Αντιμέτωποι με τα κολοσσιαία νούμερα των αμοιβών των διεθνών ποδοσφαιριστών, σίγουρα πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί πώς λειτουργεί το σύστημα υπολογισμού της αξίας τους. Είναι, ενδιαφέρον, όπως αναφέρουν σε εκτενές ρεπορτάζ τους οι New York Times, το ότι αν και οι ποδοσφαιρικές ομάδες εκπονούν ολόκληρες μελέτες και καταρτίζουν οικονομετρικά μοντέλα για να κάνουν τις αναγκαίες αξιολογήσεις στα «χρυσά πόδια», τελικώς υπάρχουν και άλλοι λιγότερο μετρήσιμοι παράγοντες οι οποίοι λαμβάνονται υπ’ όψιν.

Ενα μοντέλο που ακολουθείται στις ομάδες Α΄ κατηγορίας της Βρετανίας, στηρίζεται σε πολυάριθμες μεταβλητές: Χιλιάδες δεδομένα για την απόδοση των παικτών σε διαφορετικές ποδοσφαιρικές περιόδους, τους τραυματισμούς και τις ημέρες παρουσίας τους, τη θέση όπου παίζουν, την ηλικία, την εθνικότητά τους, τη διάρκεια των συμβολαίων τους και την εμπορική τους αξία. Επιπλέον, συνεκτιμώνται η αγοραστική δύναμη της εκάστοτε ποδοσφαιρικής ομάδας, το κόστος των συμπαικτών και των προκατόχων τους, προσαρμοσμένο στον πληθωρισμό. Στόχος δεν είναι να υπολογιστεί επακριβώς η αξία ενός ποδοσφαιριστή, αλλά να δοθούν κατευθύνσεις ως προς ποιο τίμημα θεωρείται λογικό για οποιονδήποτε παίκτη θα επιδιώξει να αποκτήσει ο προπονητής.

Παραφροσύνη

Πάντως, όσοι επινόησαν και τελειοποίησαν το προαναφερθέν μοντέλο, έχουν επίγνωση ότι η τελική τιμή που θα δοθεί για έναν παίκτη, πόρρω θα απέχει από την αρχική κατευθυντήρια γραμμή. «Μιλάμε για μια πραγματική τρελή εποχή στο ποδόσφαιρο», εξομολογείται εν πλήρει ειλικρινεία ο προπονητής της Τσέλσι, Αντόνιο Κόντε. «Εν γένει οι τιμές είναι δυσθεώρητες και όταν είσαι η ομάδα, που θέλει να αγοράσει έναν παίκτη, τότε τα κόστη είναι πολύ ψηλά, χωρίς να αντιστοιχούν και στην πραγματική του αξία». Και όσα συμβαίνουν την τρέχουσα περίοδο, απλώς επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά του. Η «φούσκα» αυτή οφείλεται στα υψηλά έσοδα των ομάδων της Α΄ κατηγορίας της Βρετανίας (Πρέμιερ Λιγκ), καθώς και σε εκείνα άλλων ισχυρών ομάδων της Ευρώπης (Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία), αλλά και στην πανταχού παρούσα απειλή, που προέρχεται από την Κίνα. Οι ομάδες της A΄ κατηγορίας (Σούπερ Λιγκ) προσφέρουν πολύ γενναιόδωρα πακέτα για την απόκτηση γνωστών ποδοσφαιριστών.

Ειδικότερα, στην περίπτωση της Πρέμιερ Λιγκ, η Εβερτον αποτιμά τον επιθετικό της Ρομέλου Λουκάκου στα 126 εκατ. δολάρια, όσα θα κληθεί να δώσει και η Μπαρτσελόνα για τον Ιταλό μεσαίο Μάρκο Βεράτι, που παίζει στη γαλλική Παρί Σεν Ζερμέν. Αυτό το ποσό, ωστόσο, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ένδειξη. Από την πλευρά της η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρόσφατα κατέβαλε στην Μπενφίκα 38 εκατ. δολάρια για έναν από τους κορυφαίους παίκτες της, τον 22χρνο αμυντικό Βίκτορ Λίντελοφ. Αλλά η Λίβερπουλ ζητεί το ίδιο ποσό για τον Μαμάντου Σάκο, έναν επίσης αμυντικό, ο οποίος είναι 27 χρόνων και είχε βρεθεί την περασμένη σεζόν αρκετό καιρό στον πάγκο.

Ετσι δημιουργείται ολοένα και πιο έντονα η εντύπωση ότι απλώς οι άνθρωποι των ομάδων σαλιώνουν το δάχτυλο, το σηκώνουν και διαπιστώνουν από πού φυσάει ο άνεμος. Για του λόγου το αληθές, προ δεκαπενθημέρου η Στόουκ Σίτι ίσως εξέταζε μία προσφορά 38 εκατ. δολαρίων για τον τερματοφύλακά της Τζακ Μπάτλαντ. Αφότου η Εβερτον, όμως, απέκτησε τον νεαρό τερματοφύλακα Τζόρνταν Πίκφορντ με το ίδιο ποσό, η Στόουκ Σίτι αναπροσάρμοσε την αξίωσή της προς τα πάνω. Πέραν της ίδιας της αγοράς, υπάρχει και η ίδια η εμπειρία και η γνώση του προπονητή για τις μετακινήσεις παικτών. Αυτό το ένστικτο που διαθέτει, πάντως, φυλάσσεται σαν επτασφράγιστο μυστικό. «Κάθε ομάδα το θεωρεί άκρως απόρρητο και το φυλάσσει όπως οι σεφ τις μυστικές συνταγές», λέει, τέλος, ο Ολαφ Ρέμπε, αθλητικός διευθυντής της Βόλφσμπουργκ, ομάδας της γερμανικής Α΄ κατηγορίας. «Κάθε ομάδα αποφασίζει με τον δικό της τρόπο πόσο αποτιμάται ένα παίκτης και αυτό διαφέρει εντελώς από το τι σκέφτεται μια άλλη».