Ύστερα από πέντε μήνες καθημερινών sold out στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, η παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του», ένα απολαυστικό ρεσιτάλ εναλλαγής ρόλων με τον Μάκη Παπαδημητρίου και τον Γιώργο Χρυσοστόμου, ταξιδεύει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. 

Μια «κωμικοτραγωδία» που εκτυλίσσεται στο Κέρι της Ιρλανδίας, όπου κινηματογραφείται μια χολυγουντιανή υπερπαραγωγή. Ο Τσάρλι κι ο Τζέικ είναι δυο ντόπιοι βοηθητικοί ηθοποιοί, δηλαδή extras… δηλαδή κομπάρσοι… δηλαδή οι άνθρωποι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα… και συμμετέχουν στην ταινία. Το ίδιο και ο Σων. Που αυτοκτόνησε. Έβαλε πέτρες στις τσέπες του κι έπεσε στο νερό. Κρίμα. 

Ο ψεύτικος κόσμος του Χόλυγουντ σε σύγκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα μιας επαρχιακής πόλης, μέσα από τα μάτια 2 ανθρώπων, μέσα από τις ζωές 15 χαρακτήρων, μέσα από την απαξίωση και την καταξίωση, μέσα… μαζικής ενημέρωσης και μεταφοράς. Κρίμα. 

Στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιώργος Χρυσοστόμου στην Ελευθερία Μετοχιανάκη, μιλάει για την παράσταση, τον κόσμο του θεάματος και το θέατρο στην επαρχία. 

Στην παράσταση βλέπουμε 2 κομπάρσους να προσπαθούν να ανελιχθούν στον κόσμο του θεάματος και να επιβιώσουν. Βρίσκεις ομοιότητα με το δικό σου ξεκίνημα; 

«Στο έργο οι πρωταγωνιστές είναι δύο άνθρωποι που προσπαθούν να ανέβουν στην ιεραρχία του πλανήτη και θεωρούν ότι το Hollywood θα τους βοηθήσει σε αυτό. Το έργο παλεύει ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα. Αν βλέπω κάποια ομοιότητα με το δικό μου ξεκίνημα είναι ότι όταν ξεκίνησα είχα την ψευδαίσθηση ότι τώρα που θα βγω από τη σχολή θα με δουν όλοι και θα «λάμψω», αλλά η πραγματικότητα ήταν 7 χρόνια ανεργία».  

Οπότε η παράσταση αποτελεί μια απομυθοποίηση για τον κόσμο του θεάματος; 

«Το έργο είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να προβάλει ο καθένας ότι θέλει πάνω σε αυτό. Ακόμα και να δει τον εαυτό του και τα δικά του προβλήματα. Η απομυθοποίηση έρχεται όταν βλέπουν οι «κομπάρσοι» ότι οι Χολλυγουντιανοί σταρς δεν είναι αυτό που φαίνονται. Είναι άνθρωποι με ψυχολογικά όπως όλοι. Κάπου στη μέση του έργου, οι 2 ήρωες επιστρέφουν στην πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος του θεάματος είναι μια φούσκα και γράφουν μια δική τους ταινία, το «Πέτρες στις τσέπες του». Έτσι προσπαθούν να «ξορκίσουν» αυτή την κατάσταση και να δείξουν στον κόσμο μια πραγματική ιστορία. Αυτή του «Σων», ο οποίος ήταν κομπάρσος μαζί τους και έφτασε στην αυτοκτονία. Έβαλε πέτρες στις τσέπες του κι έπεσε στο νερό». 

Πως είναι πρακτικά εφικτό μια παράσταση που πραγματεύεται τόσα πολλά κοινωνικά ζητήματα, να καταλήγει σε κωμωδία;  

«Θεωρώ ότι κωμωδία και δράμα είναι ένα. Είναι και τα δύο πτυχές της ζωής και ο διαχωρισμός δεν είναι όσο αυτονόητος όσο πιστεύουμε. Το χιούμορ συχνά χρησιμοποιείται, ώστε να αποφορτίζει δύσκολες καταστάσεις. Το κάνανε και οι γελωτοποιοί στο Μεσαίωνα. Είναι ανθρώπινη ανάγκη. Εμείς στο έργο δεν τα διαχωρίζουμε. Όταν βγαίνουμε δε λέμε θα παίξουμε μια κωμωδία, λέμε θα σας πούμε μια ιστορία».  

Στην παράσταση συμπρωταγωνιστείς με το Μάκη Παπαδημητρίου, κάνετε ο καθένας 7 και 8 ρόλους και έχετε αναλάβει και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Πως θα χαρακτήριζες την συνεργασία σας; 

«Η συνεργασία μου με το Μάκη είναι ευλογημένη. Δέσαμε εξαρχής και υπήρχε χημεία ανάμεσα μας. Έτσι και ο κόσμος αντιλήφθηκε πολύ γρήγορα τους κώδικες επικοινωνίας που είχαμε, που συμπεριλαμβάνουν ακόμα και την «καφρίλα» μέσα στην παράσταση. Παρουσιάζεται χιουμοριστικά μέχρι και μια κηδεία, χωρίς ωστόσο να προσβάλουμε κανέναν».  

Τι θέλετε να πείτε τελικά μέσα από το έργο;  

«Η παράσταση δεν είναι διδακτική, ούτε προσπαθούμε να περάσουμε βαρύγδουπα μηνύματα. Παρουσιάζουμε τις καταστάσεις έτσι όπως είναι με τις αστείες, αλλά και τις συγκινητικές στιγμές. Η εναλλαγή των δύο, ενθουσιάζει τους θεατές. Παρατηρεί κανείς πολύ εύκολα την ανάγκη τους, μόλις βαρύνει το κλίμα, για την επόμενη αστεία σκηνή, ώστε να λυθούν. Υπάρχουν πολλοί που μέσα από τις παραστάσεις τους πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τη συνειδητότητα του πλανήτη. Όμως, ο θεατής όταν αντιληφθεί ότι γίνεσαι διδακτικός και του κουνάς το δάχτυλο, δημιουργεί άμυνες». 

Μετά την επιτυχημένη χειμερινή σεζόν σας συναντάμε σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Πως σας αντιμετωπίζει το κοινό της επαρχίας; 

«Οι άνθρωποι με τους οποίους μιλάω στην επαρχία είναι διψασμένοι για θέατρο. Περιμένουν να έρθει το καλοκαίρι για να δουν παραστάσεις και μας περιμένουν πως και πως. Με λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο κόσμος εκτός Αθήνας δεν έχει πρόσβαση στο θέατρο όλο το χρόνο και χαίρομαι πάρα πολύ που θα επισκεφτούμε τόσα μέρη και ανάμεσα τους και την Κρήτη». 

Από την άλλη υπάρχουν τόσοι άνεργοι ηθοποιοί στην Αθήνα και τόσα άδεια θέατρα στην επαρχία. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;  

«Το πιο εύκολο είναι να κατηγορήσεις τους Δήμους και τις Κυβερνήσεις που δεν δίνουν λεφτά στον πολιτισμό. Όμως προσπαθώ να μη μένω σε αυτό και να εξετάσω και τις ευθύνες των ηθοποιών. Παρόλα αυτά, η συνωμοσιολογία μέσα μου, μου λέει ότι δεν συμφέρει κανέναν να ανθεί ο πολιτισμός. Η τέχνη είναι ένας καθρέφτης, οπότε δε θέλουν να δει κανείς αυτό που πραγματικά συμβαίνει, γι' αυτό και την πολεμάνε. Έτσι ο πολιτισμός σε τέτοιες περιόδους παύει να είναι προτεραιότητα. Εγώ τον θεωρώ προτεραιότητα». 

Δείτε το πρόγραμμα ΕΔΩ