Στου χρόνου το άρμα ταξιδευτής και ηνίοχος, ο μεγάλος Ζωγράφος Μπότης Θαλασσινός.
Θυμάμαι ότι είχα χάσει τη λαλιά μου όταν εκείνο το σούρουπο έπρεπε να ανέβω τα σκαλιά του σπιτιού του - της πινακοθήκης της προσωπικής- θα έλεγα, μιας κι έχει το θησαυρό της τέχνης που εκείνος μοναδικά περιδιάβαινε με τον χρωστήρα του και τον καμβά του, στο αρχοντικό του στη Θενών 74, στο Ηράκλειο. Έτρεμα, γιατί συλλογιζόμουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα που χρόνος ατέρμονος μου φαινόταν, τι θα μπορούσα να ρωτήσω τούτον τον Μεγάλο Εικαστικό!; Θα έπρεπε να ρωτήσω κάτι που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει διατυπώσει. Μου πέρασε από το μυαλό μια και μοναδική ερώτηση μόλις το βλέμμα μου έπεσε στον πίνακα που απεικόνιζε την «αρχοντομάνα» του, τη μάγισσα της ψυχής του, την αρχόντισσα όπως έλεγε ο ίδιος, το παλικάρι στις δύσκολες στιγμές του και την εμψυχώτρια για το δρόμο που ακολούθησε τελικά και δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή:
« Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ζωγράφησε την δική του «Τζοκόντα», για σας ποια είναι η «Τζοκόντα» της εικαστικής σας πορείας και της καρδιάς σας»; Δίχως να διστάσει ούτε στιγμή, μου απάντησε: «Τούτη εδώ η αρχοντομάνα μου», δείχνοντάς μου το υπέροχο – μοναδικό πορτραίτο της μητέρας του!
Υπάρχει μεγάλο κενό, δυσαναπλήρωτο κενό στον κόσμο των ΤΕΧΝΏΝ! Περνάμε ημέρες δύσκολες, κανείς δε νοιάζεται γι’ αυτά τα μονοπάτια και την καλλιέργεια του νου και της ψυχής! Δύσκολα και φτωχά χρόνια τούτα δω, χειρότερα από εκείνα που βίωσε ο μεγάλος απών της Τέχνης ,ο Μπότης Θαλασσινός. Όταν παιδί αμάλαγο επωμιζόταν το χρέος τιμής να δώσει ένα πρόχειρο τάφο στην αγαπημένη του γιαγιά, που μια εχθρική οβίδα της αφαίρεσε βίαια τη ζωή. Κι όμως, εκείνος προχώρησε σε δρόμους φωτεινούς και μονοπάτια ανηφορικά αλλά με αγάπη για τα γράμματα και τις τέχνες και κυρίως για την αγαπημένη του Κρήτη!
Τόση ήταν η αγάπη του που δε δίστασε να αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος του έργου του στην Τύλισσο - τη γενέτειρα της αγαπημένης του μάνας - κι ένιωθε βαθύτατη πίκρα γιατί κανείς δε δεχόταν να γίνει πινακοθήκη με τ’ όνομά του και όπως έλεγε κι εκείνος, να ξεναγεί ο ίδιος το φιλότεχνο, παγκόσμιο κοινό του.
Δυστυχώς η μηχανή της γραφειοκρατίας έχει σκουριασμένα γρανάζια!!!!!! Το ίδιο συνέβη και με το Δήμο Ηρακλείου, παρά τις πολλαπλές συζητήσεις για μια γρήγορη – άμεση λύση. Ευελπιστώ τώρα έστω κι αν «η αγάπη άργησε μια μέρα», να υλοποιηθεί η ύστατη επιθυμία του!
Είναι παράδοξο σε τούτη τη χώρα να υπάρχουν δυσκίνητα μυαλά, όταν πρόκειται για διεθνείς προσωπικότητες! Για προσωπικότητες που με ίδια έξοδα και προσωπική προσπάθεια έχουν αναδείξει τη χώρα μας στα πέρατα της γης με τις διακρίσεις τους στο στίβο των Γραμμάτων, των Τεχνών και της Επιστήμης! Θλιβερό στ’ αλήθεια!
Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ’ ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:
“Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ’ όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].