Ο Αλέξης και ο Κυριάκος ψάχνουν μάταια την Ελπίδα της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη
Γράφει ο Ανδρέας Β. Τσιλογιάννης
Στίχοι τραγουδιού, που κάλλιστα θα μπορούσε να σιγοτραγουδάει η Ελπίδα, ψάχνοντας απογοητευμένη να βρει τη λύση στην έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία. Η Ελπίδα, όντως νευριασμένη από την τωρινή οικονομικοκοινωνική πολιτική κατάσταση στην οποία η χώρα βρίσκεται, νιώθει προδομένη από τον κ. Αλέξη Τσίπρα και την πρώτη φορά αριστερά, εξ` αιτίας των φρούδων υποσχέσεων του Έλληνα Πρωθυπουργού προς τους συμπατριώτες της.
Η Ελπίδα, αν και αποφάσισε να μην ενδώσει στα πολλαπλά ζητημένα ραντεβού της κυβερνητικής αριστεράς, από το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου, βρίσκεται σε ένα εξίσου πιεστικό κλοιό αναζήτησης, αυτή τη φορά από τον Πρόεδρο της ΝΔ κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, με ειδικές αναφορές και καλέσματα στο όνομά της κατά την διάρκεια της ομιλίας του κ. Μητσοτάκη στους παραγωγικούς φορείς της χώρας στην 81η ΔΕΘ. Σαφέστατα, η Ελπίδα νιώθει την πίεση, καθώς πλέον διαθέτει το πιο αναγνωρίσιμο όνομα στην Ελλάδα, το πιο πολυσυζητημένο, με αριστερά και νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά να την αναζητούν, να την ποθούν με κάθε τρόπο γνωρίζοντας πως διαθέτει το brand name που διατηρεί και οδηγεί στην εξουσία.
Η ίδια η Ελπίδα δύσπιστη, αρνείται πεισματικά το ραντεβού με τον οποιοδήποτε, την ώρα που βλέπει τον Έλληνα αμέτοχο καθισμένο στον καναπέ να παρακολουθεί την πορεία των γεγονότων προσπαθώντας να ονειρευτεί την δική του …Ιθάκη. H 81η ΔΕΘ ανήκει στο παρελθόν, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως κ. Κυριάκο Μητσοτάκη στην ομιλία του προς τους παραγωγικούς φορείς και στους Έλληνες να υπόσχεται πως θα φέρει πίσω την Ελπίδα. Το τέλος της 81ης ΔΕΘ, βρίσκει την Ελλάδα αντιμέτωπη με τα ίδια προ Εκθέσεως προβλήματα. Η χώρα βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης, στην παραμονή των capital controls, στην ανεργία αλλά και μέσα σε ένα μνημόνιο που εδώ και 6 χρόνια αποτελεί τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη. Η ελληνική κρίση είναι πολυεπίπεδη, με επιπτώσεις στην οικονομική, πολιτική, κοινωνική ζωή της χώρας.
Η Ελλάδα βρίσκεται από τον Απρίλιο του 2010 μέσα σε ένα μνημόνιο επαναβαπτιζόμενο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, καθώς αδυνατεί να εξέλθει από την κρίση λόγω αδυναμίας εφαρμογής των συμφωνηθέντων με τους εταίρους δανειστές. Αποτέλεσμα, η αλλαγή ονομασίας του μνημονίου είτε σε μεσοπρόθεσμο, είτε σε δεύτερο ή τρίτο αλλά και η ασταθής πολιτική κατάσταση με την εναλλαγή κυβερνήσεων και την σκληρή οικονομική πολιτική, να αναγκάζει την κοινωνία να βρίσκεται στα όριά της. Η κρίση στην πατρίδα μας ήρθε το 2007, όπου η αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τη ΝΔ έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας, αφήνοντας κληρονομιά ένα χρέος των 360 δις ευρώ αλλά και μετέπειτα έξοδο από τις αγορές, μη μπορώντας η τότε κυβέρνηση να διαχειριστεί σε εθνικό επίπεδο την διεθνή οικονομική κρίση. Σαφέστατα, ως Έλληνες, είμαστε συμμέτοχοι στην κρίση, θύματα σε ένα βαρύ οικονομικό σκηνικό, ζώντας μέσα σε μια ανύπαρκτη οικονομία έξω από οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία. Στον 6ο χρόνο εφαρμογής των μνημονίων, τα λάθη οι παραλήψεις αλλά και το παρωχημένο πολιτικό σύστημα -απαράλλακτο τα τελευταία 40 χρόνια-, αδυνατεί να βγάλει την χώρα από το μνημόνιο, να φέρει την ανάπτυξη, να μειώσει την ανεργία, να φέρει πίσω την χαμένη Ελπίδα.
Ο Έλληνας καθισμένος στον καναπέ βλέπει την Ελπίδα να μην έχει θέληση επιστροφής, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τόσο ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, την αναφέρουν συχνά, με στόχο την προσέλκυση οπαδών της αλλά και συγχρόνως, εν δυνάμει μελλοντικών ψηφοφόρων τους. Πολίτες και πολιτικοί, αναμένουν την επόμενη μέρα χωρίς να δουν το σήμερα, κοιμούνται με τη σκέψη στο αύριο. Οι μεν πολίτες είναι έτοιμοι να ξαναψηφίσουν τους καταστροφείς της χώρας και οι πολιτικοί, με θέα την εξουσία, είτε να μη θέλουν να την απωλέσουν, είτε να επιθυμούν την με κάθε τρόπο επιστροφή σ` αυτή, χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική ή απόδοση ευθυνών στους υπαίτιους της εθνικής καταστροφής. Το πολιτικό σύστημα της χώρας, η λεγόμενη μεταπολίτευση, θρέφεται καλά, νικώντας την όποια προσπάθεια αλλαγής με τις ευλογίες των σκληρών δανειστών εταίρων. Η επανάσταση δεν έρχεται, όσο και αν την ευαγγελίζονται οι πολιτικοί αρχηγοί, με τον λαό να ζει μέσα στην ανέχεια, χωρίς όμως να έχει διάθεση να βγει στους δρόμους. Δέχεται τα πάντα, έτοιμος να ψηφίσει αυτόν που θα ξαναυποσχεθεί τα περισσότερα, ακόμα και αν δεν μπορεί λόγω μνημονιακών συμβάσεων να εφαρμόσει την ακατάπαυστη υποσχεσιολογία. Η μνημονιακή περίοδος της χώρας καλά κρατεί, με το ΔΝΤ και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (εταίρους – δανειστές) να επιβάλλονται στις κυβερνήσεις των κ.κ., Γ. Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμο, Αντώνη Σαμαρά.
Το 3ο μνημόνιο, επιβάλλεται από τους εταίρους- δανειστές και στον κ. Αλέξη Τσίπρα, άσχετα από την δέσμευση του ιδίου, μέσα από το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης το 2014, πως με ένα άρθρο σε ένα νόμο θα σκίσει το μνημόνιο. Με την αποδοχή του 3ου μνημονίου, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, αναγκάζει την αριστερά να συναντηθεί με την σκληρή πλευρά του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, σε ένα συντηρητικό και υφεσιακό περιβάλλον. Σαφέστατα, μέχρι τώρα, η χώρα κρατήθηκε όρθια από τη σκληρή εφαρμοσμένη δημοσιονομική πολιτική, προερχόμενη από τα τρία μνημονιακά προγράμματα. Δεδομένο πως η χώρα θα χρειαστεί να υποχρεωθεί να υπογράψει και να εφαρμόσει ένα 4ο μνημόνιο, αν δούμε αντικειμενικά τις εξαγγελίες του εν δυνάμει πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην 81η ΔΕΘ. Η ελληνική κρίση, είναι αποτέλεσμα πολιτικών που η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει, αποδεχόμενη τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που βρίσκει πεδίο εφαρμογής μέσα από συντηρητικούς ευρωπαϊκούς πολιτικούς οργανισμούς. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ανεξαρτήτως ιδεολογίας, αποδέχονται την εφαρμογή σκληρών μνημονιακών πολιτικών όταν οι ίδιες βρίσκονται είτε στις παρυφές της χρεοκοπίας, είτε σε ενδεχόμενο Grexit και την απειλή της επιστροφής στη δραχμή καθώς αδυνατούν να καλύψουν τις μνημονιακές επιταγές. Mέσα σ` αυτό το διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό σε Ευρώπη και Ελλάδα, η χώρα πρέπει να αποκτήσει επιτέλους σχέδιο βιώσιμο που θα οδηγήσει στην έξοδο από την πολυεπίπεδη κρίση. Έξοδος που έρχεται μόνο μέσα από το τέλος της εφαρμογής του μνημονίου με μια πολιτική δεσμευτικού χαρακτήρα από όλες τις δυνάμεις που κινούνται στα πλαίσια του δημοκρατικού φιλοευρωπαϊκού πρόσημου. Αναγκαία, η έκφραση όλων των προοδευτικών δυνάμεων μέσα από ένα ενιαίο πολιτικό φορέα, με κοινό στόχο την έξοδο από την κρίση και τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης για την επόμενη από το μνημόνιο μέρα.
Μπορεί η Ελπίδα η οποία ούτε στην 81η ΔΕΘ εμφανίστηκε, να έρθει και να ξαναδώσει χαρά και όραμα στους Έλληνες ; Ναι μπορεί, αρκεί να υπάρξει Εθνική Συμφωνία και πολιτικές εφαρμοσμένες με σταθερά βήματα που θα οδηγήσουν τον Έλληνα να εμπιστευτεί ξανά το πολιτικό σύστημα και την χώρα του. Η Ελπίδα μπορεί να εμφανιστεί ξανά, πατώντας σε βάση στέρεα, σε πολιτικές εφαρμοσμένες με κοινωνικά χαρακτηριστικά από δυνάμεις προερχόμενες από τον προοδευτικό χώρο. Η Ελπίδα ανήκει στον προοδευτικό χώρο, δεν θέλει να ισορροπεί ανάμεσα στην αριστερά του ψέματος αλλά και αρνείται να ταυτιστεί με μια νέα καταστροφικού τύπου συντηρητική δεξιά. Η Ελπίδα μπορεί να επιστρέψει, μέσα από ένα δρόμο που θα εγγυηθεί καταρχήν την ενότητα της ελληνικής κοινωνίας, την έξοδο από την κρίση την μη χρεοκοπία, αλλά και ένα ενδεχόμενο Grexit με επιστροφή στη δραχμή καλά κρυμμένο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Ελπίδα επιστρέφει μόνο για τον ελληνικό λαό, δεν ανήκει ούτε στον Αλέξη ούτε στον Κυριάκο. Η Ελπίδα ανήκει στους Έλληνες, αρκεί να ξυπνήσουμε αναγκάζοντας την ίδια να παραδεχτεί πως ναι μένει εδώ γιατί τα όνειρα τα έκανε μαζί μας…
Δημοσιογράφος Andreas.tsilogiannis@gmail.com Follow on Twitter : @TsilogiannisAnd