του Ν. Λυγερός

 «Όπως ξέρετε μερικές έννοιες όπως είναι η γενοκτονία, όπως είναι τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, είναι χαρακτηρισμοί που τώρα ανήκουν στο Διεθνές Δίκαιο.

Αλλά παλαιότερα απλώς τα λέγαμε η μεγάλη καταστροφή, η μεγάλη σφαγή, η μεγάλη λύπη, ανάλογα που βρισκόμαστε. Άρα το πρώτο πράγμα που θέτουμε σαν προϋπόθεση είναι ότι γεννιόμαστε σε κοινωνίες χωρίς να το έχουμε επιλέξει.

Είμαστε άτομα που επιβιώνουν μέσα σε αυτές τις κοινωνίες, υπάρχουμε και σιγά-σιγά εμφανίζονται προβλήματα που δεν είχαμε προβλέψει καθόλου και θεωρούμε ότι το να είσαι ένα άτομο που ανήκει σε μια κοινωνία φτάνει.

Τελικά αποδεικνύεται στην ιστορία της Ανθρωπότητας ότι δεν φτάνει. Και άμα θέλετε να εξετάσετε τις κοινωνίες, ξέρετε δίνουμε πάντοτε πολύ μεγάλη σημασία στην έννοια της κοινωνίας και συνήθως στην δική μας.

Για να καταλάβετε πόσο ασήμαντη είναι η έννοια της κοινωνίας είναι πολύ απλό σκεφτείτε τις κοινωνίες πριν είκοσι χρόνια, πενήντα χρόνια και κοιτάξτε πώς τις κοιτάζετε. Και θα δείτε ότι άμα δεν έχετε την έννοια της συνέχειας θα κοιτάξετε αυτές τις κοινωνίες όπως κοιτάζετε παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Το ασπρόμαυρο μας βοηθάει για να μας δείξει μια διαφορά, αν ξέρατε πόσο οι έγχρωμες παλιώνουν πολλοί από εμάς δεν θα βγάζαμε έγχρωμες φωτογραφίες. Ενώ οι ασπρόμαυρες έχουν τα χαρακτηριστικά του αρχαίου.

Το αρχαίο δεν παλιώνει. Άρα το βλέπετε αρχαίο, το ξαναβλέπετε μετά από εκατό χρόνια ακριβώς το ίδιο, αυτό που θεωρούσατε σύγχρονο έχει παλιώσει. Τι θέλουμε να πούμε με αυτές τις φωτογραφίες.

Βλέπετε από το ντύσιμο των ανθρώπων, όπως βλέπετε και το δικό σας, στο οποίο δίνετε μεγάλη σημασία και σας απασχολεί, ενώ στην πραγματικότητα μετά από είκοσι, τριάντα χρόνια όλοι βλέπετε τα ρούχα των άλλων ως ντεμοντέ.»