Είναι δύσκολη περιοχή αλλά και θεατρική γειτονιά με παρελθόν. Κάτω από την Ομόνοια, το Εθνικό θέατρο, το «Αγγέλων Βήμα», το «Αλμα», μια δεύτερη θεατρική αλυσίδα σχηματίζουν γύρω από την πλατεία Καραϊσκάκη, το «Βέμπο», το «Περοκέ» και στην ήσυχη Βίκτωρος Ουγκώ 55, το «Θέατρο Σταθμός». Παλιά αγαπήθηκε ως «μικρό Παρίσι των Αθηνών». Σήμερα συνυπάρχουν Ελληνες και πολλοί ξένοι. Δύο μαντιλοφορεμένες μαμάδες σπρώχνουν τα παιδικά καρότσια σε μια νυχτερινή βόλτα και κοντοστέκονται κοιτώντας με περιέργεια τα φωτογραφικά ταμπλό του θεάτρου και τα δυνατά φώτα. Φέτος, την καλλιτεχνική διεύθυνση ανέλαβε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης, επιζητώντας με τις επιλογές του «ένα ταξίδι ταυτότητας». Σκοπός του ήταν «να μιλήσουμε για την ταυτότητα και την ενότητα» όπως λέει. Εκατό χρόνια μετά τον Εθνικό Διχασμό, αναζητεί «εκείνα τα σημεία που μας ενώνουν».

Μια τέτοια επιλογή είναι η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος της Φωτεινής Τσαλίκογλου «8 ώρες και 35 λεπτά» . Η τραυματική ιστορία μιας οικογένειας Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής, όπως την εξιστορεί ένας επίγονός της κατά τη διάρκεια ενός αεροπορικού ταξιδιού που διαρκεί 8 ώρες και 35 λεπτά, από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα. Παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή σε δική του διασκευή και σκηνοθεσία, με την Κατερίνα Χέλμη, την Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, τη Μάρω Παπαδοπούλου και τον ίδιο. Η παράσταση «Για την Ελένη», που ανέβηκε για πρώτη φορά από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, επιχειρεί τον τρίτο κύκλο της με τη Μαρία Κίτσου. Τις Πέμπτες ο Θανάσης Νιάρχος συνομιλεί με ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών για την προσωπική τους διαδρομή και τη δική τους «πατρίδα». Στα 23/11 θα ακούσουμε τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Στο Αναγνωστήριο (συνεργασία με το Analogio Festival), μία ακόμη δράση, διαβάζονται ποιήματα και πεζογραφήματα της νεοελληνικής γραμματείας: από τον Αντρέα Κάλβο ώς τον Μένη Κουμανταρέα. Στις 22/11 ο Ενκε Φεζολλάρι θα διαβάσει Γιάννη Ρίτσο και στις 29, ο Ηλίας Λογοθέτης και η Μαρία Ζαχαριά Αγγελο Σικελιανό και Εύα Πάλμερ. «Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα» της Λένας Κιτσοπούλου, δύο ιστορίες σύγχρονων ανθρώπων, ανεβαίνουν τον Φεβρουάριο από τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο, με τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη και την Ελένη Στεργίου, «Η Απολογία της Μαρί Κιουρί» θα ακολουθήσει από την Κίρκη Καραλή, με την Πέγκυ Τρικαλιώτη. Ο Απρίλιος φέρνει παραστάσεις νέων ελληνικών θεατρικών έργων από την Κύπρο κι ο Μάιος, τον Ηλία Λογοθέτη και τη Νένα Μεντή στο «Ο Ουρανός... και το Παντελόνι του». Δύο μονόλογοι (του Ιάκωβου Καμπανέλλη και της Λούλας Αναγνωστάκη) σε ενιαία παράσταση, μιλούν για τη μοναξιά και την ήττα.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης μιλά με ενθουσιασμό για τη συμμετοχή της Κατερίνας Χέλμη στη θεατρική διασκευή του έργου της Φ. Τσαλίκογλου. «Λειτουργεί ως σύμβολο για μας» λέει στην «Κ». «Γιατί πέρα από τον μύθο που κουβαλά στο θέατρο και στον κινηματογράφο, φέρει βιώματα κι ένα άλλον σεβασμό. Ο σεβασμός μάς λείπει σήμερα. Είτε για την πόλη, τη χώρα μας, τον διπλανό μας. Μαθαίνοντας την ιστορία του τόπου μας, μαθαίνουμε και τον λαό, γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Οπως λέει η γιαγιά Ερασμία που υποδύεται η κυρία Χέλμη, “πιο πολύ κι από τον θάνατο φοβάμαι την επανάληψη”. Την επανάληψη της Ιστορίας την αντιμετωπίζεις μέσα από τη γνώση».

Στη δολοφονία της σπουδαίας ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη στα Δεκεμβριανά αναφέρεται το έργο του «Για την Ελένη», στο οποίο η Μαρία Κίτσου αφηγείται την περιπέτεια της εμφύλιας διαμάχης στο θέατρο, στον τόπο της, στην εποχή της. «Η παράσταση έρχεται να μας ενώσει όχι να μας διχάσει, γι’ αυτό εστιάζει στο στοιχείο του φθόνου και στη θεατρική κοινότητα» λέει ο ηθοποιός.  Δεκαπέντε χρόνια στον χώρο, ο Μάνος Καρατζογιάννης γνωρίζει τα προβλήματα των νέων δημιουργών. Ποια είναι αυτά; «Το τέρας της ανεργίας, η έλλειψη σεβασμού στις εργασιακές σχέσεις, τα ποσοστά, τα πολύ μικρά μεροκάματα, η απαξίωση των συνθηκών εργασίας. Δεν μπορείς να θέλεις να κάνεις πρόβα και να σου λένε έλα τα μεσάνυχτα».

Από μικρός ονειρευόταν τη σκηνή. «Ο πατέρας μου ήταν ποινικολόγος. Τα Σαββατοκύριακα με πήγαινε συχνά στο θέατρο, μερικές φορές με άφηνε γιατί είχε δουλειά και με έπαιρνε στο τέλος της παράστασης. Ο δικός μου παιδότοπος ήταν οι θεατρικές αίθουσες. Μια φορά με ξέχασε εκεί. Οταν ήρθε η ώρα του επαγγελματικού μου προσανατολισμού, ταράχτηκε. Αλλά το μικρόβιο του θεάτρου είχε τρυπώσει στην ψυχή μου. Η μητέρα, επίσης δικηγόρος, το αποδέχθηκε. Στο τέλος κι εκείνος. Οσο για το θέατρο, συνεχίζει να με γοητεύει».