Ο Θεόκλητος Προεστάκης, γνωστός ως Τάκης είναι ένας σύγχρονος ήρωας από την Κρήτη. Παρόλο που είναι κάτοικος ενός νησιού που σφύζει από ζωή και μιας άκρως τουριστικής περιοχής όπως η Ιεράπετρα, εκείνος προτιμά να ζει απομονωμένος με μόνη συντροφιά τα σκυλάκια του. Ωστόσο, αν και τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν συνεχώς οι περιπτώσεις ανθρώπων που επιλέγουν να ζήσουν με τη συντροφιά ενός κατοικίδιου, η συγκεκριμένη δεν είναι μία από αυτές, αφού ο Τάκης δεν ζει παρέα με ένα ούτε δύο αλλά διακόσια πενήντα σκυλιά!

Η ιστορία του Τάκη δεν αφορά μια συνηθισμένη περίπτωση φιλόζωου, αφού δεν ασχολούνταν ανέκαθεν με τη φροντίδα των ζώων. Πέρασε τη μεγαλύτερη περίοδο της ζωής του δουλεύοντας σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά της περιοχής όπου έμενε για να μπορέσει να κερδίσει τα προς το ζην. Μάλιστα σε ηλικία τριάντα χρόνων κατάφερε να ανοίξει και τη δική του επιχείρηση, ένα νυχτερινό club, το οποίο διατηρούσε για επτά περίπου χρόνια. Όμως κάποια στιγμή ένιωσε πως κουράστηκε από αυτό τον τρόπο ζωής, οπότε πούλησε την επιχείρηση του και με τις οικονομίες που αποκόμισε θέλησε να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή.

Την ίδια περίπου χρονική περίοδο ξεκινά και η σχέση του με τα ζώα. Συγκεκριμένα κάποια μέρα έτυχε να βρεθεί κοντά στη χωματερή της περιοχής και το θέαμα που αντίκρισε ήταν αδύνατο να τον αφήσει ανεπηρέαστο. «Όταν έφτασα στη χωματερή είδα τέσσερα σκυλάκια σε άθλια κατάσταση, να προσπαθούν να βρουν φαγητό ανάμεσα στα σκουπίδια. Μου ήταν αδύνατο να μη τα βοηθήσω», λέει ο ίδιος. Ωστόσο ο αριθμός των ζώων που τριγυρνούσαν στη χωματερή ήταν πολύ μεγαλύτερος. Έτσι κατέληξε, μέσα σε λίγο καιρό, να παρέχει φροντίδα σε περισσότερα από εξήντα σκυλάκια. Το αποτέλεσμα ήταν να δεθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό μαζί τους που αγόρασε μία έκταση κάμποσα μέτρα μακριά από τη χωματερή, η οποία δε λειτουργεί πλέον, με σκοπό να στεγάσει τα ζώα. Εκεί, δημιούργησε μόνος ένα καταφύγιο για σκύλους και μετέφερε σε αυτό όλους τους καινούργιους του φίλους. Τα σκυλάκια που πλέον ήταν υγιέστατα, είχαν βρει εκτός από στέγη, τροφή και φροντίδα έναν φύλακα-άγγελό στο πρόσωπο του Τάκη.

Παρόλα αυτά ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Η αγάπη και η αφοσίωση του για τα σκυλάκια ήταν ακόρεστη όχι όμως και τα χρήματα που είχε γι’ αυτό το σκοπό. Έτσι, μέσα σε λιγότερο από μισό χρόνο από την ώρα που άρχισε να λειτουργεί το καταφύγιο όσα χρήματα είχε εξοικονομήσει στο παρελθόν έκαναν φτερά. Για να τα βγάλει πέρα λοιπόν, πούλησε όλα τα υπάρχοντά του, ακόμη και το αυτοκίνητό του και άρχισε να δανείζεται χρήματα από γνωστούς και φίλους. Παρόλα αυτά όσα αποκόμισε δε φάνηκαν αρκετά με αποτέλεσμα να φτάσει στο χείλος της καταστροφής. Αποφάσισε λοιπόν να κάνει την καρδιά του πέτρα και να πουλήσει το καταφύγιο. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση. Και ακόμη και αν φαντάζει δύσκολο στην εποχή μας να πιστέψει κανείς σε θαύματα, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό συνέβη. Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία της πώλησης του καταφυγίου, η Αγγλική εφημερίδα Daily Mail δημοσιεύει στον website της ένα άρθρο που διηγούνταν την ιστορία του Τάκη.

Τις επόμενες μέρες άρχισαν να καταφθάνουν στα χέρια του πολλές δωρεές φιλόζωων από όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα σε διάστημα δύο εβδομάδων να συλλέξει ένα ποσό μεγαλύτερό από εκείνο που χρωστούσε. Το καταφύγιο και τα περισσότερα από εκατό σκυλάκια που φιλοξενούσε εκείνη τη στιγμή δεν είχαν πλέον λόγο να ανησυχούν για κάτι. Σήμερα το καταφύγιο βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Αυτή τη στιγμή φιλοξενεί γύρω στα διακόσια πενήντα σκυλιά, ενώ έχουν ήδη δοθεί για υιοθεσία περισσότερα από εκατόν πενήντα. Η σελίδα του καταφυγίου στο facebook, στην οποία δημοσιεύονται καθημερινά αναρτήσεις που παρουσιάζουν την εξαιρετική δουλειά που γίνεται, μετρά περισσότερους από εκατό χιλιάδες ακολούθους, ενώ τα θετικά σχόλια σε κάθε ανάρτηση είναι δεκάδες. Μάλιστα το καταφύγιο αποτελεί πόλο έλξης για δεκάδες φιλόζωους. Ειδικότερα, τα καλοκαίρια καταφθάνουν εθελοντές-επισκέπτες από όλη την Ευρώπη.

Πλέον χάρη στη σελίδα του και τα ποσά που αποκομίζει από τις δωρεές που έρχονται μέσα από αυτή, ο Τάκης μπορεί να κοιμάται ήσυχος, χωρίς βέβαια να σταματά να νοιάζεται για το τι συμβαίνει έξω από αυτό και χωρίς να περιορίζεται η δράση του αποκλειστικά στη φροντίδα σκύλων. «Είτε πρόκειται για σκυλάκι, γατάκι, είτε για γεράκι, περιστέρι ακόμη και για γαϊδούρι θα βρω τρόπο να το βοηθήσω. Είχα αρκετά περιστατικά με γεράκια και γύπες, με πουλιά τα οποία μετά τις πρώτες βοήθειες που τους παρείχαμε τα στείλαμε στην Αίγινα, στο κέντρο προστασίας πτηνών που υπάρχει εκεί. Μου είναι αδύνατο να αδιαφορήσω. Οποιοδήποτε πλάσμα δουν τα μάτια μου που χρειάζεται φροντίδα θα το βοηθήσω».

Δε χωρά αμφιβολία πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος λατρεύει αυτό που κάνει. Από νωρίς τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ οι ώρες του περνούν συντροφιά με τα σκυλάκια. Δυστυχώς όμως είναι εντελώς μόνος σε όλο αυτό. Αν και δέχεται καθημερινά τηλεφωνήματα από συμπολίτες και κατοίκους των γύρω περιοχών για να περισυλλέξει ή να βοηθήσει κάποιο ζωάκι, η βοήθεια που λαμβάνει από τους ίδιους είναι μηδαμινή. Την ώρα μάλιστα που δεκάδες φιλόζωοι από το εξωτερικό καταφθάνουν στο καταφύγιο και μένουν σε αυτό αρκετές μέρες μόνο και μόνο για να εργαστούν εθελοντικά, δεν υπάρχει ούτε ένας ντόπιος που να προσφέρει χέρι βοηθείας σε όλο το εγχείρημα. Την έλλειψη εθελοντικού πνεύματος και φιλόζωων συναισθημάτων μάλιστα, έρχεται να συμπληρώσει η κακομεταχείρηση αδέσποτων αλλά και οικόσιτων ζώων η οποία σύμφωνα με τον ίδιο οφείλεται στην έλλειψη παιδείας που έχουμε σαν Έλληνες.

«Εδώ η κατάσταση είναι τραγική. Θα βρείτε χιλιάδες σκυλιά δεμένα σε βαρέλια να αργοπεθαίνουν. Δεν έχει καταλάβει ο κόσμος ότι τα σκυλιά αυτά έχουν ψυχή. Τα παίρνουν και τα δένουν σε ένα βαρέλι για κάποιους ανόητους λόγους. Για να γαβγίζουν για παράδειγμα δίπλα από ένα κοτέτσι και δυστυχώς πάρα πολλά από αυτά πεθαίνουν εκεί δεμένα. Δυστυχώς τις προάλλες που είχε ένα καύσωνα και η θερμοκρασία έφτασε 45 βαθμούς, πολλά σκυλιά πέθαναν δεμένα πάνω σε βαρέλια».

Επίσης, ένα ακόμη μεγάλο σφάλμα σύμφωνα με τον ίδιο είναι πως οι περισσότεροι πολίτες περιμένουν τα πάντα από τις φιλοζωικές οργανώσεις. Την ίδια ώρα που οι δήμοι συχνά αδιαφορούν για το πρόβλημα με τα αδέσποτα οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν πως υπεύθυνη για τη στείρωση, τον εμβολιασμό και τη σίτιση είναι η πολιτεία. Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά «Δε γίνεται μόνο με τις φιλοζωικές να λυθεί το πρόβλημα. Οι άνθρωποι που απαρτίζουν τις φιλοζωικές είναι τα κορόιδα που καταστρέφουν τη ζωή τους, αφήνουν τις δουλειές τους και παρόλα αυτά δε λύνεται το πρόβλημα με τίποτα. Όλοι αφήνουν τα σκυλιά τους να γεννούν και έπειτα πετούν τα κουτάβια τους έξω, με σκοπό να τα μαζέψει η φιλοζωική. Κάθε οργάνωση έχει τη δυνατότητα να μαζέψει σε ένα χώρο εκατό ή διακόσια ζωάκια αλλά κάποια στιγμή ο χώρος γεμίζει.»

Όσον αφορά το τί μπορεί να συμβεί για να αλλάξει αυτή η κατάσταση προσθέτει: « Για να αλλάξουν τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα χρειάζεται ενημέρωση από τα σχολεία, ενημέρωση του κόσμου και τιμωρία σε όσους προβαίνουν σε παράνομες πράξεις. Επίσης, χρειάζεται να θεσπιστούν προγράμματα σε κάθε πόλη, χρηματοδοτούμενα από το κράτος ώστε να στειρωθούν τα σκυλιά σε όλη τη χώρα, σε όλες τις περιοχές. Πρέπει να τιμωρείται όποιος τα βασανίζει έχοντας τα δεμένα σε βαρέλια, στις ταράτσες τους, στις αυλές.». Αυτή η τεράστια διαφορά νοοτροπίας μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης παρατηρείται ακόμη πιο έντονα γύρω από το ζήτημα της υιοθεσίας. Αξίζει να σημειωθεί πως από τα εκατόν πενήντα σκυλάκια που έχουν δοθεί για υιοθεσία τα εκατόν σαρανταπέντε έχουν υιοθετηθεί από ανθρώπους στο εξωτερικό. Μάλιστα εκτός ελαχίστων περιπτώσεων οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι που ταξιδεύουν ως την Ιεράπετρα ώστε να πάρουν το κατοικίδιο τους από το καταφύγιο. Όσον αφορά την Ελλάδα από την άλλη, τα σκυλιά που κατέληξαν σε κάποιο σπίτι είναι μόλις πέντε.

Με εμφανές παράπονο σημειώνει «Δυστυχώς, μόνο πέντε σκυλάκια έχουν υιοθετηθεί στην Ελλάδα και τα τρία μου τα γύρισαν πίσω, ενώ στο εξωτερικό γύρω στα εκατόν πενήντα, από τα οποία μάλιστα παίρνω συχνά φωτογραφίες. Κάθε μήνα είτε κάθε δύο μήνες μου στέλνουν φωτογραφίες από σκυλιά που ζούνε σε παλάτια. Ειλικρινά σε παλάτια. Τα έχουν σαν παιδιά τους. Υπάρχει τεράστια διαφορά αντιμετώπισης σε σχέση με την Ελλάδα». Οι περισσότερες από τις υιοθεσίες έχουν πραγματοποιηθεί χάρη στο διαδίκτυο. Μεταξύ πολλών, πρώτη χώρα σε υιοθεσίες είναι η Γερμανία, ενώ ακολουθούν η Φινλανδία, η Αγγλία και η Νορβηγία.

Το καταφύγιο είναι πλήρως οργανωμένο. Αρχικά καταλάμβανε μία έκταση πέντε στρεμμάτων ενώ σήμερα έχει επεκταθεί στα δεκατρία. Σε αυτόν τον χώρο έχουν φυτευτεί γύρω στα 300 δέντρα για να δημιουργούνται οι κατάλληλες κλιματικές συνθήκες. Τα ζώα ζούνε χωρισμένα σε είκοσι ομάδες εκ των οποίων η καθεμιά έχει τον αρχηγό της, αρσενικό και θηλυκό, ενώ όλα κοιμούνται σε κατάλληλα διαμορφωμένα σπιτάκια. Πλέον έχει συσταθεί και επίσημα ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με την ονομασία «Στέγη προστασίας αδέσποτων ζώων». Ισχυρό εργαλείο στα χέρια του οργανισμού αποτελεί η σελίδα στο facebook στην οποία παρουσιάζεται όλη η δουλειά που γίνεται καθημερινά. Έτσι χρήστες από όλο τον κόσμο που ακολουθούν τη σελίδα καταθέτουν δωρεές για τη στήριξη του καταφυγίου μέσω PayPal ή τραπεζικού λογαριασμού. Τον καιρό αυτό μάλιστα η οργάνωση αναζητά εθελοντές συνεργάτες για τη σύσταση μιας ομάδας που θα διαχειρίζεται όλες τις διαδικασίες που σχετίζονται με τη σωστή λειτουργία του καταφυγίου.

Μπορεί η αγάπη του για όλα τα ζώα να είναι ίδια, ωστόσο δεν λείπουν και κάποιες περιπτώσεις που έχουν μείνει ιδιαίτερα χαραγμένες στο μυαλό του. Χαρακτηριστικά μας αναφέρει πως συγκινείται ιδιαίτερα κάθε φορά που θυμάται τη διάσωση ενός τυφλού σκύλου που περισυνέλεξε. «Εκείνο το σκυλί το είχε δει κάποιος σε ένα βουνό, ήταν τυφλό. Αυτός δεν έκανε τίποτα. Το άφησε στο βουνό. Μετά από ένα μήνα, λοιπόν, αυτό το σκυλί το είδα στη χωματερή. Με όπλο την όσφρησή του μύριζε τα σκουπίδια και έψαχνε να βρει τροφή. Μόλις το πλησίασα έπεσε πάνω μου σαν να με ήξερε. Του έδωσα νερό και φαγητό και από εκείνη τη στιγμή, το σκυλί αυτό αν και δεν έβλεπε, ήταν το πιο χαρούμενο σκυλί που είχα ποτέ στο καταφύγιο.

Έπαιζε συνεχώς, έκανε τούμπες. Πέθανε από γηρατειά. Αυτό το σκυλί δε θα τα ξεχάσω ποτέ». Τα πάντα στο καταφύγιο περνούν από τα χέρια του. Χρόνος για ξεκούραση ή για την προσωπική του ζωή δεν υπάρχει, αλλά αυτό δεν τον ενοχλεί καθόλου. Τα δεκάδες μηνύματα στήριξης και οι δωρεές που λαμβάνει σχεδόν σε καθημερινή βάση είναι αυτό που του δίνει δύναμη να συνεχίζει το έργο του. Έχει αφιερώσει τη ζωή του στη φύση και τα ζώα κάνοντας αυτό που αγαπά. Μέσα από αυτό, εν τέλει, νιώθει πως γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Με αυτά το μήνυμα άλλωστε προτίμησε να κλείσει τη συζήτησή μας. «Δηλαδή πόσο μυαλό χρειάζεται πλέον για να καταλάβει κανείς ότι πρέπει να είμαστε καλοί άνθρωποι; Ένας καλός άνθρωπος θα φερθεί καλά και στα ζώα. Όταν υπάρχει καλοσύνη και σεβόμαστε το περιβάλλον και τα ζώα, τότε θα ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Τόσο δύσκολο είναι να το συνειδητοποιήσουμε;».

lifo.gr