Οι εποχές άλλωστε που το άλογο ήταν ένα από τα βασικά μέσα μεταφοράς, αλλά και ένα βασικό στήριγμα για την κάθε οικογένεια έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Σε κάθε περίπτωση όμως η επαφή και η συνάντηση με κάποιο ή κάποια από αυτά τα πανέμορφα και υπερήφανα ζώα είναι πάντα ξεχωριστή εμπειρία. Μέσα στα χωράφια της Μεσαράς λοιπόν ο φωτογραφικός φακός του CretePlus.gr εντόπισε μια φοράδα με το πουλάρι της και απαθανάτισε στιγμές από την επαφή με τα συγκεκριμένα ζώα, τα οποία ήρθαν κοντά και περιεργάστηκαν τα όσα έβλεπαν.

Η Μεσαρά άλλωστε φημίζεται για τα άλογα της. Τα περίφημα «άλογα της Μεσαράς» ή γεωργαλίδικα, όπως τα ξέρει ο περισσότερος κόσμος.

Το γεωργαλίδικο άλογο ονομάστηκε «Άλογο Μεσσαράς» λόγω του ότι στον κάμπο της Μεσσαράς υπήρχε ο μεγαλύτερος πληθυσμός του σε σχέση με την υπόλοιπη Κρήτη.

Χρησιμοποιούνταν σε όλες τις γεωργικές ασχολίες, αλλά κυρίως ήταν το «Κόσμημα» κάθε σπιτιού γι’ αυτό έχριζε ιδιαίτερης εκτίμησης και ασχολίας. Ο σπιτονοικοκύρης το φρόντιζε ιδιαίτερα και το παρουσίαζε σε ιδιαίτερες κοσμικές συναντήσεις όπως γάμους, πανηγύρια με τον ανάλογο στολισμό.

Διοργανώνονταν κατά τόπους ιππικοί αγώνες με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Στους γάμους οι ιππείς έφευγαν απ’ το σπίτι του γαμπρού για να πάνε στο σπίτι της νύφης και ο νικητής έπαιρνε για βραβείο το λεγόμενο «τζεβρέ» (ζυμωτό κουλούρι με σχέδια) που κρεμούσε στο χαλινάρι του αλόγου με ένα όμορφο μαντίλι. Ένιωθε πολύ περήφανος ο Κρητικός, ο οποίος είχε ένα καλό μπεγήρι (αρσενικό γεωργαλίδικο) ή μια καλή φοράδα και έχαιρε εκτίμησης και θαυμασμού απ τους συμπολίτες του.

Στην Γερμανική κατοχή στην περιοχή της Μεσσαράς (Μοίρες, Φανερωμένη, Βαγιωνιά, Χάρακας, Βοριάς) υπήρχαν πέντε (5) πιστοποιημένοι επιβήτορες (καθαρόαιμοι) που χρησιμοποιούνταν για την διαιώνιση του είδους. Πολλά άλογα δυστυχώς επιτάχτηκαν στον πόλεμο, έφυγαν απ’ την Κρήτη για όλες τις γωνιές της Ελλάδος ακόμα και έως την Αλβανία, γι’ αυτό υπάρχουν ακόμα και έως τις μέρες μας άλογα της Κρήτης (με αίματα της Κρήτης) σε όλη την Ελλάδα. Τα επόμενα χρόνια πουλήθηκαν ένας μεγάλος αριθμός αλόγων σε εμπόρους στην υπόλοιπη Ελλάδα, μιας και τα γεωργικά μηχανήματα αντικατέστησαν εργασία και μεταφορά των ζώων, αλλά και τα έθιμα αλλοιώθηκαν στην πάροδο του χρόνου (με τον τζεβρέ, τους ιππικούς αγώνες κ.τ.λ.), έτσι την δεκαετία του 80’ είχε διασωθεί στην Κρήτη ένας μικρός αριθμός αλόγων, ευτυχώς παρέμειναν κάποια καθαρόαιμα και πολύ καλά αγωνιστικά άλογα, στα οποία βασιστήκαμε και μπορούμε να χαιρόμαστε ότι σήμερα βρισκόμαστε σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους αυτούς που κράτησαν αυτά τα άλογα και έτσι δεν επέτρεψαν να χαθεί το συγκεκριμένο είδος που συνδέεται με την πανάρχαια ιστορία του νησιού μας.