Κι εγώ, ρεμβάζοντας περιδιαβαίνω της ποίησης μονοπάτια…κοιτάζω τον ορίζοντα, που η θέα από το παράθυρο του δωματίου μου, μού επιτρέπει και ψιθυρίζω…
Ακόμη βρέχει. Αιωνίως φαίνεται θα βρέχει. Κι αιωνίως θα κυκλοφορώ με μιαν ομπρέλα ψάχνοντας για μια πολίχνη ροζ γεμάτη ωραία ζαχαροπλαστεία.

Κυριακή πρωί κι όλα έχουν αλλάξει στη θέα των ματιών μου, σαν να έγινε μεταμόρφωση. Τα σύννεφα θέλησαν να κοιμηθούν για αρκετό χρόνο ακόμη στην αγκαλιά τ’ ουρανού,  ο άνεμος κρύφτηκε στο σακί του κουρασμένος και ο ήλιος φώτισε το Κυριακάτικο πρωινό. Από καιρό τώρα οι γονείς της τρίτης δημοτικού του Παγκρητίου Εκπαιδευτηρίου είχαν συζητήσει για την εκδρομή του Μαίου. Σκέφτηκαν ότι αυτή η εκδρομή είναι ευκαιρία για να γνωριστούν καλύτερα, να συζητήσουν και να περάσουν μια όμορφη ημέρα στη φύση.

Πρώτος σταθμός η ιστορική Μονή Αρκαδίου. Τι να πεις γι’ αυτόν τον τόπο τον άγιο, το σύμβολο ελευθερίας των λαών της Οικουμένης!; Η ξενάγηση συναρπαστική, τα παιδιά με πολύ ενδιαφέρον κρέμονται κυριολεκτικά από το στόμα του ξεναγού. Συναισθήματα – ίδια μελίσσια - σε κυριεύουν όταν βρίσκεσαι σ’ αυτόν τον τόπο είτε είναι η πρώτη φορά, είτε είναι η εκατοστή. Αποχωρώντας από τον ιστορικό χώρο προς το Δρυμό – το Φράγμα των Ποταμών – οι σκηνές του τοπίου εναλλάσσονται  λες και η παλέτα  κάποιου ζωγράφου θέλησε να μας ενθουσιάσει και να μας καθηλώσει μπροστά στην τόση ομορφιά. 

Φτάνοντας στο Φράγμα των Ποταμών και πιο συγκεκριμένα στο Δρυμό, βλέπουμε την πινακίδα «Φαράγγι του Αγ. Αντωνίου», «φτάσαμε!» ακούστηκαν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών και δίχως να χάσουν άλλο χρόνο, με φωνές και πειράγματα κατηφόρισαν προς το μονοπάτι που οδηγούσε στο σπήλαιο του Αγίου, πάνω στον βράχο. Αυτή η εικόνα μοναδική! Κεριά λατρείας των πιστών προς τον Άγιο ερημίτη στις πλάτες ενός βράχου, ο λευκός – πέτρινος σταυρός γίνεται προέκταση του βράχου, ένα καντήλι σιγοκαίει μπρος στην εικόνα του Αγίου και παραδίπλα - στην αγκαλιά ενός δέντρου τα αναθήματα καλά φυλαγμένα, για να θυμίζουν τα τάματα ως δώρο στον Άγιο, για κάποιο θαύμα που έκανε. 

Το νερό κρυστάλλινο κυλάει από τις κορυφές του βουνού και καταλήγει σαν καταρράχτης στο ποτάμι που διασχίζει το φαράγγι. Τα παιδιά βρέθηκαν στο κατάλληλο τοπίο για να παίξουν, να θαυμάσουν και να το απολαύσουν ολόψυχα - ευχόμενα να μην τελειώσει ποτέ αυτή η  μέρα  του Μαγιού.

Είναι δύσκολο, σκεφτόμουν, να ξεφύγουμε από το καβούκι μας που οι πολιτικές δυσλειτουργίες μας έκλεισαν, αλλά είναι μαγικό όταν τελικά με δύναμη θέλησης και ψυχής σπάμε τα δεσμά μας και βγαίνουμε στο φως. Το ταξίδι μάς αποζημιώνει!
Ο ερασιτεχνικός - φωτογραφικός φακός έκλεισε φευγαλέα, στιγμές αξέχαστες και θέλει να τις μοιραστεί μαζί σας.

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]