Το φιλί
Γραφει η Ευγενία Π. Τσατσάκη
Προτιμητέα η δεύτερη. Πιο αντρίκεια, «πιο» σε όλα της. Το φιλί της απειλής, της χαριτωμένα κεκρυμμένης: «Πρόσεξε γιατί θα φιληθούμε…» Το φιλί της σύγκρουσης. Η σύγκρουση-φιλί φέρνει τους ανθρώπους κοντύτερα. Έχουν αναγνωριστεί κατά κάποιο τρόπο. Το φιλί-συνάντηση: του εσύ με το εσύ, του εσύ με το εγώ του άλλου. Τα φιλιά των πολιτικών φλας, τα απαστράπτοντα και στείρα, τα ενέχοντα ενοχή λόγω πρωθύστερης, ύστερης ή επικείμενης προδοσίας. Στο φιλί των άκρων· δεξιών κι αριστερών· ή μήπως το αντίθετο; Τελευταία μπερδεύομαι.
Τα φιλιά του λαού που έμειναν ανέπαφα: «Σα δε θέλω ‘γω να σε φιλήσω, μύξες σάλια σε γεμίζω.» Τα φιλιά που πιάστηκαν και παρέμειναν στο όνειρο λόγω φόβου της πραγματικότητας, τρισμέγιστου κι απύθμενου. Μιας πραγματικότητας που έγινε από ‘να «δεν πρέπει» κι ένα «αδύνατον να γίνει». Το φιλί της στοργής, το φιλί-βάλσαμο, το φιλί που μιλεί πολύ, το ατίθασο, το φιλί που κραυγάζει, το φιλί του αποχαιρετισμού, φορτωμένο με την υπόσχεση ή την προσδοκία της επιστροφής.
Στο φιλί της αλήθειας και της δύναμης. Στο ιδανικό, το άφθαστο φιλί που πλάθεται από όλους μας για να μας περιγελά μετά. Που ίσως να υπήρξε άφθαστο και άφθαρτο. Στο φιλί του φίλου. Στο φιλί της συμμετοχής ολόκληρου του είναι, της πάλης. Το φιλί του φιλεῖν, του αγαπώ. «Το φιλί ενώνει πιο πολύ απ’ το κορμί, γι’ αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί .» Αντέχεις το φιλί; Εκείνο που αποφεύγουν οι πιο πολλοί;