Νόμιζα μέχρι την  Κυριακή βράδυ ότι όλα έχουν χαθεί  γιατί ο άνθρωπος έχει κουραστεί πια ν’ αναζητά το δρόμο της πορείας του και να απογοητεύεται διαρκώς. Μέχρι εκείνο το βράδυ είχα πείσει τον εαυτό μου ότι πρέπει να πορευτώ σ’ ένα κακοτράχαλο δρόμο, δίχως ξέφωτο…

Ώσπου βρέθηκα στην εκδήλωση των δραστηριοτήτων της ενορίας του Αγ. Τίτου Τυμπακίου, εν όψει της γιορτής της 25ης Μαρτίου,  δίχως ερωτήματα, δίχως προβλήματα που γεννά ο νους κατά καιρούς, μόνο με την καρδιά. Όλοι μαζί εργάστηκαν χωρίς εγωιστικά ταμπού και της αμάθειας τα διλήμματα, παρά μόνο με της καρδιάς το χτύπο εναρμονισμένο με τον αρμονικά πειθαρχημένο ήχο του νταουλιού και τη γλυκειά λαλιά της λύρας. Βάδισαν με μια πνοή πάνω στ’ αχνάρια της ποίησης και στης ιστορίας τις σκονισμένες σελίδες. Αναμειγνύοντας αρμονικά τον πατριωτικό ηρωισμό και την αξία της ελευθερίας μέσα από το θούριο του Ρήγα που ακούστηκε από τις παιδικές φωνές: « καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» Οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν τη μουσική, τα τραγούδια, τους ύμνους αγκαλιασμένα με του χορού τους κυματισμούς και τα θεατρικά δρώμενα που συγκλόνισαν την κατάμεστη αίθουσα του νηπιαγωγείου του Τυμπακίου.

«Διπλογιόρτι λαμπρό και περίτρανο έχουμε εμείς οι ορθόδοξοι Έλληνες στις 25 του Μάρτη. Πανευφρόσυνο πανηγύρι για την Ορθοδοξία μας. Εθνική γιορτή για την Ελλάδα μας. Η μέρα που καλούμαστε να θυμηθούμε τους αγώνες που έκαναν οι ηρωικοί πρόγονοί μας προκειμένου να αποτινάξουν την, για 400 χρόνια, σκλαβιά των Τούρκων. Ιερό ορόσημο η ημέρα, αφού θεωρείται η απαρχή για την απόκτηση της Εθνικής μας ελευθερίας. Είναι όμως και ημέρα που περισσότερο μας καλεί εμάς τους πιστούς, οι οποίοι βλέπουμε το βάθος των γεγονότων, όχι απλώς να θυμηθούμε κάτι ή και να παραδειγματιστούμε από κάτι, αλλά να συμμετάσχουμε στο σπουδαιότερο γεγονός , που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία: τη ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού μέσα στην Παναγία». Συγκλονιστικό ήταν το φινάλε όταν όλοι μαζί αυθόρμητα σηκώθηκαν κι έψαλλαν τον «Ακάθιστο Ύμνο» και τον «Εθνικό Ύμνο»!

Ο επίλογος στο κλείσιμο της εκδήλωσης από τα χείλη του Δημάρχου Φαιστού κ. Αρναουτάκη εντυπωσιασμένος από την παρουσίαση, μάς υπενθύμισε ότι λαός χωρίς ιστορική μνήμη χάνεται στην άβυσσο της αφάνειας. Χωρίς αξίες, πίστη και ιδανικά είναι σαν ένα πλοίο δίχως καπετάνιο, αφημένο στη δίνη των κυμάτων της θάλασσας.
Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ο κύριος Γιώργος Στεφανίδης – πανεπιστημιακός δάσκαλος στο Παρίσι – εξέφρασε τον θαυμασμό του για την εκδήλωση, τη δομή της, τη συνοχή της από την αρχή ως το τέλος, την αρμονία λόγων και πράξεων, μουσικής και χορού και την ευχαρίστηση τής ψυχής του για το υπέροχο θέαμα των δραστηριοτήτων της ενορίας του Αγίου Τίτου.

Αισθητή η απουσία του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Γορτύνης κι Αρκαδίας.

Πρέπει όλοι μας να ευχαριστήσουμε όλους όσοι εργάστηκαν με μόνο καθοδηγητή την καρδιά τους και την ψυχή τους ολάκερη και ιδιαίτερα τον π. Γεώργιο Ντυσπιράκη και να ενθαρρύνουμε για τη συνέχιση τέτοιων εκδηλώσεων σε όλη την περιφέρεια του νησιού μας. Ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους αφανείς βοηθούς, συντελεστές της εκδήλωσης  και τους επιμορφωτές . Ένα «ευχαριστώ» στο μουσικό σχήμα «Διαβάτες» κ. Κουρτάκη Δημήτρη και Γιάννη  Νακούση. Τους Ανδρέα Πολυχρονάκη, Αντώνη Κυδωνάκη και τη χορωδία της Ενορίας του Αγ. Τίτου. Επίσης ένα «ευχαριστώ» στη Γιούλη Κουρτάκη και  Λευκή Τερζάκη, στην Κατερίνα Θεοδωράκη και τη Ρένα Χαλκιαδάκη για την πολύτιμη, διακριτική βοήθειά τους, το δόσιμο από καρδιάς γι’ αυτό το άρτιο αποτέλεσμα.