Οι Μεγάλες Εβδομάδες των Ελλήνων
Μιλάμε για το πιο «κουφή» και διακριτική σφαγή των τελευταίων ετών, με τους κυβερνώντες απλά να τοποθετούν τα κάρβουνα (μέτρα εν προκειμένω) στην ψησταριά.
Την τρέχουσα εβδομάδα, Μεγάλη για τους απανταχού Χριστιανούς, ο Κύριος (πιστεύουμε δεν πιστεύουμε σ' εκείνον - δικαίωμα του καθενός είναι) θα διδάξει, θα κάνει θαύματα, θα λατρευτεί, θα λοιδωρηθεί, θα μαρτυρήσει, θα σταυρωθεί και στο τέλος θα σταθεί και πάλι στα πόδια του, στέλνοντας παντού το μήνυμα της αιωνιότητας μέσα από την πίστη σ' εκείνον, με απαραίτητη προϋπόθεση τον σεβασμό στον συνάνθρωπο.
Τα πάθη του Χριστού, τούτη τη βουβή περίοδο, ταυτίζονται με τα πάθη του Έλληνα, που δείχνουν να κορυφώνονται όσο περνούν οι μέρες. Με τη διαφορά, ότι ναι μεν θα σταυρωθούμε, όπως συμβαίνει δίχως σταματημό τα τελευταία 6 χρόνια, ωστόσο η Ανάσταση θα μείνει όνειρο... εαρινής νυχτός (ω... πικρή μου έαρ, δηλαδή), καθώς το τέταρτο μνημόνιο θα μας περιμένει στη γωνία, με τις κροτίδες και τα λοιπά βεγγαλικά που αναμένεται να πέσουν πριν και μετά το «Χριστός Ανέστη» να είναι ότι πιο ανώδυνο πρόκειται να μας συμβεί από εδώ και πέρα.
Ο Αλέξης, ο δικός μας Αλέξης, ο πρωθυπουργός που συγκέντρωσε τις μεγαλύτερες κοινωνικές προσδοκίες (μετά τον Ανδρέα), προδίδοντας τον ίδιο του εαυτό (με βάση όσα έλεγε όλα αυτά τα χρόνια), τους αδέκαστους συντρόφους του, το κόμμα του και κυρίως τη λαϊκή βούληση (61,31% διάολε!) αποδείχθηκε όχι απλά μία από τα ίδια, αλλά μία απ' τα πολύ χειρότερα που θα μπορούσαν να τύχουν. Και όχι απλά έτυχαν, αλλά πέτυχαν... όσα δεν μπορούσαν να περάσουν οι εταίροι μας με τις προηγούμενες κυβερνήσεις!
Εγκλωβισμένος στα ψέματά του, υπό τον φόβο των Ιουδαίων, μετέτρεψε το «Ωσαννά» που -περίπου- του φώναζαν οι ανά την Ελλάδα -όψιμοι- υποστηρικτές του, απ' το 2012 κι έκτοτε -με αποκορύφωμα το περσινό επεισοδιακό καλοκαίρι, σε «άρον -άρον σταύρωσον αυτόν». Βέβαια, ούτε που τον νοιάζει. Όχι επειδή είναι άθεος. Ούτε επειδή η κυβέρνησή του αποτελείται κατά πλειοψηφία από καρεκλοκένταυρους, που στο βωμό της εξουσίας ξεπουλούν και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους και της αξιοπρέπειά τους. Αυτό είναι μια άλλη, αμαρτωλή ιστορία. Η ουσία είναι ότι ο πρωθυπουργός μας, το κεφάλι του οποίου θέλουν στο... πιάτο Έλληνες και ξένοι, προερχόμενοι από κάθε κοινωνικό - οικονομικό «πάτωμα» (καθένας για τους λόγους του), τρίβει και πάλι τα χέρια του από ικανοποίηση, ξέροντας ότι εκείνος δεν θα πληρώσει τίποτα απ' την τσέπη του.
Στο σταυρό θ' ανέβει, για ακόμη μια φορά, η κοινωνία, η οποία -υπνωτισμένη κι εξαντλημένη όπως είναι- θα περιμένει απ' τον άλλοτε «Μεσσία» της να κάνει αυτό που πρωτοέκανε το περασμένο καλοκαίρι: να θυσιάσει την πατρίδα του για τα... αργύρια των Ευρωπαίων, κτυπώντας με σβελτάδα τα καρφιά στην τσακισμένη σάρκα της ανυποληψίας μας! Από κοντά και τα ακροδεξιά εξαπτέρυγά του, που με τις λαϊκίστικες κορώνες - ανοησίες τους θα προσπαθήσουν να «χρυσώσουν» το χάπι και να δικαιολογήσουν όσα δεν δικαιολογούνται -Πράγματι, μας ψεκάζουν!
Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε! Και διαιρεμένε θα προσέθετα. Σίγουρη και αποδεδειγμένη πηγή επιτυχίας για τον πρωθυπουργό μας το «διαίρει και βασίλευε». Είδαμε τι έγινε το καλοκαίρι με τους «ΝΑΙ» και τους «ΟΧΙ». Βλέπουμε τι γίνεται κάθε Κυριακή στα γήπεδα με όλες τις οπαδικές αποχρώσεις να συγκρούονται (βλακωδώς), υπερασπιζόμενες ένα κάκιστο προϊόν (θεωρητικά - ουσιαστικά τα συμφέροντα των μεγαλοκαρχαριών που κολυμπούν στο βούρκο των «καθαρών» κεφαλαίων τους). Παρατηρούμε επίσης τι γίνεται σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, όπως τώρα με τους δημοσιογράφους. Δεν ξέρουμε ποιος δουλεύει ποιον και για ποιον! Όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί των εκάστοτε κυβερνώντων. Και ειδικά για το συγκεκριμένο σινάφι, η μη αντίσταση και η άνευ όρων παράδοση στις ορέξεις των σαρκοφάγων «σωτήρων» μας σημαίνει αυτόματη επιδοκιμασία του εξευτελιστικού καθεστώτος της ανασφάλιστης εργασίας με τις ατέλειωτες κι εξαντλητικές ώρες στο καθήκον και την πενιχρή, αναξιοπρεπή και ασεβή ανταμοιβή όσων μάχονται για ένα κομμάτι ψωμί (ίσως και λιγότερο στην εποχή μας)...
Έτσι, απ' τον πρόσθεση (που κάνει ο «κομμουνιστής» κ. Κατρούγκαλος στον λογαριασμό που έχουμε να πληρώσουμε στους δανειστές μας) περνάμε στον πολλαπλασιασμό κι από εκεί στην διαίρεση (των εργαζομένων) και τέλος στην αφαίρεση κάθε σπιθαμής αισιοδοξίας γι' αυτό τον καταραμένο τόπο. Πώς λοιπόν, ύστερα, οι νέοι να μην στείλουν τους πάντες στον αγύριστο, αναζητώντας αλλού την τύχη τους; Πώς να μην διαιωνίζεται η ανέχεια και η δυστυχία στις μέρες μας; Πώς να μην χάσουν (όσοι σκέφτονται κι έχουν επαφή με την πραγματικότητα) το χαμόγελό τους! Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στην Ελλάδα. Μαύρο, κατάμαυρο και το μέλλον μας, σαν κι αυτό που έπεσε εσχάτως στον ιστορικό τηλεοπτικό σταθμό «ΚΥΔΩΝ» και τόσες ακόμα οικογένειες έμειναν στο δρόμο! Αλήθεια, θα αντιδράσει, άραγε, κανείς απ' τους συναδέλφους της ΕΡΤ, που προ τριετίας βρέθηκε σε ανάλογη θέση;
Ενας προβληματισμένος πολιτης