«Γροθιά» στο στομάχι αλλά και κόλαφο στην επιχειρηματολογία που προβάλλει η διοίκηση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ), σε μία προσπάθεια αποδόμησης των καταγγελιών-κραυγή των εργαζομένων της Ψυχιατρικής για τις τριτοκοσμικές καταστάσεις που επικρατούν στην κλινική, αποτελεί η επιστολή μητέρας και μάλιστα γιατρού-ιδιότητα που έχει ειδικό βάρος εν προκειμένω-μετά την νοσηλεία του παιδιού της στο συγκεκριμένο τμήμα.

Η επιστολή αυτή που βρίσκεται στην διάθεση του Cretalive-και δεν είναι η μοναδική-έχει κοινοποιηθεί στην Διοίκηση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου και αποτυπώνει με σπαρακτικό τρόπο την θλιβερή πραγματικότητα μέσα από τα μάτια μίας μητέρας, η οποία έζησε εκ των έσω αυτό που όλοι απεύχονται για τα παιδιά τους, για τους αγαπημένους τους, για τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Είναι η κραυγή μιας μητέρας (άραγε μήπως και αυτή είναι υποκινούμενη;) που ακριβώς την επόμενη ημέρα από την εισαγωγή της κόρης της στην κλινική με εισαγγελική εντολή, αντίκρισε το παιδί της ένα κουλουριασμένο πλάσμα στο πάτωμα.

«Την επόμενη ημέρα στο επισκεπτήριο, στο σκοτεινό, φοβικό, ασφυκτικό θάλαμο των οξέων, σε ένα πανάθλιο στρώμα-εμφανέστατα ποτισμένο με βιολογικά υγρά-στο πάτωμα ένα κουλουριασμένο πλάσμα ήταν το παιδί μου. Σοκαρίστηκα από την άθλια, μεσαιωνική εικόνα. Ένας άνθρωπος που η ψυχική του υγεία εκθέτει σε κίνδυνο τόσο τον ίδιο όσο και τους συνανθρώπους του και χρειάζεται για την αποκατάσταση της ψυχικής του υγείας να νοσηλευτεί σε αυτό το μπουντρούμι, σε αυτό το κελί, σε αυτό το εξπρές του μεσονυκτίου».

Η μητέρα διερωτάται «ποια ψυχική αποκατάσταση προσδοκούμε όταν η νοσηλεία γίνεται σε τριτοκοσμικές καταστάσεις, συνωστισμένοι ασθενείς σε θαλάμους και διαδρόμους, ο κάθε ψυχιατρικός να εκτίθεται στις εντάσεις και στην επικινδυνότητα του νοσηλευόμενου ασθενή, με γιατρούς, νοσηλευτές, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς να παλεύουν ηρωικά, αξιοθαύμαστα, υπερβάλλοντας εαυτό, σε συνθήκες γιατρών χωρίς σύνορα, σε «ένα κατά τα άλλα πανεπιστημιακό νοσοκομείο».

Τα όσα αναφέρει στην μακροσκελή επιστολή της προς την διοίκηση είναι πραγματικά καταπέλτης, όμως υπάρχει ένα απόσπασμα που «σφίγγει» την καρδιά και μόνο στο άκουσμα του: «Εύχομαι ποτέ να μην χρειαστεί να έχετε βιωματική άποψη για την Ψυχιατρική κλινική για να βελτιωθούν οι συνθήκες νοσηλείας. Το θεωρώ τραγικό που συνεχίζεται να βιώνουν το αίσθημα του «σκουπιδιού» ασθενείς και συγγενείς εφόσον τίποτα δεν έχει αλλάξει χωροταξικά στην Ψυχιατρική κλινική. Και ξέρω ότι θα παλέψω πολύ να με συγχωρήσει το παιδί μου που νοσηλευόμενη ένιωσε πεταγμένη σαν σκουπίδι στην χωματερή».

Με την επιστολή της η μητέρα απευθύνει έκκληση στην διοίκηση να ασχοληθεί ουσιαστικά με την Ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου, καλώντας την να μην συμβάλλει με τον τρόπο της στην περαιτέρω «δαιμονοποίηση» του ψυχιατρικού ασθενή στην Κρήτη.

Το Cretalive έχει στην διάθεση του και δεύτερη επιστολή συγγενή ασθενούς, ο οποίος βίωσε τις συνθήκες στην Ψυχιατρική κλινική κατά το διάστημα νοσηλείας της συζύγου του. Ο συντάκτης της επιστολής επίσης απευθύνει έκκληση για την βελτίωση των χώρων και των συνθηκών, αναγνωρίζοντας ωστόσο την ευαισθησία του προσωπικού και το πραγματικό ενδιαφέρον στην αντιμετώπιση των ασθενών.

Πρόκειται για καταστάσεις ντροπής που κάποιο επιμένουν να τις ωραιοποιούν ή να τις αποδίδουν σε μεθοδεύσεις λόγω σκοπιμοτήτων. Η πραγματικότητα όμως είναι μια και την γνωρίζουν από πρώτο χέρι μόνο όσοι βιώνουν στην Ψυχιατρική κλινική είτε ως προσωπικό είτε ως ασθενείς και συγγενείς.

Άνθρωποι που δίνουν καθημερινά αγώνα στην ψυχιατρική Κλινική του ΠΑΓΝΗ το φωνάζουν πλέον με πικρία: «Μας έχουν στο περιθώριο. Είμαστε παραμελημένοι και οι ασθενείς μας παραπεταμένοι». Είναι ξεκάθαρο ότι εδώ και χρόνια οι υφιστάμενες κτηριακές υποδομές της Ψυχιατρικής Κλινικής είναι ανεπαρκείς για να καλύψουν τις ανάγκες τόσων ασθενών. Παρ’ όλα αυτά ουσιαστική μέριμνα δεν έχει ληφθεί και σήμερα γιατροί, νοσηλευτές και ασθενείς εκπέμπουν δημόσια SOS.

Η επιστολή της μητέρας αποτελεί ένα ηχηρό «χαστούκι» στο σύστημα που στην ουσία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους αυτούς ως Β’ κατηγορίας. Θα περίμενε λοιπόν κάποιος από την διοίκηση του ΠΑΓΝΗ μία διαφορετική στάση, ουσιαστική και ανθρώπινη και όχι απαξιωτική απέναντι στους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά, επιτελώντας έναν πραγματικό άθλο.

cretalive.gr