Στον αργαλειό της Τέχνης σου όμορφα έφτιαξα σε…. (pics)
Να σε υμνήσω με των αγίων σου τους ύμνους:
«Του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών κυρ Ιωάννου του Ξένου του εκ Σίββα».
Να ξεδιψάσω τη δίψα της ψυχής μου στις κρήνες σου, που ιστορούνται από τα μακρινά - τα ένδοξα χρόνια. Να περιδιαβώ στα στενά σοκάκια σου και ν ακούσω τις καντάδες από τη λύρα του Σαρούλη, του Κωστή του Κοντού και μαζί και του Αργυράκη, του Γιάννη του Πρατικάκη, του Γιάγκου του Μανιδάκη, του Αντώνη του Βάφη και του Σκουντή, του Συγγελάκη του Αλέξανδρου και του Μανούσου, την ιστορία σου ν’ ακούσω σε κάθε γωνιά σου και να μ’ ευλογήσει στην εκκλησιά σου ο π. Μιχάλης, ο π. Γιώργης και ο π. Αντώνιος και να συνεχίσω το οδοιπορικό της καρδιάς μου και των αναμνήσεων, στα σοκάκια σου που τώρα δεν ακούγονται οι γνώριμες φωνές των ζευγολατών σου και των παιδιών να τρέχουν με χαρά στο σχολειό στο άκουσμα του ήχου της καμπάνας της εκκλησιάς. Να παίζουν τα παλιά παιχνίδια της αυλής, ντελιμάδες, κρυφτό, κυνηγητό και ζήλιες, να σηκώνεται η βέργα του δασκάλου όχι από θυμό αλλά με διάθεση πειθαρχίας κι εκπαίδευσης!
Όλα αυτά, γλυκιάς μου θύμησης επισκέπτες.
Σίβα, είσαι η ιστορία ή μέρος αναπόσπαστο της ιστορίας ενός τόπου που έρχεται από τα μακρινά μινωικά χρόνια, τότε που φτιαχνόταν τα αρχιτεκτονικά θαύματα στο κάμπο της Μεσσαράς και ο Ροδάμανθυς έβρισκε το τόπο κατοικίας του στο όμορφο καλαίσθητο παλάτι της Φαιστού!
Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί λοιπόν, να διασχίσουμε τα μονοπάτια της ιστορίας και της παράδοσης διαβαίνοντας της καταγραφής τους δρόμους από όλους μας και της ιστορίας των οικογενειών μας, δημιουργώντας το γενεαλογικό δέντρο του τόπου μας, αυτού του τόπου που λέγεται Σίβας, που έρχεται σαν μαγικό μυθικό όνομα από τους μακρινούς αιώνες ως τα σήμερα με το ίδιο όνομα της αρχαίας πόλης του Ελλαδικού παλιού κόσμου, από την όαση της Αιγύπτου, από το θεό των Ινδών και από πολλά άλλα μονοπάτια αυτού του κόσμου του απάτητου και των άλυτων μυστηρίων, να δεσπόζει σ’ αυτόν τον λόφο και ν’ αγναντεύει τη μεγάλη Πεδιάδα, χαιρετώντας τους αιώνες, χαράζοντας ιστορικές σελίδες πολιτισμού και παράδοσης στις κακοτράχαλες πλάτες τους!
Ο σύλλογος που δημιουργήθηκε το 1984 από τη δημιουργική νεολαία του κάθε χρόνο με περισσή χαρά και επιμέλεια φροντίζει ν’ αναδεικνύει τις αμέτρητες πτυχές του. Φωτίζοντας κάθε φορά τον πολιτισμό που κουβαλάει στους ώμους του. Πέρισυ σε τούτη εδώ την πλατεία με περηφάνεια οι γυναίκες του Σίβα άνοιξαν τα σεντούκια τους, που καιρό τώρα τα ‘χανε σφαλισμένα και ατραγούδιστα, ίσως από τα χρόνια που η εξέλιξη κατάργησε τον αργαλειό και τα θαύματα της λαϊκής τέχνης, και τα παρουσίασαν στην αυλή του Σχολείου μας. Μια ζωή, χίλιες ζωές υφασμένες με χίλια χρώματα ξεδιπλώθηκαν εμπρός μας. Με ιδιαίτερη συγκίνηση και περίσσιο θαυμασμό νοερά ταξιδεύαμε στο χρόνο και τις αναμνήσεις μας.
Ξέρεις αυτή την μπατανία την έχει υφάνει η γιαγιά μου το 1900! Τα χρώματα είναι φυσικά, τα σχέδια τα έκανε μόνη της!
Μα ήταν ολιγογράμματη, πώς μπόρεσε;
Ιδού το θαύμα όταν η τέχνη ρέει στο αίμα σου, όταν είσαι βαπτισμένη με των αγίων τα θυμιάματα και του πολιτισμού το νερό, μόνο θαύματα κάνεις!
Ο Σίβας, χθες βράδυ αναβίωσε την παλιά βεγγέρα των χρόνων εκείνων που αιώνες φαίνονται… Όλο το χωριό συμμετείχε στην πανδαισία χρωμάτων και ήχων! Παραδοσιακών εδεσμάτων φτιαγμένα από τα μαγικά χέρια των γυναικών του χωριού. Ο χορός με τ’ ακούσματα από την γλυκόλαλη λύρα του Γιάννη Αλεξάκη και την ταξιδιάρα φωνή του, έντυσαν το σκηνικό μεταμορφώνοντάς το σε παραμύθι που η συνέχεια του είναι απόψε, στον ίδιο χώρο με τη θεατρική παράσταση του θεάτρου «Μορφές»:
« Αν εσύ … ήμουν εγώ» έστω και για λίγο. Θα μας έκανε να κατανοήσουμε το διαφορετικό, να αποδεχτούμε το αλλιώτικο και να συνεργαστούμε για μια αρμονική συνύπαρξη στο σχολείο, στο σπίτι και στην καθημερινότητά μας.
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Fedrico II”].