«Συμπληρωματικά μέτρα εφαρμογής του Κανονισμού (EE, EΥPATOM) 1141/2014 περί ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων και ιδρυμάτων, μέτρα επιτάχυνσης του κυβερνητικού έργου αρμοδιότητας Υπουργείου Εσωτερικών και άλλες διατάξεις»

Ο Βουλευτής Ηρακλείου, αναφερόμενος στην αξιολόγηση και στις εξελίξεις του τελευταίου Eurogroup υποστήριξε πως η αίσθηση της αβεβαιότητας λειτουργεί διαλυτικά για οικονομία και κοινωνία.

 «Η επιστροφή των εκπροσώπων των δανειστών αποτελεί σίγουρα μια θετική εξέλιξη γιατί έτσι αποφεύγονται τα χειρότερα. Εδώ που φτάσαμε χειροκροτούμε τα ελάχιστα. Όσο εντείνουμε την αναξιοπιστία μας, κωλυσιεργώντας να υλοποιήσουμε ό, τι έχουμε συμφωνήσει και δεσμευτεί – όπως τα συνεχή προσκόμματα στις αποκρατικοποιήσεις – τόσο θα ενισχύονται οι ακραίες φωνές των δανειστών Στη γενικευμένη υποκρισία, απαιτείται σύνεση. Ούτε θριαμβολογίες, ούτε καταστροφολογίες. Γλώσσα αλήθειας και προσπάθεια συνεννόησης τουλάχιστον για τα μείζονα εθνικά ζητήματα.» συμπλήρωσε χαρακτηριστικά.

Ο Εισηγητής του Ποταμιού επεσήμανε πως η κυβέρνηση για άλλη μία φορά έφερε ένα νομοθέτημα patchwork, χωρίς αρχή μέση και τέλος, σημειώνοντας πως η συρραφή άσχετων διατάξεων απεικονίζει την εγγενή αδυναμία σοβαρού προγραμματισμού του κυβερνητικού έργου.

«Αναντιστοιχία μεταξύ τίτλων και περιεχομένων. Αναντιστοιχία μεταξύ θεωρίας και πράξης. Αναντιστοιχία μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας. Η πρακτική των κακών νομοθετικών επιλογών, δηλαδή των ατάκτως ερριμμένων ρυθμίσεων πολλών άλλων Υπουργείων πέραν του επισπεύδοντος Υπουργείου, της αδυναμίας ολοκληρωμένου σχεδιασμού, του ψηφίσματος και «ξεψηφίσματος» δικών σας νόμων, των μη απαντήσεων από πλευράς του νομοθέτη στις βασικές ερωτήσεις «πως, σε πόσο χρόνο και με τι κόστος», δυστυχώς είναι παρούσα και πάλι.» τόνισε.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:

"Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. 

Η επιστροφή των εκπροσώπων των δανειστών αποτελεί σίγουρα μια θετική εξέλιξη γιατί έτσι αποφεύγονται τα χειρότερα.

Εδώ που φτάσαμε χειροκροτούμε τα ελάχιστα.

Η αίσθηση της αβεβαιότητας λειτουργεί διαλυτικά για οικονομία και κοινωνία.

Αρνούμαστε να αντιληφθούμε πως ο Ιούνιος του 2018, όπου η ομπρέλα του προγράμματος στήριξης κλείνει, είναι μόλις αύριο.

Παρότι το κόστος της όποιας συμφωνίας θα είναι ούτως ή άλλως βαρύ για την Ελλάδα, δεν πάψαμε στιγμή να σας επισημαίνουμε πως όσο αργότερα, τόσο χειρότερα τα πράγματα. 

Και όσο εντείνουμε την αναξιοπιστία μας, κωλυσιεργώντας να υλοποιήσουμε ό, τι έχουμε συμφωνήσει και δεσμευτεί – όπως τα συνεχή προσκόμματα στις αποκρατικοποιήσεις – τόσο θα ενισχύονται οι ακραίες φωνές των δανειστών.

Και το κοινό χτεσινό μήνυμα Λαγκάρντ – Μέρκελ προς την κυβέρνηση είναι: «Υλοποιήστε επιτέλους ότι έχετε συμφωνήσει.

Όσο αποφεύγετε τα δύσκολα, στρουθοκαμηλίζοντας, τόσο θα εμφανίζονται γιγαντωμένα αύριο μπροστά σας.»

Μήπως αυτό δεν ισχύει περίτρανα με την περίφημη μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου στο ασφαλιστικό;

Όπου πριν ο « Αλέκτωρ λαλήσει τρις», αποδεικνύεται και άδικο και μη βιώσιμο.

Στη γενικευμένη υποκρισία, αγαπητοί συνάδελφοι, απαιτείται σύνεση.

Ούτε θριαμβολογίες, ούτε καταστροφολογίες.

Γλώσσα αλήθειας και προσπάθεια συνεννόησης τουλάχιστον για τα μείζονα εθνικά ζητήματα.

Και θα είδατε βέβαια πως από το πρωί το ωκεανογραφικό Τσεσμέ  βολτάρει στο Βόρειο Αιγαίο, κλιμακώνοντας επικίνδυνα την προκλητικότητα και την ένταση στην αυλή μας.

Ας περάσουμε στο Ν/Σ όμως.

Οι πολίτες περιμένουν την βελτίωση της καθημερινότητάς τους.

Και αυτό σε μεγάλο βαθμό προϋποθέτει σαφή σχεδιασμό και σοβαρότητα στο νομοθετικό έργο, μακριά από βαρύγδουπους και κενούς περιεχομένου, τίτλους.

Σήμερα παραδείγματος χάρη, συζητούμε ένα νομοσχέδιο που στον τίτλο του διατείνεται πως επιταχύνει το κυβερνητικό έργο.

Στην πραγματικότητα όμως  καταλήξαμε και πάλι σε ένα νομοθέτημα patchwork.

Βλέπουμε πολλές διατάξεις, άσχετες μεταξύ τους που ναι μεν ορισμένες μπορεί να είναι επείγουσες και απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία της κρατικής μηχανής, ωστόσο, το όλο σχέδιο νόμου απεικονίζει την εγγενή αδυναμία σοβαρού προγραμματισμού του κυβερνητικού έργου.

Αναντιστοιχία μεταξύ τίτλων και περιεχομένων.

Αναντιστοιχία μεταξύ θεωρίας και πράξης.

Αναντιστοιχία μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας.

Η πρακτική των κακών νομοθετικών επιλογών, δηλαδή των ατάκτως ερριμμένων ρυθμίσεων πολλών άλλων Υπουργείων πέραν του επισπεύδοντος Υπουργείου, της αδυναμίας ολοκληρωμένου σχεδιασμού, του ψηφίσματος και «ξεψηφίσματος» δικών σας νόμων, των μη απαντήσεων από πλευράς του νομοθέτη στις βασικές ερωτήσεις «πως, σε πόσο χρόνο και με τι κόστος», δυστυχώς είναι παρούσα και πάλι. 

Επί των διατάξεων τώρα.

Στο Κεφάλαιο Α, που αφορά την εφαρμογή του Κανονισμού (Ε.Ε./ Ευρατόμ) 1141/2014 περί ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων και ιδρυμάτων, προφανώς και είμαστε θετικοί, όπως σε κάθε ενσωμάτωση Ευρωπαϊκής νομοθεσίας στο ελληνικό δίκαιο.

Θα πρέπει να επισημανθεί, ωστόσο, πως οι όποιες εισαγόμενες διατάξεις αφορούν μόνο τους όρους «πολιτικό κόμμα» και «ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα» και καθόλου δεν αναφέρονται στο  «εθνικό πολιτικό κόμμα», όπως αυτό αναγνωρίζεται από το ελληνικό Σύνταγμα.

Όλες αυτές οι ρυθμίσεις αφορούν σε ευρωπαϊκό μόνο επίπεδο, ενώ σε εθνικό επίπεδο παραμένει σχεδόν ενάμιση χρόνο τώρα σε εκκρεμότητα, η θέσπιση νέου θεσμικού πλαισίου για την διαφάνεια στην χρηματοδότηση των κομμάτων.

Μια εκκρεμότητα, στην οποία εμείς στο Ποτάμι δεν έχουμε πάψει ούτε στιγμή να αναφερόμαστε, προτείνοντας μάλιστα, δέσμη πολύ συγκεκριμένων μέτρων.

Κάτι που αποτελεί συν τοις άλλοις υποχρέωση της χώρας προς τους εταίρους της, από τον εφαρμοστικό του Μνημονίου ν. 4336/2015, αλλά και των συστάσεων της ομάδας GRECO για το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων.

Τι εμπόδισε την κυβέρνηση να εντάξει στο παρόν νομοσχέδιο αντίστοιχες διατάξεις για τα ελληνικά κόμματα, προκειμένου να έχουμε ένα πλήρες νομοθέτημα.

Και όταν μάλιστα, πριν από λίγες εβδομάδες η Βουλή ασχολήθηκε με το πόρισμα για το αμαρτωλό τρίγωνο, αδυνατώντας για άλλη μια φορά να καταλήξει σε κοινά συμπεράσματα και κοινές προτάσεις θωράκισης της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού.

Σε σχέση με το Κεφάλαιο Β’, που αφορά διατάξεις του Υπουργείου Εσωτερικών και συγκεκριμένα το άρθρ. 15.

Ένα άρθρο, που για πολλοστή φορά δίνει παράταση προθεσμιών στους Ο.Τ.Α. πρώτου και δεύτερου βαθμού και των νομικών προσώπων που υπάγονται σε αυτούς, για τις ανακλητικές πράξεις που θα έπρεπε από πλευράς τους να έχουν λάβει χώρα κατά το οικονομικό έτος 2015, καθώς και της ανάρτησής τους στο Πρόγραμμα «Διαύγεια».

Διαφωνούμε.

Με απλά ελληνικά, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε για μια ακόμη φορά την καταστρατήγηση της Διαύγειας – αυτού του κορυφαίου μεταρρυθμιστικού εργαλείου.

Έχουμε συγκατατεθεί σε παρατάσεις ξανά και ξανά.

Αυτή την φορά λέμε όχι, κι ας πρόκειται και για μικρούς Δήμους, των οποίων τα διοικητικά προβλήματα ναι μεν κατανοούμε, ωστόσο, δεν μπορούν να δικαιολογούνται επ’ αόριστον.

Στο ίδιο κεφάλαιο, σχετικά με το άρθρ. 20 που αφορά τα τέλη των καζίνο – ως παλιός αυτοδιοικητικός θα υπενθυμίσω πως – τα τέλη παρεπιδημούντων αποτελούσαν ένα ουσιαστικότατο έσοδο, για Δήμους – ιδίως τουριστικούς – που τους επέτρεπε να ανταποκρίνονται στις υψηλές απαιτήσεις, παρά τους χαμηλούς Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους που εισέπρατταν.

Θυμίζω επίσης πως το αρχικό 5% των τελών θεωρήθηκε υψηλό και μειώθηκε σε 2%, ενώ στη συνέχεια σχεδόν εξανεμίστηκε, με νέα μείωση το 2009, που το κατέβασε στο 0,5%.

Έτσι τα ανταποδοτικά έργα και υπηρεσίες που βελτίωναν την  καθημερινότητα, τόσο των δημοτών, όσο και των επισκεπτών τους, δεν μπορούσαν πλέον να υποστηριχθούν.

Αν επιθυμούμε να υποστηρίξουμε την οικονομική ανεξαρτησία και άρα τη διοικητική αυτοτέλεια των Δήμων, οφείλουμε να ξαναδούμε συνολικά το ζήτημα, σε μια αναθεωρημένη πια φιλοσοφία των δημοτικών εσόδων, προκειμένου αυτοί να πάψουν να επιβαρύνουν τα ούτως ή άλλως εξασθενημένα δημόσια ταμεία.

Για το άρθρο 25 τώρα, που αφορά τη διευθέτηση ζητημάτων δαπανών καθαριότητας Δημοσίων Υπηρεσιών και κτιρίων, με ιδιαίτερη έμφαση στις ανάγκες καθαριότητας των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Προφανώς υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που είναι σε αδιέξοδο και πρέπει να βρεθεί τρόπος να καλυφθεί η νομιμότητα της απόδοσης αυτών των οφειλών. 

Αλλά πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό τον φαύλο κύκλο και να έχουμε την έναρξη ενός νέου, ενάρετου κύκλου.

Ενός κύκλου, όπου η κάλυψη των παγίων και διαρκών αναγκών θα γίνεται με το νόμιμο τρόπο, είτε αναφερόμαστε στην αυτοδιοίκηση, είτε στο δημόσιο τομέα. 

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολο να εξειδικευτούν αυτές οι περιπτώσεις και να χωριστούν η «ήρα από τα σιτάρι». 

Αλλά οι γενικευμένες προσεγγίσεις, αντί να εξυγιαίνουν την κατάσταση νομίζω ότι τη φουντώνουν και δημιουργούν εκ νέου επαναλήψεις αυτών των φαύλων φαινομένων. 

Έχει φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να υιοθετηθεί μια εντελώς διαφορετική μεθοδολογία αντιμετώπισης όλων αυτών των ζητημάτων, προκειμένου να ξεκαθαρίσουν οι όροι και οι κανόνες.

Για το άρθρο 26, που αφορά μια παλιά και «πονεμένη» ιστορία, αυτήν της εν μια νυκτί κουτοπόνηρης κατάργησης της Δημοτικής Αστυνομίας από την προηγούμενη κυβέρνηση...

Οι Δήμοι και οι δημότες τους, για δήθεν μείωση του κράτους, αποστερήθηκαν πολύτιμων υπηρεσιών και δυστυχώς, ακόμη, υπάρχει κενό στην κάλυψη αυτών των αναγκών.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, εμείς θεωρούμε ότι οι τέως Δημοτικοί Αστυνομικοί θα πρέπει να ενταχθούν, αφού ωστόσο, λάβουν την κατάλληλη εκπαίδευση στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ.

Συνεχίζω με το κεφάλαιο Ε’, που αφορά διατάξεις αρμοδιότητας του Υπουργείου Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 

Θα σταθώ στο άρθρο 32 που αφορά στα υποθηκοφυλακεία. 

Θυμίζω ότι η αλήστου μνήμης task force της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχε εισηγηθεί στην κυβέρνηση την μετατροπή των υποθηκοφυλακείων σε κτηματολογικά γραφεία, ενώ παράλληλα ζητούσε τον δραστικό περιορισμό του αριθμού τους.

Παρόλα αυτά, το ΥΠΕΚΑ τρέχει μια παράλληλη και ασύμπτωτη διαδικασία για τα Κτηματολογικά Γραφεία.

Ξέρουμε ότι και υποχρέωση έχουμε αλλά, και το ορθολογικό είναι να υπάρξει ουσιαστικά η συνύπαρξη των Κτηματολογικών Γραφείων με τα  έμμισθα, πλέον, Υποθηκοφυλακεία.

Τι γίνεται, λοιπόν, με αυτή την παράλληλη και ασύμπτωτη εξέλιξη;

Γενικώς, τι επιτυγχάνετε από όλα όσα μας ζητούνται με τις υπό συζήτηση διατάξεις;

Φοβούμαι όχι πολλά.

Αντιθέτως, φορτώνουμε τα υποθηκοφυλακεία με μία σωρεία φωτογραφικών σχεδόν διατάξεων, που καμία σχέση δεν έχουν με την όποια έννοια μεταρρύθμισης. 

Επιπροσθέτως, ιδιαίτερη σημασία έχει πως την απόσυρση της εν λόγω διάταξης ζητούν όχι μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή η Ένωση Αμίσθων Υποθηκοφυλάκων Ελλάδος, αλλά και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία υπογραμμίζει πως είναι αντισυνταγματική η ανάθεση καθηκόντων διοικητικού υπαλλήλου σε δικαστές, έστω και χαμηλόβαθμους.

Στο κεφάλαιο ΣΤ’ τώρα, που αποτελεί ένα πραγματικό σύμφυρμα άσχετων μεταξύ τους διατάξεων, που επιπλέον φέρνουν τροποποιήσεις σε νόμους - όπως στα άρθρ. 38 και 40 – και που σήμερα στην ουσία «ξεψηφίζουμε».

Στέκομαι και στο άρθρο 36, όπου προβλέπετε την κατάργηση του προληπτικού ελέγχου από το Ελεγκτικό Συνέδριο.

Συμφωνούμε απόλυτα.

Χρειάζεται ρύθμιση και οριοθέτηση αυτής της διαδικασίας, γιατί σε πάρα πολλές περιπτώσεις ιδίως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση παρατηρείται υπέρβαση του ελέγχου νομιμότητας, ο οποίος εν τέλει καθίσταται έλεγχος σκοπιμότητας.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι γραφειοκρατικές αντιλήψεις και η ευθυνοφοβία, να μπλοκάρουν πολλές επιλογές Δημοσίου και Αυτοδιοίκησης.

Επισημαίνω, ότι απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή ώστε να αποφευχθούν είτε ασυδοσία, είτε δυσλειτουργικότητα εξαιτίας πιθανής ευθυνοφοβίας των υπαλλήλων στις ταμειακές υπηρεσίες.  

Για το άρθρο 42 θεωρούμε λογικό το αίτημα της Πανελλήνιας Ένωσης Αξιωματικών  Λιμενικού  Σώματος – των οποίων το υπόμνημα καταθέτω και στα πρακτικά – η κρίση των Αρχιπλοιάρχων να μη γίνεται από το πρώτο έτος, που ο αξιωματικός θα βρίσκεται στο βαθμό αυτό, γιατί είναι ανορθολογικό και κοστοβόρο,.

Σπατάλη ανθρώπινου κεφαλαίου και οικονομικών πόρων στις μέρες μας είναι εξωφρενική.

Ήδη, τα δύο χρόνια, τα οποία μέχρι σήμερα ορίζονται ωε περίοδος στασιμότητας στον συγκεκριμένο βαθμό είναι λίγα για την παρούσα συγκυρία στενών πόρων και περιορισμένων δυνατοτήτων, τόσο στην εξέλιξη του προσωπικού, όσο και στην συνταξιοδότησή του.

Και επειδή όντως πρέπει να εξομοιωθεί με τα υπόλοιπα σώματα το αυτονόητα ορθό είναι τα υπόλοιπα Σώματα να ακολουθήσουν το Λιμενικό από το ένα στα δύο χρόνια.

Γιατί, εν τέλει, δεν είναι δυνατόν να δημιουργούμε και στην παρούσα οικονομική συγκυρία  συνταξιούχους ετών 50…

Όσο για την παράλληλη επετηρίδα, οι σημερινές διατάξεις αποκλείουν σημαντικό αριθμό αξιωματικών και παρότι τα σχέδια νόμου που είχαν αναρτηθεί προς διαβούλευση επί Υπουργίας Δρίτσα στο αρθρ. 42 παρ. 2 συμπεριελάμβαναν τη γενίκευση της διάταξης περί παράλληλης επετηρίδας, στο παρόν σχέδιο παραλήφθηκαν. 

Τι σας εμποδίζει να προσθέσετε αυτή τη διάταξη στο αρθρ. 43;

Κλείνοντας, θα αναφερθώ στο άρθρ. 46, που αφορά ρυθμίσεις θεμάτων έργων και Οργανισμών εγγείων βελτιώσεων, του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, το οποίο μας βρίσκει σύμφωνους.

Να σημειωθεί ωστόσο, πως με τις προωθούμενες διατάξεις δεν λύνονται όλα τα προβλήματα των Ο.Ε.Β., που θα χρειαστούν συμπληρωματικές ρυθμίσεις στο άμεσο μέλλον.

Και να θυμίσω εδώ, πως εκκρεμεί η εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για την διαχείριση υδάτινων πόρων, η οποία απαιτεί μεγάλες διαφοροποιήσεις στα σημερινά ισχύοντα.

Ευχαριστώ."