Ξεχασμένες σε κάποια ράφια βιβλιοθήκης ή ακόμα καλύτερα, στο αρχείο - λατρευτικά επιμελημένο - από αιώνιους λάτρεις του πολιτισμού μας, που ταπεινά κι ευλαβικά μένουν στις κουΐντες της ιστορίας…

Έχουν γραφτεί πολλές σελίδες γι’ αυτό το ιστορικό χωριό που περήφανο, ρομαντικά και νοσταλγικά αντιστέκεται στο χρόνο, διατηρώντας τις παραδόσεις του και την αρχιτεκτονική του, που πολλοί ευρωπαίοι ζήλεψαν και θέλησαν να φτιάξουν το νέο σπιτικό τους σε τούτο δω τον τόπο τον ευλογημένο, για να περνάνε ευχάριστα τα καλοκαίρια και  οικογενειακά συντροφιά με καλούς φίλους, τα χειμωνιάτικα βράδια με μια ρακί που συνοδεύεται από ένα λουκάνικο ή μια πατάτα στα κάρβουνα…

Το μελάνι δεν στεγνώνει όταν ο περιηγητής, ο περαστικός ή ο ρομαντικός νοσταλγός των όμορφων χρόνων που πέρασαν, στέκεται μπροστά στην πλατεία του ή μάλλον στεκόταν, γιατί τώρα ο εκσυγχρονισμός και η ανάγκη για δείγμα έργων από τη δημόσια διοίκηση, οδήγησαν στην ανακαίνισή της.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον ευεργέτη του τόπου, τον αείμνηστο Μανιδάκη Αλέξανδρο [πολ.μηχανικός], ο οποίος οραματίστηκε και σχεδίασε την πλατεία του χωριού όμοια μ’ εκείνη στο αρχαίο παλάτι της Φαιστού.  Στην υλοποίηση του έργου βοήθησε κι ο αείμνηστος Χρυσόστομος Ανδρουλιδάκης ως ενεργός πολίτης στα κοινά του τόπου. Σας   παραθέτω μερικές από τις φωτογραφίες της εποχής ως ελάχιστο χρέος στο βωμό του πολιτισμού, που τα τελευταία χρόνια η «παγκοσμιοποίηση» τον οδήγησε στη λαιμητόμο:

   Εικ.1 Άποψη από το αρχαίο παλάτι της Φαιστού από το οποίο εμπνεύστηκε ο αείμνηστος Α.  Μανιδάκης [ πολ. μηχανικός].
 

Εικ. 2. Αυτή ήταν η πλατεία σχεδιασμένη από τον αείμνηστο Α. Μανιδάκη.

Τα χρόνια πέρασαν, γενιές μεγάλωσαν παίζοντας σ’ αυτήν την όμορφη πλατεία. Στην αυλή του σχολειού οι φωνές των παιδιών έδιναν πνοή και χαρά στην καρδιά του μικρού - ιστορικού οικισμού. Με το πέρασμα των χρόνων ήρθαν και οι εκσυγχρονισμοί. Όλα αλλάζουν, ως φαίνεται είναι κάτι σαν να θέλει κανείς να βγάλει από πάνω του το παλιό και να βάλει το καινούργιο, το οποίο δεν είναι απαραίτητα το καλύτερο, απλά καθετί το καινούργιο σού αλλάζει τη διάθεση.

Η πάλαι ποτέ ιστορική πλατεία άλλαξε σκηνικό, τα πυκνόφυλλα δέντρα της κλαδεύτηκαν κι έτσι οι φτερωτοί κάτοικοί τους τρόμαξαν κι έφυγαν. Ήρθε κι ο χειμώνας φορτωμένος με κρύο, χιόνια και βροχές με αποτέλεσμα να ερημώσει η πλατεία και κάπου - κάπου ν’ ακούγεται ο ήχος από τα μηχανήματα της αλλαγής και ανακαίνισής της, καθώς κι ο ρυθμικός κτύπος από τη σμίλη του τεχνίτη της πέτρας. Η όψη της, ως φαίνεται, θα είναι καλύτερη από πριν και τα παιδιά θα παίζουν χαρούμενα, οι επισκέπτες θα απολαμβάνουν, στον ίσκιο των δέντρων, τον καφέ τους ή τα γευστικότατα εδέσματα.
 

Εικ. 3. Το έργο της ανακαίνισης της πλατείας, σε εξέλιξη.


Ευελπιστώ το αποτέλεσμα να αποζημιώσει και τον πιο δύσπιστο οδοιπόρο, περιηγητή ή ντόπιο, γιατί ό,τι είναι καλλιτεχνικά και ιστορικά δοσμένο απλόχερα στον πολιτισμό μας και ό,τι με ευλάβεια διατηρείται, αποκτά ξεχωριστή αξία ως την αιωνιότητα.

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]