Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου σταματά η ματιά μου στον «κακό» εκείνον που ανέβαζε την αγωνία των θεατών και ενίοτε ταυτιζόταν μαζί του! Δεν είναι άλλος από τον μεγάλο ηθοποιό μας με το αστείρευτο ταλέντο ερμηνείας, τον Ανέστη Bλάχο.

Τι να πεις και τι να αφήσεις!… Προβληματισμένη για το τι θα γράψω και τι θ’ αφήσω αποφάσισα να σας παρουσιάσω τον γιο του, τον Ηρακλή. Έναν άνθρωπο, μια προσωπικότητα πολυτάλαντη, μια ιστορία! Εξάλλου το ρηθέν από το σοφό λαό μας: « Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει», ταυτίζεται πλήρως με την περίπτωση. 

Όταν τον γνώρισα δεν έμοιαζε με τους άλλους …ξέρετε εκείνους που απλά κομπάζουν για το μεγαλείο της γενιάς τους, για τη λίγη φεγγαρόσκονη που άφησε στο νυχτερινό σεργιάνι του το φεγγάρι! Τούτος δω είχε …. « Ένα κυκλάμινο στο στόμα, κρατούσε παραμάσκαλα το θάνατο κι ανηφόριζε σφυρίζοντας στο μονοπάτι του. Ανηφόριζε και σφύριζε. Μ’ ένα πανέρι ήλιο φορτωμένο στο δεξί του ώμο κι ένα τριαντάφυλλο στον κόρφο….»

Σίγουρα έρχεται από ένα κόσμο απόκοσμο, άγνωστο, αινιγματικό συλλογίστηκα… Θα είναι απόμακρος, λες να τον ρωτήσω τ’ όνομά του; Πώς θα τον λένε; Κάτι σαν Ορφέα, ή Αυγερινό; Μήπως Περσέας; Δεν ταιριάζει σκέφτηκα… Αυτή μου η περιέργεια δε μ’ αφήνει να ησυχάσω ούτε λεπτό. Επιτάχυνα το βήμα μου για να ρωτήσω δήθεν την ώρα, περασμένες 3 μετά το μεσημέρι… «Κύριε! Συγγνώμη, κύριε Περικλή!» ξεστόμισα. Αχ αυτή μου η γρηγοράδα στο να πιάσω κουβέντα για να ξεκλειδώσω ανθρώπινες ψυχές!

-Σε μένα μιλάτε; Εγώ είμαι ο Ηρακλής!- Κρύος ιδρώτας περιέλουσε την περιέργεια μου, δίχως λαλιά στο στόμα μου έγνεψα πως ήθελα να  μάθω την ώρα…. Σε λίγα λεπτά του χρόνου του διαβατάρη, βρέθηκα στο καφενεδάκι της γειτονιάς κάπου στους Αμπελόκηπους- στην Αθήνα - να πίνω το αγαπημένο μου καϊμακλίδικό και να ρουφάω την ιστορία. Ο καλός μου άγνωστος σαν να ήταν βγαλμένος από όνειρο, γιατί έτσι φάνταζε ο ελληνικός κινηματογράφος σε όλους εμάς… Ναι, ναι ήταν ο γιος του θεατρίνου του Ανέστη Βλάχου και βαφτιστικός του άλλου του Νίκου Ξανθόπουλου! Μάλλον η περιέργεια μου και διάθεσή μου να ονειροπολήσω με κάνουν να βλέπω όνειρα με ανοιχτά μάτια, σκέφτηκα αλλά η κουβέντα είχε ερωτήσεις, απαντήσεις, ιστορία….

-       Ας αρχίσουμε από όπου θέλετε…

-       Ελεύθερα, δεν έχω πρόβλημα, η σκυτάλη σε σας.

-       Μπορεί να σας φανεί κοινότυπο αλλά θα μπω στον πειρασμό και θα σας ρωτήσω. Πώς ήταν η ζωή ενός παιδιού δίπλα σε τόσο σπουδαίους ιερουργούς της Τέχνης του θεάτρου και του Κινηματογράφου;

-       Εννοείτε και τον νονό μου Νίκο Ξανθόπουλο;

-       Φυσικά!

-       Παρά του ότι οι εποχές ήταν αρκετά δύσκολες από οικονομικής άποψης κυρίως, περνούσα πολύ καλά και μάλιστα αισθανόμουν ότι είμαι πολύ σπουδαίος όταν βρισκόμουν στο θέατρο με τη μαμά μου για να παρακολουθήσω κάποιο έργο στο οποίο πρωταγωνιστούσαν και οι δυο τους – πατέρας και νονός!

-       Θυμάστε κάτι από εκείνη την εποχή που σας εντυπωσίασε ιδιαίτερα και δε θα ξεχάσετε ποτέ;

-       Ίσως να υπάρχουν μερικές ωραίες στιγμές αλλά εκείνη που με εντυπωσίασε ήταν όταν ο πατέρας μου διοργάνωσε ένα συμπόσιο θεατρικό ή μάλλον καλλιτεχνικό, με όλους τους συναδέλφους του ηθοποιούς και μετά το δείπνο έπαιξαν κανονικά διάφορους ρόλους, αυτοσχεδιάζοντας! Ήταν τόσο όμορφα και παράξενα που ήθελα σαν παιδί, να ακολουθήσω τα βήματά τους για να γίνω σπουδαίος – τουλάχιστον έτσι νόμιζα, παιδί ων!

-       Τι σπουδές ακολουθήσατε;

 Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά (Α.Β.Σ.Π.) Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου
Τμήμα Εικονοληπτών!

-       Τελικά το μικρόβιο υπάρχει εντός σας! Εργαστήκατε - πιο συγκεκριμένα- στον κινηματογράφο, τηλεόραση, γενικώς στα ΜΜΕ;

-       Ναι βέβαια! Στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο, ως σεναριογράφος, ως δημοσιογράφος – αθλητικογράφος.
-       Πολύ ενδιαφέρον! Τώρα με τι ασχολείστε;

-       Προετοιμάζουμε Ντοκιμαντέρ για τα λατρευτικά σπήλαια της Κρήτης. Δεν μπορώ να σας πω λεπτομέρειες για τα γυρίσματα, γιατί δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι σύντομα θα βρίσκομαι στο όμορφο νησί σας, την Κρήτη για τα γυρίσματα.

-       Θα ήμουν υπερβολική αν σας ζητούσα από τώρα νέα συνάντηση για περαιτέρω πληροφορίες;

-       Καθόλου, χαρά μου να τα ξαναπούμε!

Τελικά μέσα στο σκοτάδι υπάρχει φως, υπάρχει ελπίδα για δημιουργίες πνευματικές για να γίνει φωτεινότερος ο πολιτισμός μας…

« -Μπορούν να δουν οι άνθρωποι τον ήλιο τα μεσάνυχτα; -Όχι! Όχι. Αλλά, ίσως υπάρχουν μερικοί. Ποτέ δεν είναι τόσο κίτρινος ο ήλιος. Τόσο κόκκινος. Τόσο πορτοκαλής…».

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]