Στην αδιαφορία που η κοινωνία της παγκοσμιοποίησης μας έχει επιβάλει, στην αδιαφορία της συναισθηματικής νοημοσύνης που η Ζωή μας έχει ορίσει, υπάρχουν άνθρωποι που με παρρησία ψυχής και στάση ζωής μάχονται, στέκονται απέναντι στις καταστάσεις των καιρών κι αντιστέκονται σθεναρά δίχως να νοιάζονται για τις φθηνές φανφάρες της προβολής, της προσωπικής προβολής αλλά για την προβολή του μοναδικού δικαιούχου αυτή την ώρα, του πολιτισμού. Χωρίς αυτόν ο άνθρωπος γίνεται θηρίο, γίνεται τέρας, γίνεται μάζα ύλης κενός από συναισθήματα και ανοχύρωτος να αντιμετωπίσει τα δεινά που η φυσική ροή της ιστορίας μάς διατάσσει να βιώσουμε.

Μην ψάχνουμε ήρωες φωναχτά στις λεωφόρους, αλλά σεμνούς ανθρώπους υπηρέτες  ταπεινούς στις προσταγές της ανθρώπινης ψυχής σε οικισμούς, χωριά και κωμοπόλεις εκεί που χτυπά αληθινά η ελληνική ψυχή. Εκεί ετοιμάζονται με ίδια μέσα και προσωπική ατέλειωτη εργασία στο αθόρυβο εργαστήρι του πολιτισμού, για να φωτίσουν την ψυχή και το νου όλων μας, για να σηματοδοτήσουν το κακοτράχαλο δρόμο μας, τον αδιέξοδο δρόμο μας, για να μας πουν ότι υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχει πολιτισμός. 

Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι ταγμένοι στη ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες υπάρχει ζωή, υπάρχει συνέχεια, υπάρχει οξυγόνο, υπάρχει ήλιος και φως στις ψυχές μας… Κι όπως μας λέει ο ποιητής:

« Μη σκιάζεστε τα σκότη
Η Λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι
 της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει»

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]