Θέμα CretePlus.gr: Ο άστεγος του Βενιζελείου που προσδοκά την προσωπική του Ανάσταση
Ανηφορικός ο δρόμος. Σωστός Γολγοθάς. Ο κύριος Κώστας όμως δεν δείχνει να πτοείται απ' τον... σταυρό που κουβαλά στις πλάτες του. Αρκούν μονάχα οι κουβέντες που θ' ανταλλάξει με τους προσκυνητές του Αγίου Σπυρίδωνα για ν' αλαφρώσουν οι πόνοι του και ν' ανοίξει η μαζεμένη ψυχή του.
«Οικογένεια έχεις;», τον ρωτούν συνήθως. «Άστο. Είναι μια θλιβερή ιστορία», απαντά μονολεκτικά. Ξεχάστηκε και θέλει να ξεχάσει, μάλλον. Όχι, ωστόσο και να ξεχαστεί εντελώς. Δεν το επιτρέπει. Όχι άμεσα. Έμμεσα. Με τον τρόπο του. Ο οποίος χαρακτηρίζεται από μια μυστήρια και συγχρόνως γοητευτική αίσθηση της προσωπικής αξιοπρέπειας.
«Έχετε συγγενή εδώ;», θα ρωτήσει στη συνέχεια εκείνος. «Ναι, τον πατέρα μου στην ογκολογική.», του είπε μια γυναίκα, η οποία σταμάτησε ν' ανάψει ένα κερί για το αγαπημένο της πρόσωπο. «Εκεί είμαι και εγώ. Οι γιατροί είναι κύριοι. Είναι συνεχώς στο πλευρό μου», αποκρίθηκε με τη σειρά του.
Ο σκυφτός και μελαγχολικός μεσήλικας του Βενιζελείου δεν ζητάει πολλά. Μια συζήτηση με τους επισκέπτες, το προσωπικό και τους άλλους νοσηλευόμενους τον καλύπτει. Γεμίζει το μυαλό του. Το ταξιδεύει. Το κάνει να ξεχνιέται. Και κάπου στο βάθος της νοερής περιπλάνησής του, τα τρόφιμα ή τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης που θα του προσφερθούν από ορισμένους ευαισθητοποιημένους συνανθρώπους του, θα τον κάνουν να νιώσει καλύτερα. Να ελπίσει σε καλύτερες μέρες. Μόνο έτσι θα μπορέσει να νικήσει την επάρατη (όπως την είπαν) νόσο, που βάλθηκε να τον λυγίσει. Άλλωστε, έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η αλληλεγγύη, έστω και από μόνη της, είναι ικανή -σε πολλές περιπτώσεις- να αναστήσει το σώμα και τις ψυχές των ξεχασμένων και προδομένων της απρόσωπης κοινωνίας μας.