Υπάρχει ένα παλιό, ανθεκτικό κλισέ που λέει ότι στην πολιτική δεν υπάρχει πρόσθεση, ούτε αφαίρεση. Υπάρχει μόνο διαίρεση και πολλαπλασιασμός. Αν κάτι ενώνει όλες τις συνιστώσες της Κεντροαριστεράς, στον πιο «ζεστό» Αύγουστο που έχει ζήσει ο χώρος από την εκλογική του βύθιση το 2012, είναι η αριθμητική. Ολοι συμφωνούν ότι το εγχείρημα για την επανίδρυση της παράταξης θα κριθεί από τον αριθμό των ψηφοφόρων που θα λάβουν μέρος στη διαδικασία ανάδειξης της νέας ηγεσίας. Εάν ο αριθμός αυτός είναι εξαψήφιος –αν φτάσει ή ξεπεράσει, λένε, τις 150.000–, θα πολλαπλασιάσει και την εκλογική δύναμη του νέου σχήματος, όποιο κι αν είναι το πρόσωπο που θα ηγηθεί.

«Αν φέρουμε 150.000 στην κάλπη, θα έχουμε φύγει πια από τη λογική του αθροίσματος των συνιστωσών. Δεν θα είναι, όπως τώρα, έξι το ένα κόμμα της Κεντροαριστεράς συν δύο το άλλο, συν ενάμισι το τρίτο. Θα είναι ένα σχήμα που θα έχει ως ρεαλιστικό στόχο το διψήφιο ποσοστό στις εκλογές», επισημαίνει παράγοντας του χώρου.

Η κοινή διαπίστωση είναι ότι τα χαρακτηριστικά της διαδικασίας άλλαξαν μετά την υποψηφιότητα Καμίνη. Ο εκλογικός ανταγωνισμός δεν περιορίζεται πια σε μια ενδοπασοκική αναμέτρηση. Γι’ αυτό και εκφράζεται η αισιοδοξία ότι μέχρι το παραβάν θα φτάσουν και ψηφοφόροι που σήμερα δεν ανήκουν σε κανένα από τα κόμματα - μέλη της Συμπαράταξης. Υπάρχει, λένε, πλέον η ελπίδα να ηλεκτριστούν και οι κοιμώμενοι ψηφοφόροι του Κέντρου, μέρος των οποίων δεν ψήφισε καν στις εθνικές εκλογές μετά το 2012 ή ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ μόνο μία φορά, και τώρα δεν έχει κομματική στέγη.

«Θα εξαρτηθεί και από το μενού των υποψηφιοτήτων», λέει στέλεχος της Συμπαράταξης, πρώην υπουργός. Οπως επισημαίνει ο ίδιος, πρέπει οι υποψήφιοι να είναι όσο περισσότεροι γίνεται, αλλά το πλήθος δεν αρκεί. Θα πρέπει να έχουν και διακριτές ταυτότητες – να εξασφαλίζουν πολιτική ποικιλία, άρα και απήχηση σε διαφορετικά ακροατήρια.

Το δίδυμο

Τέτοιες ευδιάκριτες διαφορές έχει το δίδυμο Γεννηματά - Καμίνη. Κανείς όμως από τους δύο δεν θα ήθελε η αναμέτρηση να συρρικνωθεί σε μια προσωπική μεταξύ τους σύγκρουση. Αντιθέτως, αμφότεροι υιοθετούν διά των συνεργατών τους την άποψη ότι «όσο πιο πολλοί υποψήφιοι τόσο πιο καλά».

Μέχρι στιγμής, εκτός της προέδρου του ΠΑΣΟΚ και του δημάρχου, πολύ πιθανή θεωρείται η κάθοδος του Γιάννη Μανιάτη, ο οποίος θα προσπαθήσει να πλασαριστεί ως μεικτή υποψηφιότητα, που συνδυάζει τον πασοκικό πατριωτισμό με τη μεταρρυθμιστική υπουργική προϋπηρεσία. Το ενδεχόμενο μιας παπανδρεϊκής υποψηφιότητας –όχι του ιδίου του πρώην πρωθυπουργού, αλλά με το χρίσμα του– λέγεται ότι δεν έχει αρχίσει καν να κυοφορείται, αλλά, δεδομένου και του τρόπου που λαμβάνονται οι αποφάσεις στο ΚΙΔΗΣΟ, δεν μπορεί ούτε να αποκλειστεί. Ο «παίκτης» που όλοι συμφωνούν ότι θα διευρύνει το βεληνεκές του εγχειρήματος, αν αποφασίσει τελικώς να μπει στην αρένα, είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Ο πρόεδρος του Ποταμιού έχει ισχυρούς δισταγμούς που σχετίζονται με τα οργανωτικά, και όχι μόνο. Η προθεσμία που έχει δώσει ο ίδιος στον εαυτό του για να ανακοινώσει την απόφασή του –και να επιλέξει μεταξύ των αντίθετων εισηγήσεων που δέχεται από στελέχη του κόμματός του– είναι οι αρχές Σεπτεμβρίου. Eμπιστεύεται, λένε πηγές του Ποταμιού, τον Αλιβιζάτο, αλλά έχει επιφυλάξεις για κάποια από τα μέλη της επιτροπής. Τον αποθαρρύνει επίσης και η επιμονή ορισμένων παλαιών στελεχών της Συμπαράταξης που εμμένουν στη διατήρηση των κομμάτων και μετά την εκλογή, ως συνιστωσών με αυτόνομη υπόσταση.

Τι θα γίνει, λοιπόν, με τα κόμματα; Τι θα γίνει, ας πούμε, στο ενδεχόμενο που στην ηγεσία της Συμπαράταξης αναδειχθεί κάποιος που δεν ήταν ποτέ μέλος του ΠΑΣΟΚ; Θα υπάρχει μετά ΠΑΣΟΚ; Δεν κινδυνεύει ο νικητής να καταλήξει να ασκεί επιδιαιτησία μεταξύ μικρών αρχηγών μικρών κομμάτων;

Πρόκειται για ερωτήματα που, όπως ομολογεί παλαιό στέλεχος της Χαριλάου Τρικούπη, θα τα λύσει η κάλπη. Το σκεπτικό, στο οποίο συγκλίνουν και πηγές εκτός ΠΑΣΟΚ, είναι ότι η νομιμοποίηση της νέας ηγεσίας θα είναι τέτοια που δεν θα αφήνει μεγάλα περιθώρια επιρροής στις συνιστώσες της Συμπαράταξης. Αν η εκλογική βάση φτάσει το επιθυμητό εξαψήφιο νούμερο, η πολιτική πραγματικότητα που θα προκύψει θα έχει ήδη ξεπεράσει τα κόμματα. «Δεν θα χρειαστεί να αυτοκαταργηθούν», λέει η ίδια πηγή. «Θα ατροφήσουν μόνα τους».

Οι «κατσαρίδες»

Δεν είναι όλοι το ίδιο αισιόδοξοι. Οι πιο υποψιασμένοι –και ταυτόχρονα οι πιο ταλαιπωρημένοι από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των κεντροαριστερών πειραμάτων– δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους εφησυχασμό. Είναι ακόμη νωρίς. Η διαδικασία είναι, λένε, ευάλωτη. «Τρεις - τέσσερις κατσαρίδες αν βγουν και αρχίσουν να κάνουν βόλτες στα κανάλια, το στοίχημα θα έχει χαθεί», λέει με ανησυχία πρόσωπο που συμμετέχει στις διεργασίες.

Η αισιόδοξη όψη είναι αυτή που παρουσιάζει πρώην υπουργός: «Αν σου έλεγαν πριν από δύο μήνες ότι θα είχαμε εκλογή ανοιχτή σε όλους τους ενδιαφερομένους, ότι θα είχαμε ήδη δύο ισχυρές υποψηφιότητες, εκ των οποίων η μία δεν προέρχεται από τα κόμματα της Συμπαράταξης, θα τον πίστευες;», αναρωτιέται. «Εδώ που έχουμε φτάσει», λέει, «είναι κιόλας πολύ».

«Για εμάς τίποτε δεν άλλαξε»

Αλλάζει η υποψηφιότητα Καμίνη τη στάση των εκσυγχρονιστών που έχουν ενσωματωθεί στην Ωρα Αποφάσεων της Αννας Διαμαντοπούλου; «Οχι, για μας δεν έχει αλλάξει τίποτε», απαντά στέλεχος της κίνησης. «Προγραμματικά, η Συμπαράταξη εξακολουθεί να κινείται στα όρια ενός ΣΥΡΙΖΑ-λάιτ», λέει, «ενώ και οργανωτικά το εγχείρημα είναι θολό». Η ίδια πηγή εκφράζει την πεποίθηση ότι η Ωρα Αποφάσεων θα μείνει εκτός, υπολογίζοντας ότι το ίδιο θα πράξει και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η ελπίδα τους είναι ότι μέσα στο φθινόπωρο οι συζητήσεις με το Ποτάμι και τον Βαγγέλη Βενιζέλο θα οδηγήσουν σε ένα νέο σχήμα «με καθαρό μεταρρυθμιστικό στίγμα».