Την ανάρτηση, στην οποία περιγράφει αυτή την ιδιαίτερη σκηνή, έκανε ο Μανώλης Παπαδάκης στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, ο οποίος μοιράζεται τη συνάντησή του με έναν άνδρα που,όπως λέει, σήκωνε στην πλάτη την κόρη του, που έχει αναπηρία και πέρασε το φαράγγι της Σαμαριάς.

Η ανάρτηση:

Μανώλης και Σοφία …μία ιστορία αγάπης.

Τους συναντήσαμε στον Χριστό.

Ο Χριστός ειναι το τελευταίο πλάτωμα πριν τις σιδερόπορτες. Μια εκκλησία, πολλά

δεντρα, ξύλινα τραπέζια, ξύλινα καθίσματα και πεντακάθαρο νερό πηγής.

Αυτή, κάθονταν πάνω σε ενα τραπέζι και αυτός περιφερόταν στον χώρο σαν να

ήθελε να μην “χάσει” το ζέσταμα του.

“Πόση ώρα είναι μέχρι την έξοδο;” με ρώτησε με ξενική προφορά.

“Μιά ώρα περίπου” του απάντησα. “Χώμα η πέτρα: “Πέτρα…?”

Της έδωσε ενα κομμάτι φρούτο απ αυτό που έτρωγε και εκείνος, λέγοντας οτι καλά θα ήταν να ξεκινήσουν πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά.

Μετά της φόρεσε ένα σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε στη δική του πλάτη και ξεκίνη-

σαν. Στη διαδρομή μιλάγανε για συναισθήματα.Και για παλιές

ιστορίες. Πότε πότε αυτή του έδινε συμβουλές για το πως θα αποφύγει μια πέτρα. Εκείνος τις απέφευγε χαμογελαστός, σαν

χορευτής των Μπολσόι, να μην φανεί η προσπάθεια.

Οταν κουράζοταν έβρισκε ‘ενα πεζούλι, την ακουμπούσε μαλακά και της έβγαζε το σακίδιο απο την πλάτη.

Ήρθαν από Αμερική.

Ο Μανώλης και η κόρη του ήρθαν απο Αμερική για να περάσουν το φαράγγι μαζί.

Κι ας μην εχει υποδομές για Α.Μ.Ε.Α.

Τον ρώτησα αν θέλει κάποια βοήθεια. “Φωτογραφίες …” μου είπε.

“Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί…έτσι που βιάζοντε όλοι

να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω

απο κανένα….”.

Φωτογραφίες κάτω από τους τεράστιους βράχους,

φωτογραφίες στο ποτάμι, φωτογραφίες στις σιδερόπορτες…. πάντα αγκαλιά… και πάντα χαμογελαστοί.

Μετά, αυτός βρήκε ενα πεζούλι, της φόρεσε αργά το σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε

και... συνέχισαν την κουβέντα τους.

Καθώς απομακρύνοταν, το φαράγγι πολλαπλασίαζε τις φωνές τους …Τους άκουγα

ακόμα κι όταν δεν τους εβλεπα πιά…