Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού

Η μουσική, στο μαζοχιστικό πεντάγραμμο, είναι εντελώς επιδερμική και η Ελλάδα λικνίζεται αγέρωχη –υποψιασμένη τώρα πια- στην τοξική συμμετρία  των βημάτων… Ξέρει τώρα πια, «Εφιάλτες» τι σημαίνουν! Δυσλεκτική πολιτική σε μια παρωδία λέξεων και πράξεων, ονειρική! Η ματιά της πέφτει στην Ακρόπολη - στον Ιερό ναό της Αθηνάς - παίρνει δύναμη για να αντιμετωπίσει τούτη την ύστατη στιγμή, τον παρτενέρ του τάγματος των προδοτών, των καταστροφέων των λαών όπως τούτου εδώ, του Ελληνικού! 

Είναι η υπέρτατη στιγμή για να χαρίσει και πάλι το όνειρο στο χιλιοπροδωμένο λαό της, στον πισώπλατα μαχαιρωμένο λαό της! Το ξέρει καλά ότι τώρα είναι η ύστατη - ιερή ώρα για να ξυπνήσουν όλοι, μόνο με το πρόσταγμά της! Να ξυπνήσουν όλοι από το λήθαργο αιώνων τώρα, μετά από τη λήψη του  χαλαρωτικού χαπιού των ισχυρών, προδοτών, δωσίλογων… «ΘΑ»! 

Να ορίσει, στο γύρισμα του χορού και τους ήχους της μουσικής, αυτό που θα πουν όλοι μαζί: «Όχι πια άλλο θέατρο ειρωνικό»! Η απάντηση αυτή στον τελευταίο χορό της, στην τελευταία ευκαιρία, είναι αντίδοτο δημοκρατικό - λυρικό έκστασης, ως πράξης! Σε μια έκσταση πανδαιμονική, πανσπερμική, κύκνεια… Όλοι μα όλοι πρέπει να ξεχυθούμε στους δρόμους, να ουρλιάξουμε στην ουτοπία την παρανοϊκή, στην παρωδία της προόδου και της ενωμένης -κραταιάς Ευρώπης: 

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ! ΑΣ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΠΕΡΙΣΩΣΟΥΜΕ, ΩΣ ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ, ΤΑ ΟΛΙΓΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ «ΑΝΘΡΩΠΟΙ»! 

Αυτός ο τελευταίος μας χορός, λειτουργεί στα πέρατα του κόσμου ως ιαχή, ως κλαγγή αρμάτων, ως η ανάσα λίγο πριν το θάνατο, ως σπαρτιατική προσταγή στο βωμό των γενναίων: Ή ΤΑΝ ή επί ΤΑΣ! 

Η αγωνία κορυφώνεται πριν οδηγηθούμε ….

στον Νεκρικό μας Επίλογο!!

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].