«Ο Αμλετ έχει ηλικία. Νομίζω ότι ήταν εγκληματική η νοοτροπία που επικρατούσε παλιότερα, ότι για να ερμηνεύσεις αυτόν τον ήρωα, πρέπει να είσαι ώριμος και να έχει παίξει τα πάντα. Αν δεν παίξεις τον Αμλετ στα 35 σου, πότε θα τον παίξεις; Δεν κρύβω ότι ήμουν ένας απ’ αυτούς που ονειρεύονταν τον ρόλο αυτό εδώ και χρόνια. Είναι δύσκολος ρόλος και απαιτεί γερή σκηνοθετική άποψη».

Ο ηθοποιός Τάσος Ιορδανίδης λέει πως «υπάρχει όγκος δουλειάς μπροστά» για το καινούργιο στοίχημα. Το γεγονός όμως ότι σκηνοθέτης της παράστασης που θα ανεβεί στις 5 Οκτωβρίου στο «Ανεσις» είναι ο Λεβάν Τσουλάτζε, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Kote Marjanishvili Theatre της Γεωργίας με τον οποίο συνεργάζεται για τρίτη φορά, τον κάνει να νιώθει ασφαλής. Είχαν προηγηθεί το «Λεωφορείο ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς και το «Εγκλημα και τιμωρία». Τι βρίσκει στον Γεωργιανό σκηνοθέτη και επιμένει στη συνεργασία τους; «Είναι διορατικός, διαβάζει αληθινά και σε βάθος ένα έργο, έχει γνώση της θεωρητικής υπόστασης του έργου, αλλά και της εφαρμογής του σκηνικά. Κι αυτό μπορεί να ξεκλειδώσει πολλά. Επίσης, διαμορφώνει ένα πλαίσιο όπου μπορείς να κινηθείς με ελευθερία, όπως νομίζεις, αλλά επί της ουσίας η ελευθερία είναι στο μυαλό των ηθοποιών. Υπάρχει πολύ αυστηρό πλαίσιο, διότι υπάρχει ξεκάθαρη άποψη».

Οι παραστάσεις του δεν είναι ούτε κλασικές ούτε σύγχρονες. «Θα έλεγα ότι διαβάζει με έναν προσωπικό και φρέσκο τρόπο τα κλασικά κείμενα και επικοινωνεί με το θυμικό κάθε θεατή», λέει ο ηθοποιός στην «Κ». Από τα κορυφαία δράματα του Σαίξπηρ, ο «Αμλετ» προσφέρεται για διαφορετικές αναγνώσεις και ερμηνείες. «Μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος το έργο ως ένα πολιτικό δράμα, άλλος ως οικογενειακό... Αυτό που κάνει έντονα ο Τσουλάτζε είναι ότι διαμορφώνει ισχυρές σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες του έργου. Η Οφηλία έχει διαμορφώσει τις σχέσεις της με τον Κλαύδιο, η Γερτρούδη αντίστοιχα με τον Αμλετ, όλοι έχουν αποκτήσει σχέσεις και τη σκηνική τους οντότητα». Τι θα εισπράξει ένας 20χρονος θεατής πέρα από τις δολοφονίες, τις μηχανορραφίες, τον σφετερισμό της εξουσίας, τη βία, την προδοσία, την εκδίκηση, τα ζητήματα ηθικής που θίγονται; Ολα αυτά είναι γοητευτικά αν εμφανιστούν στα μάτια ενός νέου με τρόπο κατανοητό. Ο καθένας μπορεί να βρει στον Αμλετ και τους ήρωες του έργου έναν άνθρωπο από το σήμερα. Μπορούμε να ταυτίσουμε κάθε ρόλο είτε με πρόσωπα της πολιτικής είτε της κοινωνίας».

Δεν θέλει να πει περισσότερα για τον Δανό πρίγκιπα που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει: «Αυτό που μπορώ να πω είναι πως η παράσταση που δημιουργεί ο Λεβάν Τσουλάτζε δεν θα είναι βαρετή».

Ο Τάσος Ιορδανίδης, βέβαια, δεν είναι μόνο ηθοποιός. Είναι και παραγωγός. «Τα πρώτα χρόνια πνιγόμουν σε μια κουταλιά νερό, αλλά αν δεν αναλάβω και την παραγωγή, νομίζω ότι θα μου κακοφαινόταν πια». Στο θέατρο «Ανεσις» είναι τα τελευταία 5 χρόνια και θα είναι, αν όλα πάνε καλά, μέχρι το 2024. Είχε δοκιμάσει όμως το άγχος της θεατρικής παραγωγής στο θέατρο του Γιώργου Αρμένη, στη β΄ σκηνή του «Αλμα», στο «Αργώ» κ.α. «Το είχα αποφασίσει από τον καιρό που τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2005. Δύο χρόνια μετά, ξεκίνησα να κάνω δικές μου δουλειές. Δεν σας κρύβω ότι ήταν και πρακτικό θέμα. Ο μόνος τρόπος να μην πέσεις έξω στο θέατρο είναι να ασχολείσαι με την παραγωγή όχι για να βγάλεις λεφτά, αλλά για να ζήσεις αξιοπρεπώς. Πώς θα μπορούσα να κάνω οικογένεια, που πάντα ήθελα, μόνο με τον μισθό του ηθοποιού;»,

Αναλαμβάνοντας το θέατρο συνεργάστηκε με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην», παράσταση «που πήγε καλά και του είμαι ευγνώμων γιατί με βοήθησε να βάλω το “Ανεσις” στον θεατρικό χάρτη της Αθήνας. Μετά ήρθε στη ζωή μου ο Τσουλάτζε».

Γνωρίζοντας τον θεατρικό χώρο από το σανίδι, τα παρασκήνια και το ταμείο, έχει άποψη για το θεατρικό τοπίο. Στον δικό του χώρο φέτος, εκτός από τον «Αμλετ» του Σαίξπηρ ανεβαίνει και ο «Θείος Βάνιας» του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου, που θα παίζεται τα Δευτερότριτα. «Ριψοκίνδυνο», δεν το αρνείται. Ισχυρίζεται όμως ότι «γίνονται πράγματα στο θέατρο που έχουν αληθινό ενδιαφέρον. Μου αρέσει η πορεία του Εθνικού Θεάτρου, αρκετών σκηνών ρεπερτορίου που επιμένουν, αλλά και ξεχωριστών περιπτώσεων. Μονάδες που ήρθαν για να μείνουν. Οπως η περίπτωση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη που γνωρίζαμε ως ηθοποιό, αλλά απέδειξε ότι έχει και εξίσου καλή σκηνοθετική ματιά. Υπάρχουν νέοι που δουλεύουν σκληρά για να δείξουν ότι είναι εδώ. Τάσεις δεν υπάρχουν, όμως πιστεύω ότι διαμορφώνονται. Περάσαμε μια μεγάλη φάση της αποδόμησης, αλλά πια ξεφεύγουμε σιγά σιγά. Ο κόσμος είναι κουρασμένος, είναι προσεκτικότερος στις επιλογές του και θέλει κάπου να ακουμπήσει. Καιρός να αρχίσουμε να δομούμε κι όχι να αποδομούμε».

«Αμλετ» στο θέατρο «Ανεσις». Παίζουν: Τάσος Ιορδανίδης, Αρης Λεμπεσόπουλος, Πέμη Ζούνη, Ιωάννα Παππά κ.ά.