Παιδεία στο γύψο…(Γονείς και μαθητές του Τυμπακίου διαμαρτύρονται)
Γράφει η Ευα Καπελλάκη*
Το δίκιο… Στ’ αλήθεια πού να το βρουν; «Κρίση», είναι η μαγική λέξη αποποίησης των ευθυνών των υπεύθυνων. Ό,τι κακό συμβαίνει στη Χώρα υπαίτιος είναι η καταραμένη Κρίση…δηλαδή η οικονομική γιατί η άλλη, εκείνη του δεν αντέχω άλλα ψέματα και υποκρισία, είναι πιο επώδυνη και πιο εξοργιστική. Μαρμάρωσε η φωνή των παιδιών, σφίγγουν τη σιωπή τους γιατί τα λόγια πνίγηκαν στον αναστεναγμό και την απορία. Ο δρόμος τους χάνεται στον ίσκιο των ονείρων τους και πιάνονται από το φθινοπωρινό φως, για να αρθρώσουν και να ορθώσουν λόγο - ασπίδα μπροστά στο άδικο…
Διαμαρτύρονται γονείς και μαθητές του 3ου Δημοτικού Σχολείου Τυμπακίου Μεσαράς:
«Ξέρετε, έχουμε κουραστεί με τόσες υποσχέσεις για το ότι θα μας φέρουν δασκάλους κι εμείς να περιμένουμε και πέρασε το Φθινόπωρο, έρχονται τα Χριστούγεννα κι εμείς περιμένουμε να ‘ρθούνε οι δάσκαλοι και πιο συγκεκριμένα: Τα τελευταία τρία χρόνια στο σχολείο μας, , δεν έχει έρθει καθόλου δασκάλα αγγλικής φιλολογίας...έτσι υπάρχουν τάξεις, όπως η «Ε» που δεν έχει κάνει καθόλου αγγλικά...Το τραγελαφικό της ιστορίας είναι ότι πριν κλείσουν πέρυσι, τους έδωσαν να υπογράψουν ένα χαρτί, όπου δήλωναν ότι ήθελαν να παρακολουθήσουν και δεύτερη ξένη γλώσσα, όπου τους είχαν και επιλογή, ανάμεσα σε γαλλικά και γερμανικά…
Εννοείται ότι δεν έχουμε δασκάλα για καμμία από τις δύο γλώσσες....επίσης φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που το σχολείο μας δεν έχει γυμναστή και την ώρα της γυμναστικής τούς κάνει η δασκάλα τους, ασκήσεις γυμναστικής, την στιγμή κατά την οποίαν τόσοι καθηγητές φυσικής αγωγής, δεν έχουν προσληφθεί....». Η ανησυχητική φωνή διαμαρτυρίας γονιών και παιδιών!
Τι κάνουμε λοιπόν εμείς οι υπόλοιποι ; Κοιτάζουμε, αποχαυνωμένοι από τους φόρους και την τρομοκρατία των Τσιχαντιστών, να κρυφτούμε στο καβούκι μας φοβισμένοι, έχοντας χάσει τη φωνή μας, γιατί;
Αυτό που λέγεται:
«Μη μιλάς! Έτσι κι αλλιώς τα έχουνε αποφασίσει κι εμείς είμαστε αδύναμοι πλέον ν’ αντιδράσουμε», είναι απλά μια καραμέλα στο στόμα όλων μας.
Ας κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας, αυτά τα παιδιά που παλεύουν για μια θέση στον ήλιο κι ο ήλιος απλά είναι ματωμένος, κι εμείς τι κάνουμε για να τα προστατέψουμε; Ας μιλήσουμε όσο μπορούμε, ας ενώσουμε τις φωνές μας κι ας εκφράσουμε τα δίκαια αιτήματά τους! Οι πόρτες ίσως να μην ανοίξουν, ούτε τα παράθυρα, αλλά μια χαραμάδα φως θα φωτίσει το σκοτάδι κι εκεί θα βρουν την ευκαιρία τα παιδιά μας να προχωρήσουν, να φωνάξουν, ν’ ακουστούν, ν’ αντισταθούν και τη θέση του άδικου και της σιωπής να πάρουν το δίκιο και η έκφραση των χιλιάδων «θέλω».
Κατ’ ευφημισμό λειτουργούν τα σχολεία και υπάρχει υπουργείο παιδείας, γιατί στην ουσία η Παιδεία είναι σε γύψο, όλα είναι αγκυλωμένα και νεκρά, σ’ αυτή τη χώρα του φωτός. Τα παιδιά είναι τα θύματα του αύριο, του αύριο που εμείς τους αφήνουμε!
Μια ζωή χωρίς όνειρα και μια έρημη πολιτεία δίχως ήλιο, γιατί όταν δεν υπάρχει Παιδεία είναι σαν να έχει το φως παραχωρήσει για πάντα τη θέση του, στο σκοτάδι!
*Η κ. Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.