Είχα την τύχη να τον γνωρίσω όταν μου ανέθεσε το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας να παρουσιάσω την ποιήτρια σύζυγό του, Χαριστή και το υπέροχο έργο της. Πάντα με το χαμόγελο και με τον  καθησυχαστικό του λόγο. Ξεχνούσε οποιοδήποτε πρόβλημα τον ταλάνιζε και μεμιάς άνοιγε τις πόρτες της ψυχής του να σε υποδεχτεί. Κι ήταν η ψυχή του ώριο περιβόλι, γεμάτο  λουλούδια με χρώματα κι αρώματα. 

Πρόσφατα τον συνάντησα στα Μάταλα, μιλήσαμε πάντα με το χαμόγελο και φυσικά μου έδωσε ένα λαχείο, το τυχερό όπως έλεγε! Μας περίμενε στο σπίτι του για να κεράσει  μια ρακί και ν' ακούσομε τους ωραίους, ταξιδιάρικους στίχους της Χαριστής του.

Πριν μερικές ημέρες δημοσίευσε η Χαριστή το παρακάτω "προφητικό" ποίημα:

ΑΝ ΕΙΝ' ΚΑΚΟ ΤΟ ΡΙΖΙΚΟ●●●

(Της Χαριστής Κουκουμπεδάκη)

Μιαν κορασίδα ήτονε μαναδοκυρουδάτη μ'αρίφνητα χαρίσματα και μ'ερωθιές γεμάτη..

Αρχοντοπούλα και κερά στο μόσκο 'νεθρεμένη

και με το γάλα τσ'αθρωπιάς την είχαν βυζασμένη...

Ωσάν τα κρούσταλα νερά ήτον η γι-ομορφιά τζη

κι ένα κομμάτι μάλαμα και ζάχαρ' η καρδιά τζη... 

Ο ήλιος τσ'αντιφέγγιζε στα κάλλη τα κρινάτα

και στα πλουμιά που φόρειενε χρυσά βασιλικάτα...

Και το φεγγάρι εχύνουντο στην τόση τζη ομορφάδα

απού μοιαζε με τση Λαμπρής τη φωτερή λαμπάδα...

Στο παραθύρι τζή βγαινε Αυγερινός και Πούλια

κι αθιούσανε στο διάβα τζη κρινάκια και ζιμπούλια...

Τσ'αργαδινές τση έθετε σε κλίνη πουπουλένια

και δεν την άφην' ορνική του έρωντα η γ-έγνοια...

Ρήγας κι αφέντης τση τρυγά τον έρμο λοΐσμό τζη

κι εθώρειε ντονε κάθ'αργά που θετε, στ' όνειρό τζη....

Στ' όνειρο εσεργιάνιζε στσ' αγάπης του τα κάστρα

και στο μπαξέ τσ' αγκάλης του 'σαμε να σβήσουν τ'άστρα.. 

 Στου λοΐσμού τον ασκιανό τον είχε ποθεσμένο

και στο σαλόνι τση καρδιάς καθεκλοκαθισμένο...

Λεμοναθό μες στση καρδιάς τον είχε το περβόλι

κι η γι-αναπνοιά τζη ήτονε μα κι η ζωή τζη όλη...

Κι εκείνος τα 'νειρεύγουντο τα θεΐκά τζη κάλλη

κι αποκοιμούντο η σκέψη ντου στη δροσερή τζ'αγκάλη....

Σε γάμο τηνε γύρεψε να τηνε στεφανώσει

κι ένα φιλί στο μάγουλο τσ' αγάπης να τση δώσει....

Μα η μοίρα η κακομούντρουλη παραχωσά 'χε στέσει

τη ζήση τζη με μια βαθιά πληγή να την πονέσει...

Και μιαν ημέρα ο βασιλιάς καβάλα στ' άλογό ντου

τον έριξε κι εσκόρπισε στση γης τον ομυαλό ντου....

Κι ούλοι ελυπηθήκανε μα πλια πολύ η κόρη

απού τση 'πηλογούντονε κάμποι λαγγοί κι αόρη...

Κι έθεκε δίχως να σκωθεί απ'την ημέρα εκείνη

με σαλεμένα λογικά εις τσ' αρρωστιάς την κλίνη...

Κι είντα πως ήτον άρχοντες και βασιλείς με πλούτη

απού τα πάντα στο λεφτό 'λάσσει η ζωή ετούτη...

Σα θέλει η γ-έρμη μοίρα σου θα σε λαλεί στον πάτο 

αφού στο δευτερόλεφτο....φέρνει τα πάνω κάτω...

●●●ΧΑΡΙΣΤΗ ΚΟΥΚΟΥΜΠΕΔΑΚΗ●●● 3/5/2017...

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].