«Δεν έχω ζήσει το Μπραζίλιαν, το πατάρι του Λουμίδη./ Δεν έχω ζήσει το Ακροπόλ, το Μετροπόλιταν, το Παρκ./ Εχασα και τον Αργυρόπουλο και τον Λογοθετίδη,/ μα και τον Βέγγο στον “Τρελό του Λούνα Παρκ”./ Δεν πήγα στην Οδό Ονείρων ή στο απέναντι του Μίκη/ ούτε κατέβηκα σκαλιά προς το υπόγειο του Κουν./ Αν μπω στο ομώνυμό της θέατρο, θα λείπει η Αλίκη./ Στου Αττίκ τη Μάντρα κι αν φωνάξω, δεν θ’ ακούν».

Σε αυτό το τραγούδι, τον «Μπάσταρδο γιο», ο Φοίβος Δεληβοριάς περιγράφει όσα δεν έχει προλάβει να δει. Μπορεί μικρός να ήταν παιδί των ποιημάτων, της απομόνωσης και του γραψίματος, όμως ένα μέρος του εαυτού του διψούσε για τσίρκο, επιθεώρηση, μπουρλέσκ χορεύτριες, μάγους και κορίτσια που παίζουν κιθαρόνια. Αυτά υπόσχεται να φέρει στο Γκάζι, σε μια ταράτσα που θα παραπέμπει στη «Μάντρα» του Αττίκ. Εκεί που συνέρρεε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 η Αθήνα για να δει μια ομάδα από τραγουδιστές, κονφερασιέ, ντιζέρ και μίμους. Στην οδό Μηθύμνης αρχικά και έπειτα στην Αχαρνών και Ηπείρου. Πολλοί νέοι καλλιτέχνες αναδείχθηκαν εκεί: Λουίζα Ποζέλι, Καλή Καλό, Κάκια Μένδρη, Ντιριντάουα, αλλά και παρουσιαστές, κονφερασιέ όπως τους έλεγαν τότε. Ανάμεσά τους, ο Ορέστης Λάσκος, ο Μίμης Τραϊφόρος, ο Φίλωνας Αρίας κ.ά. Επειτα ήρθαν άλλοι διαγωνισμοί, σαν τα «ταλέντα του Οικονομίδη», του «βασιλιά του βαριετέ», όπως τον θαύμαζε η Σπεράντζα Βρανά. Αγώνες... ταράτσας Σήμερα, αγόρια και κορίτσια τρέχουν στα τηλεοπτικά στούντιο για να φανούν. Ομως «επειδή οι φωνές που διαγωνίζονται στους σύγχρονους μετα-αγώνες της τηλεόρασης είναι πραγματικά δυσανάλογες σε ποσότητα με τους αξιόλογους νέους συνθέτες που θα μπορούσαν να τους γράψουν καινούργια τραγούδια», όπως λέει ο Φοίβος, αποφάσισε να φτιάξει τους αγώνες τραγουδιών... ταράτσας. Οταν είδε την ταράτσα του Acro στην Ιερά Οδό, ήταν αυτό ακριβώς που ονειρευόταν. Η ιδέα του ενθουσίασε τον ιδιοκτήτη της, τον Ηλία Μαρασούλη, ίσως γιατί του θύμισε το ξεκίνημά του. Οταν ακόμη εργαζόταν ηλεκτρολόγος στα θεάματα του Γιώργου Οικονομίδη. Στην ταράτσα που πολυώροφου κτιρίου που έχει θέα στον Ιερό Βράχο, άρχισαν να γκρεμίζουν κολώνες και εμπόδια. Το πάτωμα σύντομα θα καλυφθεί από μωσαϊκό, ενώ θα φυτευθούν παντού νυχτολούλουδα κι αγιόκλημα. «Σκοπός μας είναι να δουλεύουμε τον χώρο κάθε καλοκαίρι», λέει στην «Κ» ο τροβαδούρος, Τετάρτες και Πέμπτες στις 9 το βράδυ, εκτός Αυγούστου. Από εκεί θα περάσει σχεδόν όλο το ελληνικό τραγούδι και το θέατρο (Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Νατάσσα Μποφίλιου, Αγγελος Παπαδημητρίου, Αργύρης Μπακιρτζής, Γιάννης Ζουγανέλης, Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ, Θανάσης Αλευράς, Λευτέρης Ελευθερίου, Λένα Κιτσοπούλου, Χρήστος Λούλης κ.ά.), αλλά, πάνω απ’ όλα, θα δοθεί βήμα στους νέους με εβδομαδιαίους αγώνες καινούργιων τραγουδιών. «Αντίθετα από τους τηλεοπτικούς αγώνες και τα μουσικά ριάλιτι, εδώ το θέμα θα είναι τα νέα τραγούδια. Εμένα με ενδιαφέρει να δημιουργηθούν νέα τραγούδια». Του στέλνουν ήδη demo και mp3 – taratsatoufoivou@gmail.com. Θα παρουσιάζει δύο παιδιά την εβδομάδα, ο κόσμος θα ψηφίζει ποιον προτιμά, ενώ την τελευταία βραδιά στο «Ζαρντινιέρα Academy» θα γίνει επιλογή από τους 12 καλύτερους. «Ο πραγματικός γεννήτωρ όλων αυτών ήταν ο Αττίκ, που το 1931 καθιέρωσε στη μάντρα του, ένα είδος σουρεαλιστικού γαλλικού χιούμορ μαζί με αγώνες ταλέντων, κωμικούς στη σκηνή, διασκεδάζοντας μαζικά την Αθήνα στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση». Δεν επιδιώκει βέβαια την αναπαράσταση μιας συγκεκριμένης νοσταλγίας. «Παίρνω τα ζωντανά στοιχεία της λαϊκής τέχνης: από τον Αττίκ, τα ρεμπέτικα, μέχρι τις παλιές ελληνικές ταινίες και θεατρικές επιθεωρήσεις, τα αναψυκτήρια, ορισμένες ιδέες που μοιάζουν φτιαγμένες για την Αθήνα του καλοκαιριού». Τέχνη της γειτονιάς Στα 43 του θυμάται στιγμές από τη λαϊκή τέχνη της γειτονιάς. «Λαϊκά θεάματα, επιθεωρήσεις, παραστάσεις καραγκιόζη, αναψυκτήρια στην παρακμή τους. Είδα τους τίτλους τέλους μιας γεμάτης εποχής. Το θέαμα το καλοκαίρι είναι αναγκαίο στην πόλη, η οποία σήμερα είναι γεμάτη από καφετέριες και κόσμο στα τραπέζια. Θέλω να κάνω σύγχρονο βαριετέ με την αντίληψη της εποχής μας και τις βουβές δυνάμεις που έχουν μαζευτεί μέσα μας». Αναρωτιέμαι αν η ηττημένη από την τηλεόραση επιθεώρηση, που έσβησε από τις τελευταίες θερινές σκηνές της Λ. Αλεξάνδρας και της Πατησίων, μπορεί να αναστηθεί. «Υπάρχουν καταπληκτικά κειμενάκια στο facebook και καλλιτέχνες που ασχολούνται με το stand up comedy. Τα στοιχεία που συνθέτουν μια επιθεώρηση υπάρχουν γύρω μας όπως και της αριστοφανικής τέχνης, απλώς θέλει κάθε φορά λαμπερούς εκπροσώπους για να προχωρήσει. Οπως είχε συμβεί με την Ελεύθερη Σκηνή, τον Λαζόπουλο και άλλους που αντιμετώπισαν διαφορετικά το είδος στην εποχή τους». Τα κείμενα είναι δικά του, του Σπύρου Γραμμένου καθώς και του Κώστα Μανιάτη τον οποίο ανακάλυψε στο Provocateaur. «Ενας φοβερός τύπος που γράφει κριτικές κινηματογράφου ως Λευτέρης Παπαδόπουλος ή λύνει μεγάλα διλήμματα ως Αλέφαντος». Το πρόγραμμα περιλαμβάνει και μεγάλο ποτ πουρί ελληνικών τραγουδιών από αριστοφανικές μεταφορές μέχρι τραγούδια του Θέμη Ανδρεάδη, του Χάρρυ Κλυνν. Του αρέσει η “Μονομαχία στις Σέρρες Μάντρες”», από τις λαμπερές στιγμές του Χάρρυ Κλυνν, όπως λέει, «με τον Καούτσο Κώτσο (Κωνσταντίνο Καραμανλή) και τον Αντρίκο ντελ Πάσο (Ανδρέα Παπανδρέου), οι οποίοι έλυναν τις διαφορές τους μέσα σε ένα φανταστικό τεύχος του Λούκυ Λουκ. Θυμίζει τον τωρινό διχασμό και τα ίδια διλήμματα, ευρωπαϊσμός ή εθνολαϊκισμός».

Από 7 Ιουνίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.