Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε για κορυφαίες συνομιλίες την Ουάσιγκτον και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης μετέβη στις Βρυξέλλες, όπου είχε πλήθος συναντήσεων με πρόσωπα-κλειδιά των ευρωπαϊκών υποθέσεων. Οι επαφές αυτές είναι πάντα ως γνωστόν ωφέλιμες…, έτσι κι αλλιώς η χώρα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των δυτικών συνασπισμών, αλλά το γεγονός τούτο δεν αρκεί από μόνο του για να κερδίσει ο τόπος κάτι σημαντικό και κρίσιμο για το μέλλον του, για την ευημερία, την ασφάλεια και την προοπτική του. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η εξωστρέφεια με την έννοια των δημοσίων σχέσεων και εντελώς άλλο η συμμετοχή και η συναντίληψη με τα κέντρα τα οποία διαμορφώνουν τις εξελίξεις της επόμενης ημέρας.

Αυτό έχει ανάγκη σήμερα η Ελλάδα, η πλέον τσακισμένη από την πολύχρονη κρίση χώρα της Νοτιοδυτικής Ευρώπης και η πλέον αδύναμη από πλευράς οικονομικών δομών και ανταγωνιστικότητας. Την παραμονή της και τη συμμετοχή της στην κεντρική σκηνή της Δύσης και τον ευρωπαϊκό πυρήνα ειδικότερα. Αυτό είναι το ζητούμενο για τον τόπο σήμερα και αυτό σημαίνει πράγματι πολιτική και εξωστρέφεια σε ένα διεθνοποιημένο περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η πάλη των συμφερόντων ακόμη και μεταξύ των εταίρων κρατών-μελών των ίδιων συνασπισμένων οικογενειών.

Ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, εξάλλου, στην ολιγόλεπτη συνέντευξη που έδωσε εξερχόμενος του Λευκού Οίκου μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, ένα πράγμα τόνισε στους δημοσιογράφους και το αμερικανικό ακροατήριο: τι κέρδισαν οι πανίσχυρες Ηνωμένες Πολιτείες (αεροπλάνα, βάσεις) από την τραυματισμένη Ελλάδα!

Στις διεθνείς σχέσεις, λοιπόν, είναι φανερό ότι δεν μετρούν οι φιλίες, τα συμφέροντα μετρούν… Και το βάρος του συνομιλητή, του συμπαίκτη! Η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα του εταίρου δηλαδή, για να λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη και η μία και η άλλη πλευρά το ιστορικό δεδομένο, ότι οι συμφωνίες τηρούνται.

Είναι η οικονομική και η πολιτική κουλτούρα της Δύσης, πολλούς αιώνες τώρα. Ετσι η σύμπραξη οδηγεί στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα, στο αμοιβαίο όφελος. Διαφορετικά, η μία πλευρά θα ακυρώσει ή θα πιέσει άσχημα την άλλη και η συνεργασία θα καταρρεύσει στο βάθος του χρόνου, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον πιο αδύναμο κρίκο που θα βρεθεί σε δεινή θέση. Δυστυχώς, την αρνητική αυτή έκφραση των πραγμάτων τη ζήσαμε από το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος (Δεξιά και Αριστερά) και την πληρώσαμε στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Δύση κατέστησε πολιτικά αναλώσιμους κατά έναν τρόπο τόσους πρωθυπουργούς στην Ελλάδα κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια!

Η αξιοπιστία συνεπώς του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι το μείζον θέμα σήμερα για τη χώρα και η φερεγγυότητα της πολιτικής ηγεσίας, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, στη διαχείριση των σχέσεων που αφορούν είτε πιο άμεσα το πρόγραμμα διάσωσης και αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας είτε τις σχέσεις μας σε όλα τα επίπεδα με τα ευρωπαϊκά όργανα, το πλαίσιο και τους κανόνες της Ευρώπης.

Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες θα είναι οπωσδήποτε καθοριστικά χρήσιμες για την τύχη της Ελλάδας, εάν και εφόσον η χώρα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και αποδείξει ότι εννοεί αυτά που λέει, έχει τη βούληση να δουλέψει σκληρά, να τηρήσει τις συμφωνίες, να αναδομήσει την αντιπαραγωγική και πελατειακή οικονομία της.

Υπό το πρίσμα αυτό, τα ταξίδια των κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη μπορεί να πιάσουν όντως τόπο για την ελληνική κοινωνία, την οικονομία και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, το μέλλον. Ας μην προδικάσουμε ωστόσο τίποτε… Ακόμη και η υπόθεση της ρύθμισης του τεράστιου δημόσιου χρέους, για παράδειγμα, περισσότερο θέμα εμπιστοσύνης είναι (ότι δεν θα ξαναγίνουν τα ίδια) παρά ζήτημα κόστους για τους εταίρους…