Ο πόνος λοιπόν … και η ευαγγελική διήγηση ξεδιπλώνει μπροστά μας βασικές παραμέτρους οι οποίες άπτονται ενός μεγάλου θέματος της ζωής, του πόνου. Πώς λοιπόν πρέπει να στεκόμαστε απέναντί του;
Ο πόνος δεν αποτελεί κατάσταση κατά φύση αλλά σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου και έκτοτε είναι συνυφασμένος με την ίδια μας τη ζωή.

Στην καθημερινότητά μας αποκαλύπτεται με διάφορες μορφές, όμως η αγάπη του Θεού δεν μας αφήνει έρμαια στην τραγικότητα του. Δια μέσου του πόνου όσο κι αν ακούγεται παράλογο, ανιχνεύεται το βαθύτερο νόημα της ζωής μας, όμως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η πίστη, αυτή αναδεικνύει την αυθεντικότητά μας. Αυτή ακυρώνει την τραγικότητα της ασθενείας, του πόνου, της πικρίας, ακόμη και αυτού του ίδιου του θανάτου ως εσχάτου σημείου εξαθλίωσης του ανθρωπίνου προσώπου.

Από το ευαγγελικό κείμενο που αναφέρεται στη θεραπεία του πονεμένου παραλυτικού, αυτού του δυστυχισμένου ανθρώπου που οδηγείται ενώπιον του Χριστού την στιγμή που όλοι οι συνάνθρωποί του ήταν υγιείς και αυτός στην κλίνη της οδύνης, που όλα γι αυτόν κυλούν τραγικά, όνειρα ελπίδες και προσδοκίες δεν υπάρχουν στην ψυχή του αλλά εξαθλίωση και πλήρη απογοήτευση.

Εκεί που ως άνθρωπος πονεμένος διερωτάται, γιατί ο Θεός επιτρέπει να υποφέρει; γιατί η δυστυχία να συνοδεύει τη ζωή του; … αυτό το διαχρονικό και επίκαιρο ερώτημα που σε κάθε άνθρωπο υψώνεται βασανιστικά στη ζωή του όταν πονέσει … αυτό το « γιατί ; » που ο άνθρωπος ψάχνει να βρει απάντηση.

Απάντηση όμως που έχει να κάνει με το βάθος , την ουσία, την πεμπτουσία της ζωής, απάντηση που δεν περιορίζεται σε ψυχολογικές προσεγγίσεις αλλά απαιτεί βαθύτερο νόημα και ουσιαστικά μια υπαρξιακή τοποθέτηση.

Εδώ λοιπόν η Εκκλησία του Χριστού έρχεται και δεν αρνείται την παραδοχή του πόνου, μάλιστα ο Κύριος ξεκάθαρα διακήρυξε ότι « εν τω κόσμω θλίψιν έξετε ». Στο βιβλίο των πράξεων των Αποστόλων χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι πρέπει να περάσουμε θλίψεις αρκετές, όχι φυσικά για τιμωρία αλλά για παιδαγωγία και εξαγιασμό.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας τονίζουν ότι ο άνθρωπος που δεν δοκιμάζεται παραμένει άπειρος και ανώριμος στη ζωή του, ενώ εκείνος που δοκιμάζεται γίνεται όπως τον χρυσό που καθαρίζεται μέσα στη φωτιά.

Ο Χριστός δεν είναι αυτός που μας λέγει … ότι κάθε πιστός που διαθέτει πνευματικό καρπό κλαδεύεται όπως το κλήμα ώστε να δώσει περισσότερη καρποφορία;! Και … οι θλίψεις είναι αυτές που μας ξυπνούν από τον πνευματικό λήθαργο … το θέμα δεν είναι λοιπόν αν βρεθούμε ενώπιον δοκιμασιών και θλίψεων αλλά πως μπορούμε να σταθούμε απέναντί τους. Εδώ να θυμηθούμε τον Ιώβ, ο οποίος ενώ πέρασε από συμπληγάδες δοκιμασιών, όχι μόνο δεν βαρυγκώμησε αλλά με βαθιά και υποδειγματική πίστη κραύγαζε « είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον ».

Η τραγικότητα της κρίσης των ημερών μας εστιάζεται περισσότερο στο γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί στα ίδια του τα έργα, τα οποία παραπέμπουν ουσιαστικά στην αυτοθεοποίησή του, με αποτέλεσμα να μένει αποψιλωμένος από την δύναμη της πίστης και ανήμπορος να ανακαλύψει την αρχοντιά του εαυτού του ως εικόνας του Θεού.

Όταν αντιληφθούμε τη δύναμη της πίστεως και εμπιστευθούμε πραγματικά, ολοκληρωτικά τη ζωή μας στα χέρια του Θεού τότε ο πόνος και οι δυσκολίες θα μεταβληθούν σε ελπίδες για τη σωτηρία μας, αρκεί να αντιληφθούμε ότι, όπως ο παράλυτος της ευαγγελικής διηγήσεως που επιδιώκει τη σωτήρια για εκείνον συνάντηση με τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, έτσι κι εμείς να επιδιώξουμε τη συνάντηση με Εκείνον για να μας απαλλάξει από κάθε είδους τραγικότητά και να μεταβάλλουμε το δρόμο της ζωής μας σε δρόμο λυτρωτικής πορείας.

Πεζά Ηρακλείου