Μια προσευχή για το λατρεμένο επίσκοπο της Κρήτης
Κύριε βοήθησε τον ταπεινό δούλο σου Νεκτάριο - επίσκοπο Πέτρας και Χερονήσου - που τώρα διανύει ευλαβικά με θλίψη, πόνο και χαρά εσωτερική που Εσύ δίδαξες κι εκείνος κηρύττει, να φτάσει στην πολυπόθητη ανάσταση της ψυχής του και του σώματος. Γιατί Κύριε αυτός ο ποιμένας Σου είναι προικισμένος με πολλά από τα τάλαντα του Χριστιανισμού και όλοι εμείς τον έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ποιμένες, γιατί Κύριε είμαστε απολωλότα πρόβατα και εκτός από το σώμα μας που υποφέρει, ματώνει και η ψυχή μας από τα τόσα τραύματά της που το ‘Κακό» έχει επιφέρει!
«Τι χρώμα έχει η λύπη»; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. «Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;» - Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της: Ένα βαθύ, άγριο μπλε!»
Η λύπη διαπερνά το μυαλό μας και την ψυχή μας συλογιζόμενοι την πιθανή απουσία του ταπεινού ποιμένα των ψυχών μας, όμως πιστεύουμε στο θαύμα της Ζωής, που πρόσφατα εορτάσαμε στις εκκλησίες μας με κατάνυξη. Προσδοκούμε το θέλημα του Κυρίου όπως ο ίδιος ο ιεράρχης δια της επιστολής του βεβαιώνει: «ας γίνει το θέλημά Του, νοιώθω χαρούμενος γιατί μόνο η ύλη έχει λαβωθεί!».
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”