται, αλληλοστηριζόμαστε. Είναι μικρός ο εικαστικός χώρος. Γνωριζόμαστε, αγαπιόμαστε και διαφωνούμε. Μετά, με κάποια ποτά, σχολιάζουμε, θάβουμε, εκθειάζουμε, τα γνωστά... Σινεμά, θέατρο και κανένα μπαράκι με καλούς φίλους, σπανιότερα φαγητό.

Αργούτσικα

Επιστροφή στο σπίτι. Θα κλείσει πολύ αργά η μέρα, 01.00, 02.00, μπορεί με καμιά ταινία, οπωσδήποτε το βράδυ διάβασμα, οπότε μπορεί και να τραβήξει πολύ αργότερα. Ευτυχώς που έχω το Ροζαλιτάκι.

Η έκθεση της Μαριγώς Κάσση «Από κουρέλια» παρουσιάζεται έως τις 2 Δεκεμβρίου στην αίθουσα τέχνης «έκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου», σε επιμέλεια Λίνας Τσίκουτα.