Η παράσταση

«Σ’ένα χωριό της Κρήτης, την «Παραμυθιά», η Ασήμω -που δουλεύει ως μαζώχτρα στις ελιές του Πανάγου και ο Πανάγος -αρχοντόπουλο με δικά του χτήματα- ερωτεύονται και ανταλλάσσουν όρκους αγάπης. Ένα αρχοντόπουλο όμως δεν μπορεί να παντρευτεί μια μαζώχτρα. Έτσι, ο Πανάγος παίρνει τον λόγο του πίσω και η προδομένη Ασήμω αντιμετωπίζει τον χλευασμό του χωριού. Ενώ αρχικά σκέφτεται να πέσει στον γκρεμό, αποφασίζει τελικά να εκδικηθεί : Με ένα ψέμα της -που διαδίδεται σαν φήμη σε όλο το χωριό - σπέρνει τη συμφορά. Και τότε, αλλεπάλληλα φονικά ξεκινούν ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους Παραμυθιώτες… Ένα ολόκληρο χωριό φτάνει στην καταστροφή γιατί κανείς, όταν ξέσπασε το κακό, δεν κάθισε να σκεφτεί τις πραγματικές αιτίες.»

Στο έργο εντοπίζονται κοινωνικά ζητήματα, όπως αυτά της ταξικότητας, του σεξισμού, της καταπίεσης, της αδιακρισίας προς την προσωπική ζωή, της τεράστιας επιρροής στην κοινωνία του χωριού ενός κουτσομπολιού. Ο Θ. Θεοδωρίδης μιλάει για το πως αντικατοπτρίζονται στην παράσταση, αυτές οι πτυχές της καθημερινότητας των κλειστών κοινωνιών   

Το έργο στέκεται σε αυτά τα ζητήματα στο βαθμό που αυτά αντικατοπτρίζουν και φαινόμενα του σήμερα - ειδικά το θέμα της προσωπικής ζωής και του κουτσομπολιού ή  του τί πιστεύουμε και αναπαράγουμε  μέσα από το διαδίκτυο είναι ένα δείγμα του πόσο καταπιεσμένοι ψυχικά και κοινωνικά συνεχίζουμε να είμαστε παρ΄όλη την πρόοδο της τεχνολογίας και την πάροδο του χρόνου. Η ηθική και η νόηση όχι μόνο δεν έχουν προχωρήσει παράλληλα με την τεχνολογία αλλά έχουν κάνει και βήματα πίσω στο βαθμό που οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται για το καλό της κοινωνίας παρά μόνο σε  αυτό που τους δίνει κάποιο άμεσο προσωπικό και βραχυπρόθεσμο όφελος. Έτσι αντί να ψάχνουμε τί έφταιξε και φτάσαμε σε μια παγκόσμια οικονομική και πολιτισμική ,κατά τη γνώμη μου, κρίση προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να επιστρέψουμε στην κατάσταση που μας έφερε εδώ εξ 'αρχής.Όπως λέει και ο Εφταλιώτης : "πού καιρός και πού κεφάλι να στοχαστούνε, να βρούνε τη ρίζα και φύτρα του κακού.." 

Σε ερώτηση αν η παράσταση αποτελεί κριτική προς τις κλειστές κοινωνίες, ιδιαίτερα σε χωριά της Κρήτης, ο Θ. Θεοδωρίδης απαντάει: 

Φυσικά και αποτελεί κριτική προς όλες τις κλειστές και συντηρητικές κοινωνίες στις οποίες όταν συμβαίνουν φαινόμενα αντίστοιχα με αυτά που αναφέρατε παραπάνω-χλευασμός λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων, καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπων άλλων φυλών κλπ- αυτό που συνήθως γίνεται είναι να κουκουλώνονται και να αποκρύπτονται αυτά ως μη γενόμενα (Βαγγέλης Γιακουμάκης, Μανωλάδα κλπ.) Μην νομίζετε όμως οτι και στις "ανοιχτές" κοινωνίες τα πράγματα είναι και πολύ διαφορετικά- αντί να κάνουμε ενδοσκόπηση ρίχνουμε την ευθύνη στους " άλλους" , στους πρόσφυγες,στους μετανάστες,στους διαφορετικούς από εμάς και δεν βλέπουμε ότι εάν δεν αλλάξουμε εμείς δεν γίνεται τίποτα.

Ο Θ. Θεοδωρίδης μιλάει για το ρόλο του στο έργο! 

Δεν παίζουμε ο καθένας μονάχα ένα ρόλο-αλλάζουμε τουλάχιστον 6-7 ρόλους κατά της διάρκεια της παράστασης, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.... Ο τρόπος είναι μια πρόταση της ομάδας και του σκηνοθέτη μας Κώστα Παπακωνσταντίνου όσον αφορά το ανέβασμα λογοτεχνικών έργων στο θέατρο χωρίς τη χρήση αφηγητή αλλά και χωρίς να αλλοιωθεί καθόλου το κείμενο. Ο βασικός μου ρόλος όμως,ο Μιχάλης είναι ένας άνθρωπος που θέλει να περνάει καλά-καταλαβαίνει πολλά αλλά δεν θα χαλάσει και την βολή του για να έρθει σε ρήξη με τους χωριανούς του.

Η επαγγελματική επιστροφή του Κρητικού πρωταγωνιστή στα πάτρια εδάφη σηματοδοτεί μια προσπάθεια θεατρικής παρουσίας του στην Κρήτη και μελλοντικά...

Φυσικά και σκέφτομαι να επιστρέψω- μετά από 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και άλλα τόσα στην Αθήνα- αφού και τα πράγματα στην πρωτεύουσα είναι πια πολύ δύσκολα από όλες τις απόψεις : επαγγελματικής επιβίωσης αλλά και ποιότητας ζωής. Για όλα τα επαγγέλματα και φυσικά και για αυτό του ηθοποιού που δουλεύει ανασφάλιστος,απλήρωτος και στην καλύτερη περίπτωση που έχει μια ομάδα όπως εμείς για να συντηρεί τους θεατρικούς χώρους της Αθήνας και να πληρώνει το ένσημό του - άντε και να βγάζει ένα χαρτζιλίκι εάν είναι τυχερός. Από την άλλη τα πράγματα στο Ηράκλειο φαίνεται να κινούνται τα τελευταία χρόνια - τόσο στο θέατρο με ομάδες που "έχουν να πούν" και που πραγματοποιούν παραστάσεις που αξίζει να παρακολουθείς, αλλά και στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο όπως της μουσικής αλλά και του κινηματογράφου και κυρίως, με ένα κοινό που αργά αλλά σταθερά τα ψάχνει και τα στηρίζει.

«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και συγκινημένος που θα έρθουμε με αυτήν την παράσταση στην Κρήτη...»

Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω στο κοινό της πατρίδας μου- το 2013 είχα συνεργαστεί με την επίσης Ηρακλειώτισσα Σοφία Δερμιτζάκη στην σκηνοθεσία του ,βαθιά θεατράνθρωπου και σκηνοθέτη, Γιώργου Μαρκόπουλου στο "Μαχαίρι στο κόκκαλο". Παρόλ' αυτά είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και συγκινημένος που θα έρθουμε με αυτήν την παράσταση στην Κρήτη - 1ον διότι είχαμε προσπαθήσει και με την προηγούμενη δουλειά της ομάδας, τους "Χαλασοχώρηδες" του Α.Παπαδιαμάντη 2 φορές να κατέβουμε και δεν τα καταφέραμε και 2ον διότι νομίζω ότι αυτή η ιστορία του Εφταλιώτη ,  μέσα από το βλέμμα του Κώστα και της ομάδας μας, θα διασκεδάσει τον σύγχρονο Κρητικό προβληματίζοντάς τον ταυτόχρονα για ζητήματα που τον αφορούν άμεσα.Μέσα και από την συνεργασία μας με το Δη.Πε.Θε. Κοζάνης τους δύο προηγούμενους μήνες είδα ότι ο κόσμος εκτός Αθήνας πραγματικά αναζητάει καλές παραστάσεις που στην Αθήνα πραγματοποιούνται από νέες ομάδες αλλά ελάχιστες από αυτές βρίσκουν ευκαιρίες να περιοδεύσουν και στην υπόλοιπη Ελλάδα. 

Δείτε το πρόγραμμα των παραστάσεων ΕΔΩ

 Συνέντευξη: Ελευθερία Μετοχιανάκη